"(…) wszyscy, którzy ostatnio ją otaczali, byli jak drapieżne nocne zwierzęta. Żerowali, kiedy inni szli spać. Zarabiali na ludzkiej naiwności, samotności, ciekawości i strachu".


Zło czai się wszędzie. W centrach wielkich miast oraz w małych, prowincjonalnych miasteczkach. Zło nie ma imienia, płci, wieku ani narodowości. Drzemie w każdym z nas, bez względu na to, jak mocno byśmy się wypierali jego istnienia. O złu trzeba umieć pisać, a Daria Orlicz z pewnością umie to robić w dobrym stylu.

Daria Orlicz to pseudonim Katarzyny Misiołek, znanej także jako Olga Haber, absolwentki filologii polskiej ukończonej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Autorka kilka lat swojego życia spędziła w Rzymie, który jest jej szczególnie bliski. Interesuje się turystyką, psychologią, medycyną niekonwencjonalną i tarotem.

Do domu samotnie mieszkającej dziewczyny ze szkarłatnym znamieniem na twarzy, włamują się trzej mężczyźni, którzy ją gwałcą, a potem bez litości zabijają. Kilka dni później, jeden z oprawców, nie mogąc poradzić sobie z wyrzutami sumienia, popełnia samobójstwo. Zbrodnia przez dłuższy czas nie zostałaby odkryta, gdyby ktoś nie zapalił przed domem ofiary znicza w kształcie serca. Śledztwo rusza pełną parą, odsłaniając mroczną stronę duszy człowieka.

Daria Orlicz rozpoczyna trzeci tom serii pt. "Stracone dusze" mocną sceną gwałtu i zabójstwa dwudziestokilkuletniej Ireny Wilczyńskiej, która zapowiada wątek przewodni całej książki i jednocześnie dotyka tematu pobudzania agresji w większej grupie osób. Autorka tym samym, pokazała mechanizm wpływu grupy na jednostkę, bowiem wśród oprawców jest jeden, który nie chce robić większej krzywdy młodej dziewczynie, a jednak pod wpływem głównego agresora, ulega, przypieczętowując tym samym swój przyszły los. To obraz dość ciekawy z punktu widzenia psychologii.

Najnowsza powieść autorki traktuje w głównej mierze nie o tym, jak trudno jest wybrać pomiędzy dobrem, a złem, tylko o tym, jak trudny jest wybór między złem, a złem. I to zarówno w kontekście samotności, jak i prostytucji, czy też ujawnienia niewygodnej prawdy. Bohaterowie, stojący po dwóch stronach barykady, zmagają się z takim dylematem, dla którego nie ma dobrego rozwiązania.

"Drapieżcy" to kontynuacja serii, warto więc wspomnieć o tym, że w fabule pojawia się zupełnie nowy bohater, a mianowicie Jeremi – policjant przeniesiony ze Szczecina, który zajmuje biurko Bugaja. Mężczyzna ten przynosi swoją postawą swoistą świeżość fabularną oraz własne problemy, zaakcentowane w książce. Jestem przekonana, że to postać z dużym potencjałem, której możliwości jeszcze nie poznaliśmy w pełni.

Myślę, że warto znać dwie poprzednie części tej serii dla samego zrozumienia wątków dotyczących losów stałych bohaterów, aczkolwiek dla postaci samej warstwy kryminalnej, nie jest to konieczne. Sięgając po "Drapieżców" należy pamiętać o tym, że to mocna proza, nie idąca na jakikolwiek kompromis.


https://www.subiektywnieoksiazkach.pl

"(…) wszyscy, którzy ostatnio ją otaczali, byli jak drapieżne nocne zwierzęta. Żerowali, kiedy inni szli spać. Zarabiali na ludzkiej naiwności, samotności, ciekawości i strachu".


Zło czai się wszędzie. W centrach wielkich miast oraz w małych, prowincjonalnych miasteczkach. Zło nie ma imienia, płci, wieku ani narodowości. Drzemie w każdym z nas, bez względu na to, jak...