Ile jesteś w stanie poświęcić dla miłości? To pytanie ciągle pojawiało się w głowie gdy czytałam Kuriera z Toledo.

To powieść szpiegowsko – historyczna, a dla mnie przede wszystkim historia miłosna.

Jest to wyjątkowo smutna opowieść. Przepełniona cierpieniem, nie tylko związanym z wojną, śmiercią, w szczególności z utratą miłości.

„Z każdym dniem, który nam ucieka, tracimy szansę na przyjęcie miłości taką, jaka ona jest. A jest niepowtarzalna. Jeśli więc nie kocha pan, nie żyje naprawdę. Za wiele lat, kiedy wypije pan morze wina, a na pana ciało nikt nie zwróci uwagi, zobaczy pan, że wszystko utracił. Niestety czas mamy krótki i głupotą jest marnować go na życie, do jakiego nie zostaliśmy stworzeni”.

Proza Wojciecha Dutki jest brutalna, przerażająca, opisuje wojnę domową w Hiszpanii, która była pierwszym krokiem do wybuchu II wojny światowej.

„Od pięciu lat w Hiszpania zmagała się sama ze sobą. Gdzieś pod tą zastygłą skorupą lawy gotowała się piekielna magma nierówności społecznych, gotowa do wybuchu” .

„(...) Hiszpania utonie wkrótce w morzu śmierci i nic nie będzie w stanie tego powstrzymać”.

Ale niekiedy jest bardzo sensualna, czuć delikatny dotyk wnikający w głąb czytelnika i czarujący go nieustannie. Pełna mądrości i cennych sentencji, których trudno szukać w innych książkach.

„Ciało i krew dane są nam tylko raz w życiu i są niepowtarzalne”.
Bardzo ważnym aspektem tej historii jest wątek, jak sam autor go nazywa, odważny obyczajowo. I to on nadaje jej charakteru i wyrazistości opisanych postaci.

Główny bohater to młody dyplomata, hrabia Antoni Mokrzycki, który wyjeżdża do Hiszpanii, stojącej u progu wojny domowej. W Polsce zostawia narzeczoną „z rozsądku”.

„Nie sposób powstrzymać natury. Musi pan być gotowy na przyjęcie miłości do osoby, której pan pragnie, a nie na zadośćuczynienie swojej kaście i płodzenie dzieci z kobietą, której pan nigdy nie pokocha. Innymi słowy, musi być pan gotów na miłość człowieka, a nie na spełnienie wymogu wobec swego gatunku”.

„Czy narzeczona i życie u jej boku po ślubie to naprawdę wszystko, czego pragnął?”.

Antoni poznaje młodziutkiego kuriera anarchistów, Teo. Prowadzi on go przez Hiszpanię, pokazując kraj, którego hrabia nigdy by nie poznał. Biedy, braku wykształcenia, ale przede wszystkim życzliwości i głębokiej miłości, która go tam spotkała. Dzięki Teo Hiszpania pozostanie dla Mokrzyckiego bardzo ważna.

„Jest pan więc gotowy?
Na co?
Na cierpienie, które się nie kończy. Na uczucie wiecznego i nigdy niespełnionego głodu miłości, którego nikt i nic nie będzie w stanie wypełnić. Niech pan kocha. To jedyne, co się liczy w życiu”.

To tam przewartościuje swoje życie. Będzie przeżywał życiowe rozterki dotyczące prawdziwej miłości, honoru, łamania konwenansów i ukrywania swoich sekretów oraz swojej prawdziwej natury.

„Czy kiedykolwiek kochał naprawdę? Czy doświadczył w życiu miłości, która byłaby pewna i ostateczna? Czy taka miłość w ogóle jest możliwa?”

„Skoro życie jest tylko snem, dlaczego nie poznać wszystkich jego kolorów? Dlaczego nie śnić go do końca, aż do kresu, za którym kryje się Wielka Tajemnica lub nicość? Czy życie nie zasługuje na to, by poznać szczęście i smutek, łaskę cierpienia po utracie miłości? Czy angażując się na siłę w związki z kobietami, nie traci czegoś niepowtarzalnego?”.

Ile jesteś w stanie poświęcić dla miłości? To pytanie ciągle pojawiało się w głowie gdy czytałam Kuriera z Toledo.

To powieść szpiegowsko – historyczna, a dla mnie przede wszystkim historia miłosna.

Jest to wyjątkowo smutna opowieść. Przepełniona cierpieniem, nie tylko związanym z wojną, śmiercią, w szczególności z utratą miłości.

„Z każdym dniem, który nam ucieka,...