Jestem zakłopotana. Lubię i cenię klasykę. Czytałam "Portret damy" tego samego autora i tamta powieść mnie oczarowała. Tymczasem przez kilka opowiadań z tego tomiku brnęłam jak przez kopny śnieg. Fabuła wydawała mi się mało interesująca, bohaterki nieciekawe, a styl drętwy. Ogólnie było to męczące i nudne. I teraz nie wiem, czy "Portret damy" jest aż tak wyjątkową powieścią w dorobku Jamesa, że inne utwory zupełnie się do niego nie umywają, czy to może wina tłumaczenia... Ale zarzut, że książka jest źle przetłumaczona, że wszystko jest winą autora przekładu to bardzo wygodna rzecz. Bo kto z nas tak naprawdę przeczytał oryginał, by móc oceniać pracę tłumacza? Kto aż tak dobrze zna też język oryginału, by móc śmiało powiedzieć, że przekład jest kiepski? Dlatego nie chcę oczerniać tłumaczki, tylko napiszę: opowiadania bardzo średnie. I cześć.

Jestem zakłopotana. Lubię i cenię klasykę. Czytałam "Portret damy" tego samego autora i tamta powieść mnie oczarowała. Tymczasem przez kilka opowiadań z tego tomiku brnęłam jak przez kopny śnieg. Fabuła wydawała mi się mało interesująca, bohaterki nieciekawe, a styl drętwy. Ogólnie było to męczące i nudne. I teraz nie wiem, czy "Portret damy" jest aż tak wyjątkową powieścią...

Interesujący zbiór nowel grozy Henrego Jamesa. Charakteryzuje akcentami nałożonymi na psychologie, arystokratyzm, ponadto wyczuć można atmosferę epoki wiktoriańskiej.

Zdecydowanie największe wrażenie na mnie zrobiło pierwsze opowiadanie – „Historia pewnej garderoby”. Jest to trzymający w napięciu utwór grozy gdzie centralnym motywem jest pozornie przytłumiona rywalizacja dwóch sióstr o ukochanego mężczyznę. Czytelnikom „Biblioteki Grozy” mogą nasunąć się skojarzania z równie świetnym opowiadaniem Brama Stokera „Powrót Abla Behenny” zamieszczonym kilka lat temu w rewelacyjnym tomiku BG „Gość Draculi”.

Kolejne opowieści w tomiku „O duchach” to już raczej droga w dół, choć oczywiście ciekawych smaczków nie zabrakło.

„Owen Wingrave zawiera losy unikającego rodzinnej tradycji wojskowej młodzieńca, który pewnego razu postanawia wystawić się na próbę.

„To co właściwe” opisuje niepokojące poczucie nawiedzenia przez zmarłego brata.

Bohaterkami „Trzeciej osoby” są dwie stare panny, mieszkające w domu, gdzie niegdyś żył pewien przemytnik...

„Życie prywatne” to rozwlekła opowieść o arystokracji aktorskiej, gdzie niestety grozy jak na lekarstwo, a dominują raczej mało ciekawe wątki obyczajowe.

Ciekawą konstrukcję mają „Przyjaciele przyjaciół” z trójkątem miłosnym z osobą zmarłą w tle.

Wartym uwagi jest też ostatni w zbiorze „Sir Edmund Orme”, traktujący o ingerencji w życie bohaterów ducha wzgardzonego narzeczonego z przeszłości.

Interesujący zbiór nowel grozy Henrego Jamesa. Charakteryzuje akcentami nałożonymi na psychologie, arystokratyzm, ponadto wyczuć można atmosferę epoki wiktoriańskiej.

Zdecydowanie największe wrażenie na mnie zrobiło pierwsze opowiadanie – „Historia pewnej garderoby”. Jest to trzymający w napięciu utwór grozy gdzie centralnym motywem jest pozornie przytłumiona rywalizacja...

Moja miłość do BIBLIOTEKI GROZY - tej serii wydawniczej, która działa i co roku wydaje czasem i po kilka zbiorów opowiadań niesamowitych - jest niezachwiana. Niestety czasy, gdy pojawiały się najlepsze książki jak (moim zdaniem) opowiadania Lovecrafta, Blackwooda, Bradbury'ego, Machena odeszły. Może to ja jako czytelnik jestem wybredny? Może moje gusta są specyficzne, a od opowieści z dreszczykiem oczekuję czegoś więcej niż konwencjonalnego straszenia duchem? Lovecraft czy Blackwood potrafili wywołać niepokój samymi opisami i rozwiązaniami akcji też. Od czasu do czasu zdarzają się pojedyńcze perełki w zbiorach z tej serii, jak u Chambersa czy Stokera.
Ale nie u Henry'ego Jamesa.
Autor snuje bardzo rozwlekle swe historie i nie potrafi mnie, jako czytelnika, pochłonąć nimi do roszty. Bardzo ciężkie to pióro, ale nie tylko. W historiach brak oryginalności, jest pewna statyczność, która usypia, nie pozwalając cieszyć się z lektury. Owszem, portrety psychologiczne są pogłębione, ale nie tędy droga! Żeby chociaż pojawił się delikatny dreszczyk emocji, bo o to w tym wszystkim chodzi! To nie King, ale literatura sprzed wieku (wieków). Jestem wyrozumiały, znam zasady. Ale są pewne granice. Jako miłośnik opowieści z dreszczykiem chcę takowe dostać. Próżne me nadzieje. Tutaj grozy praktycznie nie doświadczymy, a jedynie nudę. Może jedynie dwie, czy trzy opowiastki czytało się nieco lepiej, ale to za mało. Stanowczo jestem na nie!

Moja miłość do BIBLIOTEKI GROZY - tej serii wydawniczej, która działa i co roku wydaje czasem i po kilka zbiorów opowiadań niesamowitych - jest niezachwiana. Niestety czasy, gdy pojawiały się najlepsze książki jak (moim zdaniem) opowiadania Lovecrafta, Blackwooda, Bradbury'ego, Machena odeszły. Może to ja jako czytelnik jestem wybredny? Może moje gusta są specyficzne, a od...

Horros starzejący się z klasą.

Horros starzejący się z klasą.