Mrok dręczący podświadomość spowija tę książkę już od pierwszych stron, nie sposób nie wyczuć tu pióra Scotta. Przenosimy się do Szkocji w pierwszej połowie XVIII wieku, ale tym razem wydarzenia historyczne (no wlaśnie, gdzie one?) wyblakły jak atrament pierwotnego rękopisu. Polski tytuł podpowiada, czym jest jeden z głównych bohaterów. Edynburskie więzienie i widmo surowych kaźni motywują Joannę Dean do walki o życie osadzonej tu siostry. Podejrzana o dzieciobójstwo Eufemia nawet nie liczy na łaskę, ale dzieje dziewiąt (co ciekawe na pierwszy plan całości wysuwa się jedna z nich, nietypowe jak na Scotta, który zazwyczaj koncentruje się na męskich postaciach) sięgają daleko dalej w czasoprzestrzeni.

Z dwóch bazowych wplecionych tu historii miłosnych tylko jedna zakończy się naprawdę szczęśliwie. Nad grzesznikami autor zawiesił fatum i choć "Więzienie w Edynburgu" (1818) nie jest typową powieścią gotycką bądź zbójnicką, wyraźnie czuć ich klimat.

Dla mnie osobiście lektura była swoistą (przyjemną) podróżą wstecz. Kiedyś mieszkałam przez pewien czas w tym mieście i przywracając karty powieści, znów spacerowałam po znanych mi miejscach, wyobrażałam sobie, jak tam było przed wiekami.

Mrok dręczący podświadomość spowija tę książkę już od pierwszych stron, nie sposób nie wyczuć tu pióra Scotta. Przenosimy się do Szkocji w pierwszej połowie XVIII wieku, ale tym razem wydarzenia historyczne (no wlaśnie, gdzie one?) wyblakły jak atrament pierwotnego rękopisu. Polski tytuł podpowiada, czym jest jeden z głównych bohaterów. Edynburskie więzienie i widmo...