To najkrótszy tom całego cyklu, a jego treść dałoby się streścić czterema zdaniami, bo tyle mniej więcej następuje tu wydarzeń. Mimo to nie miałam wrażenia nieznośnej dłużyzny, które towarzyszyło mi w lekturze poprzednich tomów – nie było tych pustych rozmów o niczym albo jałowych rozważań o wydarzeniach minionych. Jest kilka wzruszających spotkań i długo oczekiwanych rozwiązań (wreszcie rozwiązuje się zagadka tego irytującego już wiersza o człowieku, mieczu i głosie). To spowolnienie bez zapychaczy służy bohaterom – zarówno Simon, jak Miriamele i Josua przechodzą pewne subtelne, acz wyraźne zmiany. Brak gwałtownych i nieuzasadnionych przemian charakteru przy jednoczesnym realnym reagowaniu na rozgrywające się wydarzenia to w ogóle jedna z głównych zalet całego cyklu – nawet Simon, który dotąd głównie irytował mnie swoją głupotą, zaczyna budzić sympatię.

To najkrótszy tom całego cyklu, a jego treść dałoby się streścić czterema zdaniami, bo tyle mniej więcej następuje tu wydarzeń. Mimo to nie miałam wrażenia nieznośnej dłużyzny, które towarzyszyło mi w lekturze poprzednich tomów – nie było tych pustych rozmów o niczym albo jałowych rozważań o wydarzeniach minionych. Jest kilka wzruszających spotkań i długo oczekiwanych...

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam