Świeżo po lekturze 1 tomu zabrałam się za drugi, który trzyma poziom pierwszego, zważywszy jednak na brak połówek zostawiam nieco zawyżoną ocenę w stosunku do pierwszej części. Ciąg dalszy historii Hariego Seldona, jego koleje życia i trudy związane z rozwojem psychohistorii.

Jedyny zabieg Asimova, który tutaj mi się nie spodobał to duże przeskoki czasowe, co jak wielokrotnie zostało wspomniane ze względu na datę wydania można autorowi wybaczyć :)

Kto czytał pierwszą część z pewnością zatęskni za obecnością Eto Demerzela, którego wejścia w stylu "Deus Ex Machina" ubarwiały wydarzenia "Preludium". Pełna obaw zabieram się za 3 kolejne tomy współautorów, mimo to cieszę się, że potem już zostanę z Asimovem do samego końca Fundacji.

Tak jak w pierwszej części można było odczuć aspekt przygodowy/spiskowy, tak tutaj autor pisał książkę jakby w sposób biograficzny, a może nawet autobiograficzny, bo nie znając historii Asimova odniosłam wrażenie, że pod pewnymi względami utożsamiał się on z Harim Seldonem, a działania Seldona mające uchronić Imperium/Ludzkość przed upadkiem byłyby działaniami, które sam by podjął.

Świeżo po lekturze 1 tomu zabrałam się za drugi, który trzyma poziom pierwszego, zważywszy jednak na brak połówek zostawiam nieco zawyżoną ocenę w stosunku do pierwszej części. Ciąg dalszy historii Hariego Seldona, jego koleje życia i trudy związane z rozwojem psychohistorii.

Jedyny zabieg Asimova, który tutaj mi się nie spodobał to duże przeskoki czasowe, co jak...