Książka napisana bardzo ładnie, acz zdecydowanie ANGLOSASKA. Rozważania o etyce liberalnej zdają mi się nużące, może dlatego, że w ogóle mnie ona nie obchodzi. xD Dlatego cz. 2 przeczytałem fragmentarycznie, część 1. - ideowo-opisowa rzecz można (bo autor opisuje liberalizm nie kryjąc się z bycie liberałem :). Dobra książka do badań, bo jest krótka, a (w 1. części szczególnie) przedstawia zjadliwy, przekonywający i uporządkowany sposób ujęcia liberalizmu. Przez swoją szczegółowość nie jest to wizja "każdego liberalizmu", ale liberalizmu według Johna Graya. Polecam!

Książka napisana bardzo ładnie, acz zdecydowanie ANGLOSASKA. Rozważania o etyce liberalnej zdają mi się nużące, może dlatego, że w ogóle mnie ona nie obchodzi. xD Dlatego cz. 2 przeczytałem fragmentarycznie, część 1. - ideowo-opisowa rzecz można (bo autor opisuje liberalizm nie kryjąc się z bycie liberałem :). Dobra książka do badań, bo jest krótka, a (w 1. części...

W książce w zwięzły, ale niezwykle dokładnie została przedstawiona historia i filozofia myśli liberalnej.

Autor pisze, że myśl liberalna miała w kulturze europejskiej wiele różnych, nawet sprzecznych źródeł, a jej historyczne wcielenia były często odmienne. Czerpała zarówno ze stoicyzmu, jak i chrześcijaństwa, była inspirowana, przez sceptycyzm, ale i przez fideistyczną pewność boskiego objawienia. Szukała potwierdzenia i uprawomocnienia w wielu różnych nurtach filozoficznych. Opierała się na teorii naturalnych praw człowieka i na utylitarystycznej teorii zachowania. Szukała wsparcia w nauce i religii.
Jedyna droga by określić Locke’a, Kanta, Milla, Spencera, Keynesa, Hayka, Rawlsa jako reprezentantów gałęzi wywodzących się z jednego pnia. Łatwiej ustalić podstawowe elementy tradycji liberalnej niż dopatrywać się luźnych między nimi związków.
Wspólna dla wszystkich wariantów tradycji liberalnej jest nowoczesna koncepcja człowieka i społeczeństwa. Indywidualistyczna- uznaje moralny prymat jednostki nad jakimikolwiek roszczeniami ze strony społeczeństwa. Egalitarna- uznaje równość prawną i polityczną wszystkich ludzi. Uniwersalistyczna- gdyż głosi niezmienności natury ludzkiej i nadaje drugorzędne znaczenie kontekstom historycznym i formą kulturowym. Meliorystyczna- gdyż twierdzi, że wszelkie instytucje społeczne i polityczne są zdolne do samoregulacji i samodoskonalenia.
Te cztery składniki koncepcji człowieka i społeczeństwa decydują o wspólnej tożsamości liberalizmu. Elementy te były udoskonalone, redefinowane a ich relacje zmieniane.
Co istotne, liberalizm uległ poważnemu rozbiciu, kiedy to zmodernizowany liberalizm naszych czasów zajął miejsce klasycznego liberalizmu Johna Stuarta Milla.

Koncepcja człowieka, jako istoty rozumnej i moralnej,
przekazana nam przez klasyczny liberalizm filozofów szkockich, nie ma żadnego związku z poglądem o doskonałości natury ludzkiej, nie wysuwa też żadnych oczekiwań, że ludzkość zjednoczyć się wokół wspólnie wyznawanej idei. Nadzieje liberałów klasycznych są takie, aby w ramach porządku politycznego, który respektuje i chroni różnorodności myśli i działań, ludzie mogli uczy się od siebie nawzajem i osiągać złagodzenie swego losu przez pokojową rywalizację rozmaitych tradycji. Liberalna ochrona wolnego rynku jest jedynie przeniesieniem na grunt ekonomiczny przekonania, że społeczeństwo funkcjonuje najlepiej wtedy, gdy jednostki ograniczone jedynie przepisami prawa, mają pełną wolność realizacji swoich planów życiowych. Liberałowie klasyczni wierzyli, że tak jak dzięki mechanizmom rynkowym dokonuje się odsiew przedsięwzięć, które nie odpowiadają zmieniającym się warunkom, tak samo w życiu społecznym korzystne jest nieustanne ścieranie się idei i projektów. Nawet jeśli wątpili w ostateczne ustabilizowanie się wolnych społeczeństw, przekonani byli co do tego, że największa nadzieja na postęp leży w wyzwalaniu spontanicznych sił społeczeństwa, aby rozwijało się ono w nowych, trudnych do przewidzenia i czasami konfliktowych kierunkach. Postęp nie oznacza dla liberałów klasycznych narzucania społeczeństwu jakiegoś racjonalnego planu rozwoju, ale raczej wiele nieprzewidywalnych form wzrostu i rozwoju, które pojawiają się spontanicznie, gdy ludzkie działania nie są ograniczane przez koncepcje narzucające podążanie we wspólnym kierunku.

Rozbicie w intelektualnej tradycji spowodowane było nie tyle odrzuceniem teorii praw naturalnych na rzecz utylitaryzmu, ani też zmianą negatywnej koncepcji wolności na pozytywną, ile nadejściem nowego, aroganckiego racjonalizmu, (jak u oświeceniowych, francuskich philosophes). O ile klasyczni liberałowie szkoły szkockiej, podobnie jak Constant i Tocqueville, główny argument widzieli w niedoskonałości ludzkiego umysłu niezdolnego do zrozumienia społeczeństwa, które te wolność stworzyło - nowi liberałowie usiłowali poddać życie społeczne racjonalnej rekonstrukcji.
Jeśli dla liberałów klasycznych postęp, jest, by tak rzec, wartością tworzoną, dzięki wolnej wymianie między ludźmi - dla nowych liberałów jest on urzeczywistnieniem specyficznej koncepcji racjonalnego społeczeństwa.
Jeżeli postęp jest pojmowany jako realizacja logicznego planu prowadzi to do konkluzji, że wolność powinna być podporządkowana wymogom postępu. Jest to sprzeczność, której uniknęli liberałowie klasyczni, dzięki mądremu założeniu, że ludzki intelekt nie jest w stanie nakreślić przebiegu przyszłych wydarzeń. Lepszym zajęciem jest określanie struktur w ramach których możemy podejmować działania metodą prób i błędów, aniżeli usiłowanie narzucenia wszystkim jednej, idealnej drogi postępu.

W książce w zwięzły, ale niezwykle dokładnie została przedstawiona historia i filozofia myśli liberalnej. ...

Książka miała być małym kompendium wiedzy na temat liberalizmu/liberalizmów. Niestety jest to chaotyczna książka manipulująca znaczeniami i terminami. Autor używa słów "demokracja" i "wolności polityczne" zamiennie ze słowem "liberalizm", utożsamiając je (niesłusznie) ze sobą. Za tym idzie nierozerwalne połączenie socjaldemokracji zachodnich z liberalizmem współczesnym, który autor rozumie "w pełni" wyłącznie tradycję rewolucji francuskiej (i niepoprawnie "rewolucji" amerykańskiej). Książka zamiast w jasny sposób przedstawić, wprowadza zamęt, niedosłownie dążąc do konsekwencji całego wywodu: liberalizm równa się totalnej demokracji, czyli opiera się w istocie na "metafizycznej perwersji". Zbyt powierzchowne, zbyt pogmatwane. Poprawne treści dot. liberalizmu gospodarczego, jednakże książka jest fatalna pod kątem filozofii i myśli ("chrześcijaństwo to triumf barbarzyństwa religijnego"?).

Książka miała być małym kompendium wiedzy na temat liberalizmu/liberalizmów. Niestety jest to chaotyczna książka manipulująca znaczeniami i terminami. Autor używa słów "demokracja" i "wolności polityczne" zamiennie ze słowem "liberalizm", utożsamiając je (niesłusznie) ze sobą. Za tym idzie nierozerwalne połączenie socjaldemokracji zachodnich z liberalizmem współczesnym,...