Powieść Magdaleny Niedźwiedzkiej ,,Anna Jagiellonka " zamyka cykl Zmierzch Jagiellonów.
Co mogę powiedzieć o tej książce? Jest ciekawa, ale zachwytu nie wzbudziła. Postać Anny Jagiellonki przedstawiona została dosyć bezbarwnie. Królewna była stara panną, unikała rozrywek na rzecz modlitw i czytania Pisma Świętego. Wielkie nadzieje wiązała z Henrykiem Walezym ,koronowanym na króla Polski, głośno mówiło się o ich małżeństwie, jednak Walezy nie ożenił się z Jagiellonką.Po roku uciekł do Francji przy okazji zabierając znaczną część majątku Jagiellonów. Anna miała już ponad 50 lat gdy wyszła za mąż za Stefana Batorego, nie było to jednak szczęśliwe małżeństwo. ...
Moim zdaniem autorka za mało uwagi poświęciła tytułowej bohaterce, skupiając się na przedstawieniu sytuacji politycznej szesnastowiecznej Polski i rozgrywkach pomiędzy dwoma wpływowymi magnatami Zamoyskim i Zborowskim. Poza tym nie do końca spodobał mi się język tej powieści, było kilka zgrzytów w postaci współczesnych sformułowań, nie pasujących do epoki renesansu .Z cyklu Zmierzch Jagiellonów pozostała mi do przeczytania Bona, ponieważ nie czytałam serii chronologicznie , zobaczymy czy będzie ciekawsza .

Powieść Magdaleny Niedźwiedzkiej ,,Anna Jagiellonka " zamyka cykl Zmierzch Jagiellonów.
Co mogę powiedzieć o tej książce? Jest ciekawa, ale zachwytu nie wzbudziła. Postać Anny Jagiellonki przedstawiona została dosyć bezbarwnie. Królewna była stara panną, unikała rozrywek na rzecz modlitw i czytania Pisma Świętego. Wielkie nadzieje wiązała z Henrykiem Walezym ,koronowanym na...

„ Anna Jagiellonka. Zmierzch Jagiellonów” - Magdaleny Niedźwiedzkiej to trzecia część zbeletryzowanego cyklu historii o Jagiellonach.
Anna Jagiellonka, ostania z dynastii, przez wiele lat pozostawała w cieniu sławnych członków rodu królewskiego. Nieśmiała, samotna, słaba, niepewna, mająca problem z samoakceptacją i dająca sobą manipulować. Sama na dworze królewskim, nie miała rodziny, ani przyjaciół. Niewielu osobom z otoczenia ufała. Była wykorzystywana i oszukiwana. Po śmierci brata Zygmunta Augusta, stała się kartą w rękach senatu polskiego i szlachty. Przedstawicielami tych dwóch stronnictw byli: Jan Saryusz Zamoyski sekretarz królewski mający za sobą szlachtę czyli sejm oraz Piotr Zborowski stojący na czele magnatów czyli senatorów. Czołowi politycy tamtego okresu. Aranżowano jej małżeństwa, mimo 50 lat, nie miała wpływu na wybór męża. Ważny był ponoć, wyłącznie aspekt polityczny i dobro Polski. Ale czy na pewno ? Iwan IV, Henryk Walezy, może któryś z Piastów, a może Stefan Batory? Który więcej obieca szlachcie, za rządów którego mogą osiągnąć większą korzyść dla siebie? To nie była troska o dobro kraju.
Z dużymi oczekiwaniami zaczęłam słuchać trzecią część trylogii w wykonaniu Elżbiety Kijowskiej. Podobała mi się, z przyjemnością śledziłam losy Anny Jagiellonki i historii Polski, choć na koniec poczułam rozczarowanie. Zabrakło mi zakończenia, podsumowania tej historii. Ale to tylko moja opinia. Ogólnie miłośnikom historii i epoki Jagiellonów polecam.

„ Anna Jagiellonka. Zmierzch Jagiellonów” - Magdaleny Niedźwiedzkiej to trzecia część zbeletryzowanego cyklu historii o Jagiellonach.
Anna Jagiellonka, ostania z dynastii, przez wiele lat pozostawała w cieniu sławnych członków rodu królewskiego. Nieśmiała, samotna, słaba, niepewna, mająca problem z samoakceptacją i dająca sobą manipulować. Sama na dworze...

Najsłabsza książka całej serii. Tytuł jest mylący, o Annie jest tam tyle, co kot napłakał.
Tą pozycją kończę przygodę z książkami tej autorki, niestety szkoda czasu.

Najsłabsza książka całej serii. Tytuł jest mylący, o Annie jest tam tyle, co kot napłakał.
Tą pozycją kończę przygodę z książkami tej autorki, niestety szkoda czasu.

Tematyka bardzo mi się spodobała, szczególnie, że interesują mnie silne postacie kobiece oraz przedstawiony okres. Niestety jak dla mnie zbyt "przefabularyzowana", za dużo dialogów i za luźny styl, niezbyt ładny

Tematyka bardzo mi się spodobała, szczególnie, że interesują mnie silne postacie kobiece oraz przedstawiony okres. Niestety jak dla mnie zbyt "przefabularyzowana", za dużo dialogów i za luźny styl, niezbyt ładny

Opowiadając o historii naszego kraju lub większości państw mówimy o dokonaniach mężczyzn. To oni toczą walki, podbijają nowe ziemie, sponsorują naukę, doprowadzają do rozkwitu lub upadku królestw czy księstw, wojen religijnych, pogromów, to za ich rządów są plagi, epidemie, tragedia, rozwija się sztuka, nauka biurokracja. Kobiety są tłem. Gdzieś tam przemyka jakaś wyblakła, bo bezosobowa żona, której istnienie potwierdza jedynie posiadanie imienia i bycie żoną. Mamy wiele wspaniałych i mądrych kobiet w naszej historii, a jest ona napisana tak, jakby one ie istniały, a jeśli nawet się o nich pamięta to są sztuczne, ociężałe, sfrustrowane. Bardzo mało mówi się o kobietach i ich roli w historii. Marginalizowanie ich dokonań oraz znaczenia ma ten wymiar kulturowy, który sprawiał, że bohaterki powieści Magdaleny Niedźwiedzkiej będące postaciami historycznymi łamiącymi konwenanse wzbudzały wiele kontrowersji. Powołane na nowo do życia bohaterki, których życie badaczka utrwala za pomocą powieści są pełne emocji, pomysłów, energii. Ich życie nie polega na staniu grzecznie w kącie, ale prowadzeniu własnej polityki.
Z wielką radością sięgnęłam po pierwszy tom poświęcony królowej Bonie. Później nie mogłam doczekać się kolejnych. Magdalena Niedźwiedzka wprowadza czytelników w świat intryg dworskich, przybliża czytelnikom problemy, z jakimi musieli borykać się ludzie żyjący w określonych epokach, pokazuje jak trudne życie miały kobiety, których zdanie ciągle lekceważono i jak wiele musiały zdziałać, aby się z nimi liczono. T z kolei sprawiało, że przez plotki zyskiwały one dziwny portret kobiet złych.
Żądna władzy Bona Sforza dbająca o biednych i mieszczan, ukracająca rozpasanie i pijaństwo szlachty oraz magnatów często jawiła się w przekazach, jako zła Włoszka zmierzająca do władzy po trupach. Z jej zakochaną w królu synową uczyniono ladacznicę, a z córki nieudolną histeryczkę. Gdzie jednak leży prawda? Jakie były te kobiety naprawdę, z jakimi trudnościami musiały się spotykać – tego możemy się domyślać. Magdalena Niedźwiedzka w oparciu o przekazy historyczne snuje bardzo prawdopodobną opowieść.
W pierwszym tomie serii poznajemy Bonę, majestatyczną i legendarną królową, którą dość często na lekcjach historii albo traktuje się po macoszemu albo przekazuje się wiedzę, że „panoszyła się”, sprowadziła do Polski zwyczaj jedzenia warzyw, uprawiała ogrody. Drugi tom poświęcono Barbarze Radziwiłłównie. Piękna szlachcianka jest pretekstem do pokazania Bony z nieco innej perspektywy, wejścia w labirynt społecznych zależności, spisków, słabości młodego władcy. Trzeci tom to historia Anny Jagiellonki, córki Bony Sforzy i Zygmunta Starego oraz siostry Zygmunta Augusta, która po śmierci brata poślubiła Stefana Batorego. Niedoceniana i marginalizowana w ujęciu Magdaleny Niedźwiedzkiej zyskuje nową odsłonę.
Pisząc o kolejnych tomach serii „Zmierzch Jagiellonów” trzeba pamiętać o wcześniejszych, których bohaterzy są obecni w kolejnych tomach. Widzimy ich wkład w politykę ówczesnej Polski, śledzimy zależności, rodzinne nieporozumienia i tragedie, a także zaciętą walkę możnych o wpływy. To właśnie ten ostatni element sprawił, że bohaterka pierwszego tomu nie cieszyła się dobrą opinią wśród możnych oraz opłacanych przez nich artystów. Stajemy się świadkami przemian społecznych, widzimy jak ludzie zaczynają dbać o otoczenie, zdobić swoje dwory, kształtować swoje gusta, poznamy zwyczaje żaków, budowanie zależności wśród możnych, tworzenie dworu, nawiązywanie relacji z osobami mieszkającymi na europejskich dworach. Pracowitość przeplatają dworskie rozrywki, uleganie słabościom rozsądkowi.
Autorka w swoich powieściach wprowadza nas w świat wielkoświatowej polityki z XV i XVI wieku. W pierwszym tomie wchodzimy na włoskie dwory, obserwujemy przemiany zachodzące w kulturze, walki o wpływy, samotne rodzicielstwo księżny Izabeli, niezwykłą w ówczesnych czasach edukację małej Bony, przygotowanie jej do życia w brutalnym, męskim świecie, w którym nawet niepiśmienny mężczyzna jest więcej warty od wykształconej kobiety niepotrafiącej urodzić syna. Brutalne, ale bardzo prawdziwe i myślę, że nawet zagorzałe konserwatystki nie chciałyby zaznać tego szczęścia bycia elementem inwentarza. Owszem pojawiały się związki z miłości, ale te zwykle kończyły się wtedy, kiedy kolidowały z interesami mężczyzny, a ten prędzej czy później zawsze się pojawiał.
Drugi tom to przede wszystkim opowieść o Bonie, Barbarze Radziwiłłównie, Zygmuncie Auguście i Zygmuncie Starym. Poznajemy hulaszczy i beztroski tryb życia młodego księcia korzystającego z uroków życia, swojej pozycji, bogactwa, ale też wykształconego i próbującego odnaleźć swoją własną drogę. Odkrywamy pęd ku wiedzy, umiłowanie sztuki i jednocześnie uwielbienie do zabobonności, wiarę w czary, stosowanie trucizn lub pomówień do pozbycia się nielubianych osób. Bona Sforza i Zygmunt Stary są tu coraz bardziej bezsilni. Czas ich świetności minął. Nawet ciała odmawiają posłuszeństwa. Wiekowy król coraz słabiej widzi i słyszy, ale ma przy sobie małżonkę, która bardzo dobrze się nim opiekuje i dba o interesy dynastii. W tym jednak skutecznie przeszkadza jej ukochany syn, któremu udało się wyrwać spod matczynych skrzydeł, zakochać i dać zmanipulować się Radziwiłłom. W tle rozgrywa się szczęście, a później tragiczny los Barbary Radziwiłłówny, której jedynym przewinieniem była świadomość swojej urody i umiejętność flirtowania. Wdowa po wojewodzie szybko odkrywa, że spełnienie marzenia o byciu królową nie daje szczęścia.
Hulaszcze życie Zygmunta Augusta kończy się w trzecim tomie poświęconym Annie Jagiellonce. Życie niezamężnej księżniczki zmienia się diametralnie. Jest ignorowana, nikt nie bierze poważnie jej kandydatury, ponieważ skończyła już pięćdziesiąt lat i już nie ma szans na powicie syna (czyli następcy),ewentualnie córki, którą można by dobrze wydać, aby nawiązać sojusz z innym państwem. Do tego pozbawiono ją dostępu do spadku po bracie. Pozbawiona wystarczających środków prowadzi własną grę polityczną i wykorzystuje wpływy, które wypracowała jej matka, królowa Bona.
Opowieść o Annie Jagiellonce jest pretekstem do pokazania trudności, z jakimi musiały borykać się kobiety. Do tego Magdalena Niedźwiedzka z wprawą wprowadza nas na dwór, oprowadza po społecznych zależnościach, intrygach, manipulacjach. Stajemy się też świadkami panoszenia się arystokracji, próby przejęcia rządów przez magnatów i kapryśną szlachtę. Każdy dba tu o własne interesy, marzy o powiększeniu majątku i wpływów. Wszystko kosztem państwa. Jak to się skończyło wiemy z historii.
Magdalena Niedźwiedzka w swojej serii pokazuje nam różne osobowości kobiet. W pierwszym tomie poznajemy ciekawą świata i bardzo pilną uczennicę, której matka zagospodarowuje każdą minutę życia różnego rodzaju obowiązkami: nauką jazdy konnej, spacerami, tańcami, czytaniem, nauką języków obcych, poznawaniem polityki. Ta aktywność pozostaje Bonie do ostatnich chwil życia. W czasie, kiedy przyszła królowa uczy się dorosły Zygmunt (przyszły władca i jej mąż) boryka się z trudami życia: nie ma ziemi i żaden z braci nie kwapi się, aby mu pomóc. Jego życie jak na potomka królów jest dość skromne. Do tego związał się z piękną Czeszką, Katarzyną Tetliczanką, za którą nie przepada Elżbieta, matka przyszłego króla. Mieszczka jednak cieszy swojego partnera kolejnymi zdrowymi dziećmi, urodą, pogodą ducha, brakiem wielkich wymagań. Jest ideałem kobiety, z którą znosi trudy życia. Jednak, kiedy cudem zostaje królem zostaje zastąpiona przez młodą księżniczkę mogącą urodzić mu syna. I tu losy świadomej swoich celów oraz zalet Bony i niepewnego, odkładającego każdą decyzję Zygmunta się łączą. Młodziutka królowa zachwyca urodą i bulwersuje stosunkiem do wielu zagadnień.
Barbara Radziwiłłówna jest całkowicie inna od Bony: nie jest tak wyedukowana, zainteresowana polityką, a do tego nim zostanie żoną bardzo długo jest kochanką króla. Radosna, chcąca się bawić, czerpać z życia, dawać swojemu ukochanemu szczęście, a jednocześnie zadziorna i ta cecha sprawia, że zyskuje kolejnych wrogów. Ich losy są pretekstem do pokazania bolączek naszego kraju, popełnionych błędów, pokazaniu artystów oraz uczonych, którzy wpłynęli na ówczesną kulturę Polski.
Anna Jagiellonka to jeszcze inna osobowość: pobożna, wyedukowana lepiej niż księża, skromna, ale i dumna, a do tego ulegająca wahaniom nastroju oraz niepewna swojej racji. Jej życie toczyło się w cieniu innych. Nie miała męża, zależała od rodziców, a później brata, po którego śmierci staje się ofiarą dworskich i państwowych intryg. Jej sytuacja jest bardzo trudna, bo nie może na nikogo liczyć, a wszyscy czyhają na jej dobra.
Magdalena Niedźwiedzka zabiera nas do świata upadku Jagiellonów i Rzeczypospolitej. Silny jeszcze kraj targany jest przez zewnętrzne i wewnętrzne konflikty. Poznajemy takie historyczne postaci jak Zygmunt I Stary, Annę Mazowiecką, Albrechta Hohezollerna, Piotra Kmitę, Krzysztofa Szydłowieckiego, Habsburgowie, ród Sforzów, Marcina Lutra, Jana Zapolyę, Hieronima Łaskiego, Jana (syna Tetliczanki i Zygmunta),Radziwiłłowie, Zygmunt August, Henryk Walezy, Jan Sariusz Zamojski, Zborowscy i wielu innych. Nie zabraknie też prawdopodobnych postaci fikcyjnych pomagających podkreślić charakter, dobrotliwość oraz rozterki bohaterek. Autorka wykorzystuje historię życia niezwykłych władczyń, aby opowiedzieć o panujących wówczas relacjach międzyludzkich, zwyczajach, różnicach kulturowych, niesprawiedliwościach społecznych, przemocy. Stajemy się świadkami wojen, spisków, zamachów, nieposłuszeństwa, działania na szkodę kraju interesowności prowadzącej do upadku, dowiadujemy się o artystach i uczonych, prześciganiu się możnych w tworzenie pięknych zamków z bogato zdobionymi ścianami stworzonymi przez znakomitych artystów, mordy, palenie na stosach, aborcję, przekupstwo.
„Zmierzch Jagiellonów” to seria obszernych, ale bardzo interesujących i snutych z wprawą opowieści, dzięki którym możemy poznać nie tylko życiorysy głównych bohaterek, ale też osób, które w ich życiu odegrały ważne role. Pojawiają się zarówno przyjaciele (jeśli można tak ich nazwać),jak i wrogowie. W każdym tomie nie zabraknie też wątku romansowego dodającego nieco pikanterii całej opowieści. Zdecydowanie polecam.

Opowiadając o historii naszego kraju lub większości państw mówimy o dokonaniach mężczyzn. To oni toczą walki, podbijają nowe ziemie, sponsorują naukę, doprowadzają do rozkwitu lub upadku królestw czy księstw, wojen religijnych, pogromów, to za ich rządów są plagi, epidemie, tragedia, rozwija się sztuka, nauka biurokracja. Kobiety są tłem. Gdzieś tam przemyka jakaś wyblakła,...

Na początku była śmierć. Czyli umiera ostatni z władców dynastii Jagiellonów.
Potem przyszło bezkrólewie.
A to nie koniec książki a dopiero jej początek.
Śledzimy losy siostry zmarłego króla Zygmunta II Augusta, tytułowej Anny Jagiellonki która jest kartą przetargową stronnictw politycznych ówczesnej Polski w wyborze pierwszego elekcyjnego króla.
Obok Infantki Anny na kartach książki poznamy m.in. też dwie najważniejsze postaci Rzeczypospolitej lat 70, XVI wieku. To oni stanowią o kierunku polityki kraju oraz walczą o wciąż zmieniające się strefy wpływów w epoce bezkrólewia: Jan Sariusz Zamoyski sekretarz królewski mający za sobą szlachtę czyli sejm oraz Piotr Zborowski stojący na czele magnatów czyli senatorów.
Iwan IV, Henryk Walezy, może jakiś Piast czy Stefan Batory ? Który z nich obieca więcej polskiej szlachcie albo zobowiąże się do ustępstw na rzecz senatorów, który wygra w negocjacjach i uwłaczających targach o polski tron ?
Czy ktoś bierze pod uwagę wolę i los Infantki Anny Jagiellonki ?
Autorka po raz trzeci i niestety ostatni w swej trylogii „Zmierzch Jagiellonów” zabiera nas w podróż w czasie, gdzie bezwzględna polityka, układy, kliki decydują o wszystkim. Gdzie nie ma miejsca na miłość a pod pozorem walki o dobro kraju załatwia się swoje prywatne sprawy.
Umiejętne połączenie faktów i wyobraźni autorki z dodatkiem lekkiego pióra powoduje, że z wielką przyjemnością zanurzamy się w burzliwe losy naszej historii. A ciekawa opowieść powoli snuje się i snuje wciągając coraz bardziej czytelnika.

Na początku była śmierć. Czyli umiera ostatni z władców dynastii Jagiellonów.
Potem przyszło bezkrólewie.
A to nie koniec książki a dopiero jej początek.
Śledzimy losy siostry zmarłego króla Zygmunta II Augusta, tytułowej Anny Jagiellonki która jest kartą przetargową stronnictw politycznych ówczesnej Polski w wyborze pierwszego elekcyjnego króla.
Obok Infantki Anny na...

Niestety, ostatnia część trylogii o Jagiellonach nie porywa. Poświęcona Annie Jagiellonce, trochę zapomnianej córce słynnej pary królewskiej, nie przekonuje do tej postaci historycznej. I tak, jak przez swoje życie była traktowana przez wszystkich po macoszemu, to mam wrażenie ,że autorka też tak potraktowała główną bohaterkę swojej książki! Szkoda, bo psuje to trochę odbiór całego, bardzo dobrego zresztą, cyklu jagiellońskiego.

Niestety, ostatnia część trylogii o Jagiellonach nie porywa. Poświęcona Annie Jagiellonce, trochę zapomnianej córce słynnej pary królewskiej, nie przekonuje do tej postaci historycznej. I tak, jak przez swoje życie była traktowana przez wszystkich po macoszemu, to mam wrażenie ,że autorka też tak potraktowała główną bohaterkę swojej książki! Szkoda, bo psuje to trochę...

Przeczytałam z przyjemnością i zaciekawieniem. Podczas czytania trzech ksiązek z tego cyklu, weszłam w epokę Jagiellonów z łatwością. Świetnie opisane postacie, jak żywe, otoczenie, sytuacje i wzajemne relacje. Bardzo podobają mi się te fragmenty "Anny" (oraz pozostałych części) że opisy strojów opisują jednocześnie wygląd , charakter i zachowanie danej postaci.

Przeczytałam z przyjemnością i zaciekawieniem. Podczas czytania trzech ksiązek z tego cyklu, weszłam w epokę Jagiellonów z łatwością. Świetnie opisane postacie, jak żywe, otoczenie, sytuacje i wzajemne relacje. Bardzo podobają mi się te fragmenty "Anny" (oraz pozostałych części) że opisy strojów opisują jednocześnie wygląd ,...

Trzecia powieść o rodzie Jagiellonów pióra Magdaleny Niedźwieckiej. Książka obejmuje kilka lat gdy umiera Zygmunt August, a wielmoże i dyplomaci debatują, kogo posadzić na polskim tronie.
Sprawa sukcesji doprowadziła do niejednego kryzysu, bo co można zrobić z niepozorną królewną Anną, w latach już mocno zaawansowaną, więdnącą w panieńskim stanie. Niewieście nie przystoi zasiadać na tronie( pomyślcie że Jagiellonka żyje w czasach Elżbiety I),a arystokraci uważają, że da się nią manipulować. najpierw trzeba zorganizować przewóz zwłok króla, ograbić Annę z dziedzictwa i bogactw, które zostawił jej brat, ociągać się z postępowaniem spadkowym.
Stara panna, dewotka, istny koń trojański. Mimo wszystko napsuła im krwi gdy poszczególne frakcje walczyły o polityczne wpływy. Litwa chciała uniezależnić się od Rzeczpospolitej, przedłużające się bezkrólewie szkodziło interesom Polski. Ciekawie sportretowano Zaborowskiego i Jana Sariusza zamoyskiego, wytrawnych politycznych graczy. Niestety sama Jagiellonka nieszcxególnie mnie zainteresowała. Całę szczęscie że po nieudanej elekcji Walezego przeszła metamorfozę i obudziała w sobie aspiracje polityczne. Na dworze polityczne intrygi zahartowały ją do późniejszych batalii o tron. Kuriozalne jest, że zostala koronowana na króla, a mariaz z Batorym osłabił jej pozycję. Jak na świątobliwą matronę Anna była jednak kochliwa i miała nadzieje na romantyczny zwiazek ze Stefanem. Jednak przewrotny los połączył ją z ambitnym graczem, który po swojemu rozgrywał karty i z sukcesem odsunął kobietę -króla od władzy.
Dobrze przedstawione realia historyczne, animozje targajace warstwą szlachty, świat XVI wiecznej polityki.

Trzecia powieść o rodzie Jagiellonów pióra Magdaleny Niedźwieckiej. Książka obejmuje kilka lat gdy umiera Zygmunt August, a wielmoże i dyplomaci debatują, kogo posadzić na polskim tronie.
Sprawa sukcesji doprowadziła do niejednego kryzysu, bo co można zrobić z niepozorną królewną Anną, w latach już mocno zaawansowaną, więdnącą w panieńskim stanie. Niewieście nie przystoi...

I znowu zaczynam od końca. Wszakże to trzeci tom serii. Jego bohaterką jest młodsza siostra Zygmunta Augusta. Żyjąca w cieniu swojego brata. Pomijana, niedoceniana. Traktowana marionetkowo, o czym mogą świadczyć słowa: „Jakby ktoś kiedykolwiek pytał Annę o zdanie!” Czy po śmierci Zygmunta jej status ulegnie zmianie? Potępiała styl życia brata, ale nie dążyła do władzy. Czy podoła nowym obowiązkom, wyzwaniom? Czy sprosta oczekiwaniom? Kto okaże się jej sprzymierzeńcem, a kto wrogiem? Jak ułożą się jej relacje z Henrykiem Walezym, który zdaniem Anny „przypomina egzotycznego ptaka (…) jest ni to mężczyzną, ni to kobietą, ale kobiety jest w nim zdecydowanie więcej (…) Trochę dziecko, trochę ladacznica”. Czy Stefan Batory okaże się właściwym wybrankiem? Czy małżeństwo z nim będzie spełnieniem jej skrytych marzeń?
Poznajemy monarchinię, która musi stoczyć walką ze szlachtą o wpływy. Czy okaże się tak silną osobowością jak jej matka?
Przyznam, iż dzięki powieści Pani Magdaleny Niedźwiedzkiej zyskałam pełniejszy obraz tej monarchini.
Jedyny minus – zbyt uwspółcześniony język, w tym jego dosadna forma.

I znowu zaczynam od końca. Wszakże to trzeci tom serii. Jego bohaterką jest młodsza siostra Zygmunta Augusta. Żyjąca w cieniu swojego brata. Pomijana, niedoceniana. Traktowana marionetkowo, o czym mogą świadczyć słowa: „Jakby ktoś kiedykolwiek pytał Annę o zdanie!” Czy po śmierci Zygmunta jej status ulegnie zmianie? Potępiała styl życia brata, ale nie dążyła do władzy. Czy...