Wiedziałam, że Sarah Crossan pisze dobre rzeczy. Czytałam wpisy innych ludzi z bookstagrama i niby wiedziałam, że ta książka łamie serce. Ale kurczę, chyba się nie da na takie coś przygotować, wiecie? Mimo wszystko.

Chciałam powiedzieć, że Crossan pisze o rzeczach poważnych i bolesnych w taki sposób, że nie czuje się tego ciężaru. W 𝘛𝘪𝘱𝘱𝘪 𝘪 𝘫𝘢 też tak było. DO CZASU. Do czasu aż wydarza się coś, czego nie można zatrzymać. Wtedy już nie ma miejsca na lekkości...

Tippi i Grace to siostry zrośnięte ze sobą biodrami. Ich rodzinie kończą się fundusze, więc muszą zamienić edukację w domu i prywatnych nauczycieli na rzecz nauki w szkole, czego wszyscy bardzo się obawiają. Dziewczyny przede wszystkim przeraża wizja setek spojrzeń pełnych litości.

Grace przedstawia swoją historię w formie poematów (co jest charakterystyczne dla powieści Crossan),w pierwszej osobie, więc dokładnie wiemy, co sobie o wszystkim myśli. Uważa, że na świecie są większe tragedie niż bycie złączoną ciałami z siostrą i akceptuje taki stan rzeczy. Przedtem nie brały pod uwagę próby rozdzielenia. A potem?

...ale mimo to tworzy się fascynujący klimat. Mimo to piękne cytaty można wyciągać garściami. Mimo wszystko rozpaczliwie chce się czytać dalej.

Nie będę za wiele zdradzać, po prostu przeczytajcie. Pochłanianialne w ciągu jednego dnia (u mnie były akurat trzy, ale to i tak błyskawica xD).

Wiedziałam, że Sarah Crossan pisze dobre rzeczy. Czytałam wpisy innych ludzi z bookstagrama i niby wiedziałam, że ta książka łamie serce. Ale kurczę, chyba się nie da na takie coś przygotować, wiecie? Mimo wszystko.

Chciałam powiedzieć, że Crossan pisze o rzeczach poważnych i bolesnych w taki sposób, że nie czuje się tego ciężaru. W 𝘛𝘪𝘱𝘱𝘪 𝘪 𝘫𝘢 też tak było. DO CZASU. Do...

Powieść Crossan posiadająca wszelkie najważniejsze elementy jej twórczości. Zderzenie ze stylem i maestrią tej młodzieżowej pisarki budzi zachwyt.

Powieść Crossan posiadająca wszelkie najważniejsze elementy jej twórczości. Zderzenie ze stylem i maestrią tej młodzieżowej pisarki budzi zachwyt.

Cudowna.

Cudowna.

Mogę śmiało powiedzieć, że ta książka należy do moich ulubionych, napisana w bardzo ciekawy sposób, historia skłania do przemyśleń. Polecam wszystkim!

Mogę śmiało powiedzieć, że ta książka należy do moich ulubionych, napisana w bardzo ciekawy sposób, historia skłania do przemyśleń. Polecam wszystkim!

Sięgnęłam po tę książkę tuż po zakończeniu szkoły podyplomowej. To właśnie na jednych z ostatnich zajęć, usłyszałam o tej historii. Tak bardzo zafascynował mnie styl, którym autorka, Sarah Crossan, pisze, że jeszcze w pociągu powrotnym z Warszawy do Torunia, przeczytałam „Kasieńkę”. Ale o tym innym razem.
„Tippi i ja”, to wierszowana opowieść, która tak bardzo do mnie przemawia, że pomyślałam, iż też tak kiedyś spróbuję, porzuciwszy wszystkie historie, które zaczęłam pisać miedzy pracą, szkołą, a remontem domu.

Jeśli chodzi o samą fabułę, to tytułowa Tippi i Grace - główna bohaterka - to nastoletnie siostry syjamskie, które mierzą się przede wszystkim z przeżyciem. I o tym czytamy. Ale nie tylko, bo będąc tak innym od wszystkich, muszą prze
trwać też w codziennym życiu, z codziennymi problemami i z ludźmi, którzy nie są ze sobą zrośnięci od bioder w dół. Mamy tutaj na pierwszy strzał i odrzucenie i lęk, i strach, a także dysfunkcje w rodzinie i brak pieniędzy, przez który dziewczynki muszą iść do szkoły. W szkole przez większość osób, poza parą fantastycznych przyjaciół, również „wyrzutków”, uznawane są za dziwolągi, których trzeba się raczej wystrzegać.
W książce pojawiają się też piękne wątki zakochania, przyjaźni i wsparcia. A wsparcie, jak się okazuje, jest niezwykle konieczne, bo dziewczyny muszą przejść przez operację rozdzielenia ciał, ze względu na chore serce Grace. Oczywiście to nie jest jedyny wątek w tej książce. Pojawia się w niej też szereg utrudnień, z którymi można się utożsamić. Począwszy od chorej na anoreksję siostry, której nikt nie zauważa, po ojca z chorobą alkoholową. To już nie tematy nieznane, czy tematy tabu.
Jednak mimo tych wszystkich problemów, w tej zwykłej-niezwykłej rodzinie jest miłość, troska i oddanie. Czyli wszystko, by polubić tę historię. :)
Ja ją polecam i to nie tylko nastolatkom, którym dedykowana jest ta pozycja.

Sięgnęłam po tę książkę tuż po zakończeniu szkoły podyplomowej. To właśnie na jednych z ostatnich zajęć, usłyszałam o tej historii. Tak bardzo zafascynował mnie styl, którym autorka, Sarah Crossan, pisze, że jeszcze w pociągu powrotnym z Warszawy do Torunia, przeczytałam „Kasieńkę”. Ale o tym innym razem.
„Tippi i ja”, to wierszowana opowieść, która tak bardzo do mnie...

7,75 ⭐

Strasznie ciężko ocenić mi tę książkę dlatego, że bardzo podobała mi się jej forma, przedstawienie relacji (chociaż nie było jakieś wyjątkowo głębokie w moim odczuciu) i historia sióstr. Jednocześnie mam pewien zgrzyt bo historia totalnie mnie nie poruszyła i jest to efekt wykorzystania jak przez kalkę jej w serialu "Good doctor". Wiedziałam jak to się skończy, ale gdyby nie to jestem pewna, że książka uderzyła by w moja czuła strunę.

Przez formę zastosowana przez autorkę nie ma tu typowego rozwinięcia "akcji" i czułam przez to pewien niedosyt. Było mi mało relacji z matką, ojcem, babcią. Z Dragon było dość sporo, ale też czułam, że chce więcej. Ale dzięki temu zabiegowi łatwiej było czuć uciekające przez palce czas.

Dlatego ciężko wystawić mi ocenę 🙈

7,75 ⭐

Strasznie ciężko ocenić mi tę książkę dlatego, że bardzo podobała mi się jej forma, przedstawienie relacji (chociaż nie było jakieś wyjątkowo głębokie w moim odczuciu) i historia sióstr. Jednocześnie mam pewien zgrzyt bo historia totalnie mnie nie poruszyła i jest to efekt wykorzystania jak przez kalkę jej w serialu "Good doctor". Wiedziałam jak to się skończy, ale...

Wzruszająca, urocza i smutna książka o nietypowej tematyce. Sposób w jakim jest napisana sprawia, że czyta się bardzo szybko. Poleciłabym ją młodszym, jak i tym starszym czytelnikom.

Wzruszająca, urocza i smutna książka o nietypowej tematyce. Sposób w jakim jest napisana sprawia, że czyta się bardzo szybko. Poleciłabym ją młodszym, jak i tym starszym czytelnikom.

Bardzo smutna, poruszająca książka. Piękne wydanie. Wzruszyłam się wiele razy. Ta książka pokazuję jak bardzo ludzie potrafią skrzywdzić osoby 'inne' od nich. Jak bardzo nie potrafią postawić sie w sytuacji innej osoby, przemyśleć kilka razy zanim coś głupiego powiedzą.

Bardzo smutna, poruszająca książka. Piękne wydanie. Wzruszyłam się wiele razy. Ta książka pokazuję jak bardzo ludzie potrafią skrzywdzić osoby 'inne' od nich. Jak bardzo nie potrafią postawić sie w sytuacji innej osoby, przemyśleć kilka razy zanim coś głupiego powiedzą.

Bardzo wzruszająca opowieść, pomimo że przypomina wiele dzienników innych nastolatek ten wyjątkowo kończy się inaczej.

Bardzo wzruszająca opowieść, pomimo że przypomina wiele dzienników innych nastolatek ten wyjątkowo kończy się inaczej.

„Ale to jest moja opowieść. Opowieść, jak to jest być dwiema. Jak to jest być Jedną. Opowieść o Nas. I epitafium. Epitafium miłości.”
Zastanawialiście się kiedyś jak to jest być bliźniakami syjamskimi? Tippi i Grace nie musiały, ponieważ były zrośnięte na wysokości bioder, połączone kośćmi i krwią.
Dziewczyny nie pochodziły z bogatej rodziny, miały rodziców, babcię i jeszcze jedną siostrę. Wszystko się zmieniło kiedy dowiedziały się, że ze względu na brak pieniędzy muszą zacząć chodzić do normalnej szkoły. Jak się wydaje, polubiły nową szkołę, nawet miały przyjaciół, ale również znaleźli się uczniowie, którzy się z nich śmieli. Dziewczyny przez brak pieniędzy i determinację zgadzają się dziennikarce na nagrywanie ich życia, tego co robią i jak sobie radzą. Po pewnym czasie okazuję się jednak, że Grace ma poważne problemy ze sercem i żeby wykonać przeszczep ona i Tippi muszą zostać rozdzielone.
Czy wszystko pójdzie po myśli lekarzy? Czy obie bliźniaczki przeżyją?
Autorka przez tą książkę pokazuje nam wiele ważnych aspektów. Osobiście podobała mi się. Polecam ją wam.

„Ale to jest moja opowieść. Opowieść, jak to jest być dwiema. Jak to jest być Jedną. Opowieść o Nas. I epitafium. Epitafium miłości.”
Zastanawialiście się kiedyś jak to jest być bliźniakami syjamskimi? Tippi i Grace nie musiały, ponieważ były zrośnięte na wysokości bioder, połączone kośćmi i krwią.
Dziewczyny nie pochodziły z bogatej rodziny, miały rodziców, babcię i...