Musiałem na jakiś czas odpocząć od herezji. Zaczynają mnie denerwować twardogłowi Astartes. Pozycja nie jest zła, ale też nie porywa.

Musiałem na jakiś czas odpocząć od herezji. Zaczynają mnie denerwować twardogłowi Astartes. Pozycja nie jest zła, ale też nie porywa.

Cykl "Herezja Horusa" to moje typowe guilty pleasure. Proste historie o wielkim kosmicznym konflikcie, w świecie Warhammera 40 000, czyli w klimacie mrocznym i epickim. Mające dać czystą rozrywkę, ogrom lekko nadętych, może oklepanych scen walki, heroizmu, z niepokonanymi potężnymi bohaterami-wojownikami, starć z samym złem itd. Niestety ten tom męczyłem niemiłosiernie długo. A zapowiadał się ciekawie, bowiem przeplatały się dwa wyjściowo wątki, Prymarchy Coraxa, dowódcy Kruczej Gwardii, jednego z legionów nadludzkich żołnierzy, zdziesiątkowanego w poprzednich tomach i ukrytego w jej szeregach agenta, członka innego legionu, który opowiedział się po stronie zbuntowanego Horusa.
Ale rozdział po rozdziale było nudno, nieporywająco, bez emocji, jakby stawka obniżała się a nie rosła, losy postaci obojętniały, brak było porywających walk, a całość ani nie dawała rozrywki, ani nie będzie chyba miała wielkiego znaczenia dla losów całego konfliktu.
Chyba dotąd najsłabszy tom cyklu.

Cykl "Herezja Horusa" to moje typowe guilty pleasure. Proste historie o wielkim kosmicznym konflikcie, w świecie Warhammera 40 000, czyli w klimacie mrocznym i epickim. Mające dać czystą rozrywkę, ogrom lekko nadętych, może oklepanych scen walki, heroizmu, z niepokonanymi potężnymi bohaterami-wojownikami, starć z samym złem itd. Niestety ten tom męczyłem niemiłosiernie...

Ta seria ma bardzo wiele odsłon spora część z nich jest zwyczajnie słaba. Na szczęście tą można uznać za bardzo udaną. Ciekawa historia, interesująca narracja i to poczucie , że ciągle coś wisi w powietrzu. Polecam!

Ta seria ma bardzo wiele odsłon spora część z nich jest zwyczajnie słaba. Na szczęście tą można uznać za bardzo udaną. Ciekawa historia, interesująca narracja i to poczucie , że ciągle coś wisi w powietrzu. Polecam!

Wybawienie Utracone przybliża nam mniej znany Legion Astartes. O ile fani siedzący w uniwersum Warhammera 40 000 od dawien dawna mogą znać od podszewki historię synów Coraxa, to dla tych, którzy skupiali się wyłącznie na książkach i unikali spojlerów o wydarzeniach (w tym mnie),będzie to praktycznie pierwszy tom z Herezji Horusa, w którym poznamy coś więcej niż nazwę ,,Krucza Gwardia”.
Pod względem scen batalistycznych, książka trzyma poziom Herezji Horusa, choć nie wyróżnia się niczym szczególnym. Fabuła rozwija się stosunkowo wolno, lecz obserwowanie jej z różnych perspektyw zapobiega monotonii. Książka rozwija wątki z wielu wcześniejszych tomów (przykładowo z Fulgrima, Legionu i Pierwszego Heretyka),lecz nie posuwa motywu przewodniego do przodu. Teoretycznie jest to przeciętny tom, lecz wyróżniają go bohaterowie. Dalsza część recenzji, mówiąca o bohaterach, będzie bardziej szczegółowa, dlatego Ci, którzy nienawidzą najmniejszych spoilerów, niech zadowolą się dotychczasowymi ogólnikami.
SPOILERY:



Wybawienie Utracone może się poszczycić jednym z najlepszych, o ile nie najlepszym, przedstawieniem Prymarchy. Poznajemy myśli Corvusa, jego stosunek do różnych postaci, a przede wszystkim retrospekcje z jego odległej przeszłości, co jest całkowitą nowością w przypadku synów Imperatora. Jesteśmy nawet świadkami spotkania Coraxa z Imperatorem, co dla mnie osobiście jest najlepszą sceną całej książki. Wartym wspomnienia bohaterem… no, a raczej bohaterami, są Alpharius/Omegon. Poznawanie myśli bliźniaczych Prymarchów Legionu Alpha – najbardziej tajemniczych ze wszystkich Astartes – przyciągnie uwagę każdego fana; motywacja Legionu Alpha do zdrady Imperatora, jest najprawdopodobniej najciekawszą ze wszystkich 9 zdradzieckich Legionów Kosmicznych Marines. Śledząc sposoby działania Legionu Alpha, czytelnicy na pewno nie będą się nudzić, zwłaszcza Ci, którzy pasjonują się wywiadem.


KONIEC SPOILERÓW:
Książkę uważam za obowiązkową dla mniejszych lub większych fanów uniwersum ,,Warhammera 40 000”, jednak nigdy nie poleciłbym jej komukolwiek innemu, nawet fanom science-fiction, choćby z tego prostego powodu, że jest to 18-y tom serii.

Wybawienie Utracone przybliża nam mniej znany Legion Astartes. O ile fani siedzący w uniwersum Warhammera 40 000 od dawien dawna mogą znać od podszewki historię synów Coraxa, to dla tych, którzy skupiali się wyłącznie na książkach i unikali spojlerów o wydarzeniach (w tym mnie),będzie to praktycznie pierwszy tom z Herezji Horusa, w którym poznamy coś więcej niż nazwę...

Tym razem powalczymy u boku Kruczej Gwardii a raczej ich resztek które pozostały po Istvanie i zdradzie Horusa. Prymarcha Corvax udaje się na ziemię aby u Imperatora prosić o pomoc w odbudowie zdziesiątkowanego legionu (z 40 tysięcy pozostało około 4).
Poznajemy także historię Corvaxa i jego walki o wolność planety na której został rzucony przez osnowę i oczekiwał (sam o tym nie wiedząc) na odnalezienie go przez Imperatora.
Niestety podczas wycofywania się z Istvana legion został zinfiltrowany przez nieznaną liczbę legionistów z Legionu Alfa (zwolenników Horusa, którzy są zdolni nawet podczas walki w krótkim czasie przyjąć wygląd i szczątkowe wspomnienia innego legionisty).
Corvax otrzymuje od Imperatora najwyższy dar geno-ziarno z którego stworzono prymarchów.
Czy zdoła on odbudować swój legion, czy zdrajcy z Alfy przejmą badania i zniszczą Kruczą Gwardię, tego dowiecie się czytając tą książkę.
Naprawdę niezły i wciągający WH z masą zwrotów akcji i zaskakujących rozwiązań a podczas czytania nie zabraknie bitew, spisków i pojedynków.

Tym razem powalczymy u boku Kruczej Gwardii a raczej ich resztek które pozostały po Istvanie i zdradzie Horusa. Prymarcha Corvax udaje się na ziemię aby u Imperatora prosić o pomoc w odbudowie zdziesiątkowanego legionu (z 40 tysięcy pozostało około 4).
Poznajemy także historię Corvaxa i jego walki o wolność planety na której został rzucony przez osnowę i oczekiwał (sam o...

Niestety książka zrobiła z Corvusa trochę sierotę/gamonia - prymarcha, istota nadludzka, daje się wodzić za nos legionistom Legionu Alfa, nie zauważa rosnącej pod nosem rewolucji, po czym traci praktycznie wszystko, co chciał zyskać. Generalnie postać Corvusa jest w tej książce ukazana, jako gorsza niż pozostali prymarchowie w innych tomach herezji :(

Niestety książka zrobiła z Corvusa trochę sierotę/gamonia - prymarcha, istota nadludzka, daje się wodzić za nos legionistom Legionu Alfa, nie zauważa rosnącej pod nosem rewolucji, po czym traci praktycznie wszystko, co chciał zyskać. Generalnie postać Corvusa jest w tej książce ukazana, jako gorsza niż pozostali prymarchowie w innych tomach herezji :(

Osiemnasty tom Herezji wprowadza na scenę kolejny legion wraz z jego Prymarchą: Raven Guard z Corvusem Coraxem. Osią fabuły jest podnoszenie się Kruczej Straży ze straszliwych strat jakie poniosła na Isstvaanie V, gdzie zginęło 75000 legionistów, zostawiając zaledwie 5000 przy życiu. Działania te są sabotowane przez grupę inflitratorów z Legionu Alfa.
Tom mnie rozczarował. Nie ma tu postaci, które wyróżniałyby się czymkolwiek poza specemarinowymi kloszami, dialogi są przeciętne a intryga przewidywalna. W dodatku sama akcja ma kilka skaz. Cała pierwsza część wygląda trochę jak jakiś żart Gava Thorpa. Autor zdaje się za często pisze w realiach WFB, w związku z czym cała idea przeszukiwania Labiryntu Imperatora wygląda jak żywcem wzięta z jakiegoś questu fantasy. Fatalny jest wątek Marcusa Valeriusa, oficera Armii Imperialnej walczącego u boku Raven Guard. Na początek sprowadza on siły ewakuacyjne do systemu Istvaan na podstawie swoich snów... i ten wątek później w ogóle nie został pociągnięty ani wyjaśniony! W dodatku jeden z Astartes (Branne Nev) z nie do końca zrozumiałych dla mnie względów każe mu na ten temat milczeć przed Coraxem... Potem mamy z Valeriusem scenę na jego rodzinnej planecie... by bohater zniknął nam na prawie całą resztę książki. I jeszcze jedno: wprowadza się z wielką pompą ikoniczny dla Kruczej Straży pancerz Mark VI... i w ogóle nie ma to żadnego impaktu dla dalszej intrygi. Takich nabitych strzelb które w ogóle nie wypalają jest tu więcej: ot, choćby Imperial Fists, którzy pojawiają się na Deliverance i postanawiają pomóc Coraxowi... i autor nie robi z nich już potem żadnego użytku (no, pojawiają się flaszem podczas walk w Perfekcyjnej Fortecy).
Zmarnowany potencjał.

Osiemnasty tom Herezji wprowadza na scenę kolejny legion wraz z jego Prymarchą: Raven Guard z Corvusem Coraxem. Osią fabuły jest podnoszenie się Kruczej Straży ze straszliwych strat jakie poniosła na Isstvaanie V, gdzie zginęło 75000 legionistów, zostawiając zaledwie 5000 przy życiu. Działania te są sabotowane przez grupę inflitratorów z Legionu Alfa.
Tom mnie rozczarował....

Bardzo mi się podobała. Trzyma w napięciu i można łatwo wczuć się w klimat walk w 30K.

Bardzo mi się podobała. Trzyma w napięciu i można łatwo wczuć się w klimat walk w 30K.