Kryptoerotyka, czy charakter gatunku high fantasy? Bohaterowie albo są niemożebnie piękni albo nieskończenie odrażający. Nie przeszkadza mi to ofc, podziwiam, że autor nie zmęczył się i do końca trwał w tym "maksymalizmie".
Ciekawie byłoby posiąść umiejętność tak bogatej sztuki oratorskiej i prawienia najromantyczniejszych komplementów świata, czym odznaczał się w zasadzie każdy bohater tej książki.

Kryptoerotyka, czy charakter gatunku high fantasy? Bohaterowie albo są niemożebnie piękni albo nieskończenie odrażający. Nie przeszkadza mi to ofc, podziwiam, że autor nie zmęczył się i do końca trwał w tym "maksymalizmie".
Ciekawie byłoby posiąść umiejętność tak bogatej sztuki oratorskiej i prawienia najromantyczniejszych komplementów świata, czym odznaczał się w zasadzie...

Trudno tę książkę oceniać, bo jestem przekonana, że istnieje bardzo wąska grupa czytelników, której „Las za światem” mógłby się podobać. To nie powieść – genologicznie najbliższy jest romansom arturiańskim, jakby konwencja cofnęła się o czterysta lat. Więc jeśli ktoś lubi Thomasa Malory’ego i jego „La Morte d’Arthur” lub jeśli interesuje się fantastyką przedtolkienowską, to musi przeczytać „Las za światem”, zwłaszcza że to jedyna powieść Morrisa przetłumaczona na język polski. Moim zdaniem bardziej przystępna jest „Studnia na końcu świata” (bardziej rozbudowane postaci, wątki mniej archetypiczne),ale ta nie jest dostępna dla polskiego czytelnika.
Głównym bohaterem jest Walter Złocień, syn bogatego kupca, który opuszcza rodzinne miasto rozgoryczony licznymi zdradami żony. W przeddzień wyjazdu nawiedza go dziwna wizja – dostrzega dostojną damę, szpetnego karła i dziewczynę noszącą na nodze żelazny pierścień, znak niewoli. Jak łatwo się domyślić, droga doprowadzi Waltera do miejsca, gdzie spotka ową trójkę.
Walter jest bohaterem archetypicznym – to typ Percevala, a pozostałe postaci są jeszcze bardziej topiczne (rozpoznamy w nich Morganę czy Nimue). Również fabuła składa się z tropów, a język jest wysoce archaizowany. Przekład Łukasza Nicpana dzielnie sobie z tą archaizacją radzi (dużo tu zwłaszcza manipulacji składnią),przez co może być dla wielu czytelników trudny w odbiorze, nie sposób jednak zignorować, że oryginalny tekst jest nadziany archaizmami jak pieczony kapłon kaszą.

Trudno tę książkę oceniać, bo jestem przekonana, że istnieje bardzo wąska grupa czytelników, której „Las za światem” mógłby się podobać. To nie powieść – genologicznie najbliższy jest romansom arturiańskim, jakby konwencja cofnęła się o czterysta lat. Więc jeśli ktoś lubi Thomasa Malory’ego i jego „La Morte d’Arthur” lub jeśli interesuje się fantastyką przedtolkienowską, to...

Jak można przeczytać na okładce tej książki, William Morris stworzył fantasy nawet w większym stopniu niż Tolkien. Hm, może i faktycznie. Może i faktycznie, żył i tworzył wcześniej, ale też i jakość prozy i rozbudowania świata w porównaniu z Tolkienem nie mają racji bytu. U Morrisa, faktycznie są magiczne stwory i jest heros, ale można to samo powiedzieć i wielu wcześniejszych utworach.

Jak można przeczytać na okładce tej książki, William Morris stworzył fantasy nawet w większym stopniu niż Tolkien. Hm, może i faktycznie. Może i faktycznie, żył i tworzył wcześniej, ale też i jakość prozy i rozbudowania świata w porównaniu z Tolkienem nie mają racji bytu. U Morrisa, faktycznie są magiczne stwory i jest heros, ale można to samo powiedzieć i wielu...

Ojciec Heroic Fantasy. Polecam jeśli chcecie dowiedzieć się "jak to się zaczęło".

Ojciec Heroic Fantasy. Polecam jeśli chcecie dowiedzieć się "jak to się zaczęło".

Fajne. Trochę czerstwe - ale fajne. Bardzo baśniowe, tylko trzeba niestety brać poprawkę, że książka źle się zestarzała.

Fajne. Trochę czerstwe - ale fajne. Bardzo baśniowe, tylko trzeba niestety brać poprawkę, że książka źle się zestarzała.