Zacznę z grubej rury: dziwię się, że ktoś pokwapił się, żeby taką książkę w ogóle wydawać. Po okładce oczekiwałem krwistej opowieści, krwistej w sensie "prawdziwej": z krwi i kości. Liczyłem na to, że usłyszę gwizdy diabelskich ostrzy katan, poczuję smród potu samurajów walczących w żądzy prawdziwej zemsty. Niestety oczekiwania przerosły na całej linii "Opowieść...".
Książka bardzo, bardzo słabo wypada przede wszystkim na tle warsztatowym. Autor przez cały czas opowiada historię, nie pokazuje jej, czytelnik nie jest świadkiem zdarzeń, nie widzi ich, tylko o nich słyszy. Między innymi dlatego nie usłyszałem katan, nie poczułem potu ani ferworu walki, słyszałem tylko, że te rzeczy gdzieś tam się wydarzyły. Miałem wrażenie lektury streszczenia opowieści, bez możliwości najmniejszego zanurzenia się w nią. Allyn zbudował narrację, która urąga inteligencji czytelnika. Bez przerwy wszystko wyjaśnia, podstawia fakty, opisy, rozwiązania pod sam nos. W ten sposób piszą początkujący. Daję dychę, że nie odczułbym dużej różnicy między "Opowieścią o 47 roninach" a twórczością "pisarza" z gimnazjum, sam pisałem w podobny sposób w podstawówce. To samo dotyczy postaci, które są szablonowo-papierowe, przewidywalne, szaro-bure-nieoryginalne. Trywialność, wtórność, miałkość - oto cechy tej opowieści. Natomiast fabuła niestety również nie wgniata w fotel.
Nie polecam. Szkoda czasu, pieniędzy i miejsca na półce.

Zacznę z grubej rury: dziwię się, że ktoś pokwapił się, żeby taką książkę w ogóle wydawać. Po okładce oczekiwałem krwistej opowieści, krwistej w sensie "prawdziwej": z krwi i kości. Liczyłem na to, że usłyszę gwizdy diabelskich ostrzy katan, poczuję smród potu samurajów walczących w żądzy prawdziwej zemsty. Niestety oczekiwania przerosły na całej linii "Opowieść...".

...