Jako poradnik, jest to bardzo przeciętna książka. Mam tu na myśli to, że autor porusza dość oczywiste kwestie i raczej nie zmieni to myślenia kogokolwiek.
Z ogromnych plusów jest ona przepięknie wydana, czyta się ją naprawdę szybko i wystarczy poświęcić przy takim wolniejszym czytaniu 3-4 godzinki, by całkowicie ją przeczytać. Książka jest kopalnią cytatów o kotach.
Poza tym jest niesamowicie urocza. Tak, myślę, że zarzuty do zbytniego uczłowieczania kotów są uzasadnione, ale uczciwie, który opiekun psa czy kota nigdy nie przypisał im ludzkich cech? No właśnie...

Jako poradnik, jest to bardzo przeciętna książka. Mam tu na myśli to, że autor porusza dość oczywiste kwestie i raczej nie zmieni to myślenia kogokolwiek.
Z ogromnych plusów jest ona przepięknie wydana, czyta się ją naprawdę szybko i wystarczy poświęcić przy takim wolniejszym czytaniu 3-4 godzinki, by całkowicie ją przeczytać. Książka jest kopalnią cytatów o kotach.
Poza...

Szkodliwe twierdzenia na temat kotów, w stylu: "koty nigdy nie chorują". Autor jest zwolennikiem wypuszczania kotów na zewnątrz, mimo nieszczęśliwych wypadków z ich udziałem. Poucza lekarzy weterynarii, że mylą się w kwestii kociej otyłości. Mądrości pisane na siłę, powtarzane kilka razy w różnych rozdziałach, dużo zapychaczy, byleby uzbierało się dosyć tekstu do wydania książki. Weterynarz i behawiorysta płakał jak czytał, nie polecam.

Szkodliwe twierdzenia na temat kotów, w stylu: "koty nigdy nie chorują". Autor jest zwolennikiem wypuszczania kotów na zewnątrz, mimo nieszczęśliwych wypadków z ich udziałem. Poucza lekarzy weterynarii, że mylą się w kwestii kociej otyłości. Mądrości pisane na siłę, powtarzane kilka razy w różnych rozdziałach, dużo zapychaczy, byleby uzbierało się dosyć tekstu do wydania...

Bardzo miła i ciepła książka. Ale jest w niej trochę naciąganych wątków, naiwności i trochę merytorycznych błędów jeśli chodzi o koty.
I nie ukrywam, że gdyby nie kocia otoczka, to nigdy nie sięgnęłabym po tego typu książkę, także plus za pomysł ;-)

Bardzo miła i ciepła książka. Ale jest w niej trochę naciąganych wątków, naiwności i trochę merytorycznych błędów jeśli chodzi o koty.
I nie ukrywam, że gdyby nie kocia otoczka, to nigdy nie sięgnęłabym po tego typu książkę, także plus za pomysł ;-)

Gdyby koty były takie, jakimi je widzi autor książki, bardzo bym je znielubiła.

"Żyć jak kot! Sezon 2" w zamierzeniu autora ma pokazać czytelnikom, jak uczyć się od kotów życia w szczęściu. Książka budową przypomina dziennik - przez 101 dni odbiorca towarzyszy kotu Ziggy'emu i jego właścicielowi, którzy dzielą się swoimi doświadczeniami, przemyśleniami, obserwacjami oraz wnioskami na temat życia. Narracja jest prowadzona z dwóch perspektyw - kociej i ludzkiej. Główne zasady sformułowano tak, aby od słów tworzących hasła można było utworzyć skrótowce ułatwiające ich zapamiętanie. Z wyglądu bardzo estetyczna i minimalistyczna. Uporządkowanie treści troszkę nie wyszło - lekki chaos jest wyczuwalny.

W istocie jest to zwykły coachingowy poradnik ubrany w kocie futerko. Nic odkrywczego, same frazesy typu "Chwytaj dzień!", "Bądź sobą!", "Wybaczaj sobie i innym!". Mnóstwo uproszczeń i nadinterpretacji, a nawet sprzeczności - przykładowo, raz autor pisze, żeby zawsze być sobą i niczego nie udawać, innym razem radzi, żeby stworzyć wokół siebie pewne pozory, gdy się to opłaca (a zatem udawać!). Przede wszystkim jest to zbiór anegdot oraz opinii. Czasem pojawia się wspomnienie jakichś badań, ale nie towarzyszy mu nawet tak podstawowa rzecz jak nazwisko badacza. Zdarza się, że to, co pisarz uznał za prawdę, nauka uznaje za bzdurę - zasada "Strajbez" ("STRAch Jest BEZproduktywny") mówiąca o tym, że strach niczemu nie służy i jedynie paraliżuje w obliczu niebezpieczeństwa, chociaż psycholodzy już dawno udowodnili, że jest on niezbędny do przetrwania gatunku, ponieważ pozwala uniknąć niebezpieczeństw, a nawet mobilizuje do walki o życie. Zostało przytoczynych wiele cytatów na temat kotów, jednakże niekiedy ma się wrażenie, że ich miejsce jest gdzie indziej - bynajmniej nie w tej książce. Denerwująca kategoryczność i formułowanie opinii tak, jakby to były fakty lub teorie. Ponadto mylnie interpretuje kocie zachowania.

Poradnik cechuje ogromny antropomorfizm w stosunku do kotów. Powiedziałabym, że wręcz szkodliwy antropomorfizm. Autor nie ukrywa, że uczynił swoje futrzaki centrum i sensem swojego życia. Według niego koty to miłe stworzenia, bardzo mądre, inteligentne i życzliwe dla ludzi. Są tak sympatyczne, że celowo przyjęły na siebie rolę uszczęśliwiaczy ludzi. Pisarz posuwa się nawet do stwierdzenia, że bez nich byłby niemożliwy rozwój technologii - wszak człowiek je udomowił po to, aby walczyły z myszami i innymi zwierzętami zagrażającymi zapasom żywności. Całkowicie pomija wątki ewolucyjne i biologiczne. Dla niego kot robi wszystko, żeby osiągnąć dobre samopoczucie (cechę psychiczną) - i gdyby u człowieka nie czułby się dobrze, uciekłby mu, sugerując tym samym, że szczęśliwy zwierzak nie opuszcza domu (czyżby nie wiedział, że kot ma również potrzeby fizjologiczne i takie, które wynikają z przynależności gatunkowej?),zaś nieszczęśliwy z pewnością to zrobi (ciekawe, co powiedziałaby na ten temat osoba pracująca w prozwierzęcej organizacji odbierająca chore zwierzęta ich opiekunom). Z jednej strony mówi: kot jest niezależny, ucz się tego od niego. Z drugiej informuje: rolą kota jest uszczęśliwienie człowieka (a więc kot jest służącym). Z trzeciej: chyba nie stosuje się do własnych rad - czy uczynienie swojego zwierzaka centrum swojego życia nie jest formą uzależnienia się od niego?

Książka nie powinna trafić w ręce osób naiwnych. Uczyniłaby więcej szkód niż pożytku.

Gdyby koty były takie, jakimi je widzi autor książki, bardzo bym je znielubiła.

"Żyć jak kot! Sezon 2" w zamierzeniu autora ma pokazać czytelnikom, jak uczyć się od kotów życia w szczęściu. Książka budową przypomina dziennik - przez 101 dni odbiorca towarzyszy kotu Ziggy'emu i jego właścicielowi, którzy dzielą się swoimi doświadczeniami, przemyśleniami, obserwacjami oraz...

Genialna książka dla kociarzy, bardzo wzruszające historie, dla wrażliwych polecam zaopatrzeć się w chusteczki :)

Genialna książka dla kociarzy, bardzo wzruszające historie, dla wrażliwych polecam zaopatrzeć się w chusteczki :)

To jest prawdopodobnie najgorsza książka jaką w życiu czytałam. W kółko powtarza się to samo. Autor się nie zna (na behawiorystyce i weterynarii),ale się wypowie.
Fragmentami brzmi jakby pisał ją czat gpt.

To jest prawdopodobnie najgorsza książka jaką w życiu czytałam. W kółko powtarza się to samo. Autor się nie zna (na behawiorystyce i weterynarii),ale się wypowie.
Fragmentami brzmi jakby pisał ją czat gpt.