Już na wstępie muszę się przyznać, że trudno było mi wrócić do pisania recenzji, skoro nie było mnie tutaj ponad miesiąc. Wierzcie lub nie, ale przez ten czas nie przeczytałam ani jednej książki! Dopiero dzisiaj udało mi się skończyć Z głową w gwiazdach. Cieszę się, że po długiej przerwie trafiłam akurat na tę powieść. Dlaczego? Bo przywróciła mi chęć do ponownego wdrożenia się w czytanie, przypomniała, jak bardzo jest to przyjemne i zarazem odprężające zajęcie, a także miło wprowadziła mnie w wakacyjny nastrój. Przy takiej lekturze nic, tylko odpoczywać!
Z głową w gwiazdach niewiele można zarzucić. To dobra powieść. Może nie jakaś wyjątkowo zatrważająca, pełna zwrotów akcji i emocji, ale na pewno spełnia oczekiwania lekkiej, wakacyjnej młodzieżówki. Już od samego początku czujemy sympatię do poszczególnych bohaterów, którzy zostali wykreowani tak, aby zwracali naszą uwagę – każdy z nich był żywy i barwny. Zorie na przykład interesowała się astronomią, w stresujących sytuacjach dostawała pokrzywki, a poza tym wszystko musiało być u niej zgodne z planem. Nosiła okulary dopasowane do danego zestawu ciuchów i uwielbiała kraciaste wzory. Niby zwyczajne informacje, a już widzimy bohaterkę przed oczami, jakby była żywa. Lubię taką dbałość o szczegóły, bo dzięki temu uzyskujemy pełnokrwiste postacie.
Lennon również był niczego sobie – mroczny fanatyk anime (nazwał nawet swoją jaszczurkę imieniem bohatera z Death Note!) o specyficznym stylu bycia i ubiorze. Ironiczny śmieszek, który lubi ekstremalne wycieczki. Czy z takimi bohaterami można się nudzić? Nie. A to tylko dwie osoby, które ubarwiały tę historię. Reszta również była naprawdę świetna. Na uwagę zasługuje tutaj choćby rodzina obu stron. Agresywny ojciec Zorie, zamartwiająca się o wszystko matka Zorie, a także obie matki Mackenzie, które stanowiły świetny, ale i specyficzny duet (halo, nie na co dzień witryny zdobi się lasem wibratorów). Co prawda miałam wrażenie, że pod sam koniec, kiedy relacja Zorie i Lennona doczekała się już kulminacyjnego momentu, postacie utraciły trochę swojej magii, zupełnie jakby autorka skupiła się raczej na nastoletniej fascynacji, ale wciąż nie była to zła historia.
Wątek miłosny nie robi tutaj wielkiego wrażenia – gdyby cała książka dotyczyła tylko jego, pewnie byłaby nudna, na szczęście autorka wrzuciła do fabuły odpowiednie składniki poprawiające jej smak. Podobała mi się na przykład otoczka Wielkiego Eksperymentu, czyli to, o czym przez praktycznie całą powieść Zorie nie chciała nam opowiedzieć. Historię nienawiści dwójki nastolatków dostawaliśmy powoli, co tylko podsycało ciekawość. Ostateczne rozwiązanie było dosyć satysfakcjonujące – okazało się, że ta sama sytuacja może mieć dwie perspektywy i nigdy winna nie jest jedna osoba. Poza tym podobał mi się również wątek dotyczący rodziców Zorie. Byłam pod wrażeniem, jak autorka z tak prostej historii uczyniła coś interesującego, poza tym zadowoliło mnie ostateczne rozwiązanie sprawy pomiędzy nimi. Do tego wszystkiego możemy jeszcze wrzucić chęć przypodobania się popularnym oraz bogatym osobom, które ostatecznie okazują się być... co najmniej bez wyobraźni, i mamy idealną mieszankę fabularną!
Może książka nie zawiera w sobie niezwykłej malowniczości, ale bez trudu możemy sobie wyobrazić widoki, jakie wielokrotnie mieli przed sobą Zorie i Lennon. Aż samemu chciałoby się znaleźć w takiej głuszy! Jedyne, na co nieco sceptycznie patrzyłam, to ich niesamowite przygody. Bo akurat wszystkie zwierzęta musiały się na nich uwziąć, razem ze zjawiskami atmosferycznymi! Rozumiem, że autorka chciała potrzymać czytelników w niepewności i wprowadzić trochę napięcia, ale nie musiała od razu zasypywać młodych bohaterów falą niewiarygodnych, bardzo pechowych zdarzeń. Istnieje małe prawdopodobieństwo, że takie sytuacje zdarzały się w tak wielkim natężeniu, a skoro książka miała przedstawić realia życia nastolatków, to cóż, był to wątek nieco przefantazjowany. To chyba jedyna negatywna rzecz, która zwróciła moją uwagę. Oprócz tego nie mam do zarzucenia Z głową w gwiazdach niczego złego.
Podsumowując. Ciężko jest napisać recenzję powieści, której mało można zarzucić! Ta opinia mogłaby się tak naprawdę zakończyć na słowach: „to było dobre. Bez szału, ale lekkie i przyjemne”. Historia została dobrze rozwinięta. Dzięki niej mogliśmy rozmarzyć się o biwakowaniu w głuszy i przeżywaniu podobnych przygód (no dobrze, z wyjątkiem węży, niedźwiedzi i innych pum…). Moimi ulubionymi wątkami były te, które dotyczyły zakończonej przyjaźni pomiędzy Zorie i Lennonem, a także wątek dotyczący skomplikowanej sytuacji pomiędzy rodzicami Zorie. Te miały w sobie akurat nutkę tajemniczości, która skutecznie popychała mnie do przodu. Właśnie tak działa ciekawość!
Z głową w gwiazdach to przyjemna wakacyjna przygoda. Polecam się z nią zapoznać, szczególnie jeżeli potrzebujecie czegoś lżejszego, ale i czegoś większego niż zwykła romantyczna młodzieżówka. Wątki obyczajowe są tu na wysokim poziomie.

http://demoniczne-ksiazki.blogspot.com/2019/07/chcesz-zobaczyc-gwiazdy-zanim-upadna.html

Już na wstępie muszę się przyznać, że trudno było mi wrócić do pisania recenzji, skoro nie było mnie tutaj ponad miesiąc. Wierzcie lub nie, ale przez ten czas nie przeczytałam ani jednej książki! Dopiero dzisiaj udało mi się skończyć Z głową w gwiazdach. Cieszę się, że po długiej przerwie trafiłam akurat na tę powieść. Dlaczego? Bo przywróciła mi chęć do ponownego wdrożenia...