Klasyka. A jeżeli doda się do tego wybitne inscenizacje robione dla TVP z Łomnickim w "Rewizorze" i chociażby Fijewskiego jako Łochowa w "Ożenku" to właściwie nie trzeba wiele dodawać. Swoją drogą, czytany tekst z "Ożenkiem" - ku mojemu zdziwieniu - nosił tytuł "Oświadczyny", ale z drugiej strony jakby nie patrzeć, to cała akcja komedii rzeczywiście toczy w trakcie oświadczyn, a nie ożenku, wesela, czy w końcu poprawin.
Właściwie i "Rewizora" i "Ożenek" można spuentować jednym zdaniem: Ruskim nie tylko Stalingrad się udał - pisać też potrafili.

Klasyka. A jeżeli doda się do tego wybitne inscenizacje robione dla TVP z Łomnickim w "Rewizorze" i chociażby Fijewskiego jako Łochowa w "Ożenku" to właściwie nie trzeba wiele dodawać. Swoją drogą, czytany tekst z "Ożenkiem" - ku mojemu zdziwieniu - nosił tytuł "Oświadczyny", ale z drugiej strony jakby nie patrzeć, to cała akcja komedii rzeczywiście toczy w trakcie...

Mikołaj Gogol, właśc. Nikołaj Wasiljewicz Gogol (Николай Васильевич Гоголь),prawie każdy o nim słyszał, nie każdy dzieła jego czytał, wielu zaś z pewnością oglądało przynajmniej jedną z jego sztuk, jak chociażby wystawionego na deskach Teatru Telewizji w roku 1977 „Rewizora” w reżyserii Jerzego Gruzy w doborowej obsadzie takich gwiazd jak: Tadeusz Łomnicki (Horodniczy),Piotr Fronczewski (Chlestakow),Anna Seniuk (Żona Horodniczego),Joanna Szczepkowska (Córka Horodniczego),Wojciech Pszoniak (Dobczyński) i inn. wielcy Polscy aktorzy, których wszystkich nie sposób wymienić, bo jesteśmy w serwisie Lubimyczytać, a nie w Filmwebie.
Powyższy tom zawiera również drugie z wielkich i równie znanych dzieł Gogola, a mianowicie „Ożenek” również wystawiony przez Teatr Telewizji w roku 1976 w reżyserii pani Ewy Bonackiej.
Oba wyżej wymienione dzieła Gogola zawarte w tym tomie, to Klasyka Światowa najwyższych lotów, kwintesencja komedii obyczajowej, ocierającej się o groteskę wraz z jej tragizmem, realizmem oraz komizmem siegającym niekiedy szczytów absurdu.
Autor bezceremonialnie obnażył w swych dziełach słabości ówczesnej prowincjonalnej szlachty, ciął na lewo i prawo ostrzem krytyki nie bacząc na to, że sam wywodził się przecież z tego środowiska, nie oszczędzał w swej krytyce również organów administracji państwowej niższego szczebla, trzęsącej się ze strachu na sam dźwięk słowa „Rewizor".
Przypominają się czasy z naszego rodzimego PRL-owskiego podwórka lat 70. XX w. gdzie na przyjazd inspekcji z tzw. góry- odbywały się takie jasełka, że jeszcze mi wstyd: malowanie krawężników na biało, wywieszanie bzdurnych banerów opiewających ówczesny system i włodarzy tegoż kalekiego systemu, strzyżenie trawników, mycie okien, no i oczywiście przygotowania do wielkiej suto zakrapianej fety na cześć rodzimych rewizorów... gąski przechodzą mi na wspomnienie tamtych podłych czasów, wiec lepiej, abym się nie rozkręcał.
Gogol w sposób niezwykle plastyczny i barwny, z właściwą sobie lekkością pióra i poczuciem humoru potrafił w swych dziełach przemycić ciężkie tematycznie aspekty codziennego życia ówczesnej prowincjonalnej Rosji pierwszej połowy XIX w.
Książka doskonała pod każdym względem, pozycja obowiązkowa dla każdego w miarę rozgarniętego miłośnika literatury (Oksymoron ?). Polecam.

Mikołaj Gogol, właśc. Nikołaj Wasiljewicz Gogol (Николай Васильевич Гоголь),prawie każdy o nim słyszał, nie każdy dzieła jego czytał, wielu zaś z pewnością oglądało przynajmniej jedną z jego sztuk, jak chociażby wystawionego na deskach Teatru Telewizji w roku 1977 „Rewizora” w reżyserii Jerzego Gruzy w doborowej obsadzie takich gwiazd jak: Tadeusz Łomnicki (Horodniczy),...

Zarówno ,,Ożenek" jak i ,,Rewizor" są dziełami przyzwoitymi, chociaż to zupełnie nie moje poczucie humoru. Ot tak, dla zapełnienia popołudnia warto przeczytać, czy określiłabym je natomiast mianem spektakularnego odkrycia? Wątpię.

Zarówno ,,Ożenek" jak i ,,Rewizor" są dziełami przyzwoitymi, chociaż to zupełnie nie moje poczucie humoru. Ot tak, dla zapełnienia popołudnia warto przeczytać, czy określiłabym je natomiast mianem spektakularnego odkrycia? Wątpię.

Nie ma to jak pośmiać się z samych siebie. ;)
Gogol w obydwu komediach przedstawia niebanalne postaci, które mając wysokie mniemanie o sobie zatracają się w tym przekonaniu i tym samym trafiają w pułapkę swojego wielkiego ego. Śmieszne i smutne zarazem, bo prawdziwe. Ludzka natura podana na tacy - słaba, nieodpowiedzialna, sprzedajna, dwulicowa, etc., etc.
W "Ożenku" śmieszą figury pretendentów do ręki Agafii i cały ten małżeński targ, na który jest wystawiona; a pomyłka w "Rewizorze" słono kosztuje urzędników chcących ukryć swoje zaniedbania i grzeszki.
Nigdy nie oglądałm adaptacji tych dramatów, a po lekturze nabrałam na to ochoty. Na szczęście obydwa na tyle aktualne i uniwersalne, że stale wystawiane na deskach teatrów.

Nie ma to jak pośmiać się z samych siebie. ;)
Gogol w obydwu komediach przedstawia niebanalne postaci, które mając wysokie mniemanie o sobie zatracają się w tym przekonaniu i tym samym trafiają w pułapkę swojego wielkiego ego. Śmieszne i smutne zarazem, bo prawdziwe. Ludzka natura podana na tacy - słaba, nieodpowiedzialna, sprzedajna, dwulicowa, etc., etc.
W "Ożenku"...

Jeżeli miałbym wymienić powody, dla których literatura rosyjska do dziś zawiera zawsze sporą reprezentację w kolekcjach klasyki to zaliczyłbym do nich umiejętność niebanalnego i przenikliwego opowiadania o codzienności i doświadczeniach uniwersalnych. Zachwycałem się niedawno opowiadaniami Czechowa i postanowiłem tym razem przeczytać dzieło dramatyczne. Nie spełniły do końca moich oczekiwań, ale bez wątpienia zasługują na obecność na deskach teatru.
W pierwszej komedii ,,Ożenek” mamy popularny w literaturze tamtego czasu punkt wyjścia: zblazowany, leniwy mieszczanin bezskutecznie poszukuje żony. Zaryzykuję stwierdzenie, że w swoim niezdecydowaniu i hipokryzji ma w sobie coś sarmackiego. Pojawia się też jego ,,przyjaciel”, którego działania kierowane niby dobrymi przesłankami zasługują na potępienie. Zaszokowały mnie panujące obyczaje: jak grubiańsko traktuje się służbę, dla której chyba chamstwo gospodarza świadczy o jego statucie. Mam trochę kłopotu z odbiorem tego dzieła. Jeżeli rozpatrujemy je dosłownie, to taki rytuał odszedł do lamusa i nie będę za nim tęsknił. Niewątpliwie obrazowo zostały przedstawione obyczaje, ale połowa z bohaterów jest bezbarwna i pełni rolę statystów. Moim zdaniem komedia jest za krótka i nie wykorzystano sytuacji spotkania się ludzi z różnych warstw na pokazanie ich różnic. Świetne jest absurdalne zakończenia z tryumfalną mową końcową, ale środek jej nie dorównuje.
Lepszy jest drugi utwór - ,,Rewizor”. Dzisiaj możemy stworzyć dużą galerię nieudaczników-oszustów, ale pewnie ten był jednym z pierwowzorów. Dodatkowo w tamtych czasach napisanie tak zjadliwej satyry musiało świadczyć o sporej odwadze. Znakomity jest fragment, gdy nasz oszust płynnie przechodzi z roli przepraszającego za narobienie długów w tytułowego rewizora gdy jego rozmówcy są tak głupi, że przed rozmową narzucili sobie role, które bezrefleksyjnie realizują. Satyra jest jednak trochę za bardzo dosłowna zamiast operować absurdem. Ponownie przytoczę pionierstwo dzieła, ale znam lepsze rozwiązanie podobnego punktu wyjścia z Nikodemem Dyzmą.
Od zawsze wolałem prozę niż dramat i na podstawie tego zbioru twierdzę, że Rosjanie w swoich wielkich powieściach potrafią głębiej opisać swoje społeczeństwo.

Jeżeli miałbym wymienić powody, dla których literatura rosyjska do dziś zawiera zawsze sporą reprezentację w kolekcjach klasyki to zaliczyłbym do nich umiejętność niebanalnego i przenikliwego opowiadania o codzienności i doświadczeniach uniwersalnych. Zachwycałem się niedawno opowiadaniami Czechowa i postanowiłem tym razem przeczytać dzieło dramatyczne. Nie spełniły do...

Ponadczasowe komedie Gogola. Choć czy to są komedie ? Sam nie wiem. Ożenek może i tak ale Rewizor ? Z samych siebie mamy się śmiać ?
Gogol był fenomenem. Jego zdanie z 'Martwych dusz' - Jeden tam tylko jest porządny człowiek – prokurator, ale i ten, prawdę mówiąc – świnia, jest kwintesencją jego pisania. Koniecznie!!!

Ponadczasowe komedie Gogola. Choć czy to są komedie ? Sam nie wiem. Ożenek może i tak ale Rewizor ? Z samych siebie mamy się śmiać ?
Gogol był fenomenem. Jego zdanie z 'Martwych dusz' - Jeden tam tylko jest porządny człowiek – prokurator, ale i ten, prawdę mówiąc – świnia, jest kwintesencją jego pisania. Koniecznie!!!

Zadziwiające, że mimo upływu czasu te komedie nadal śmieszą! Zwłaszcza "Rewizor"- cudownie ukazuje on przekrój rożnych osobowości. Nie będę oryginalna, cytując "Z czego się śmiejecie? z siebie samych się śmiejecie!". Doskonały przekład Tuwima!

Zadziwiające, że mimo upływu czasu te komedie nadal śmieszą! Zwłaszcza "Rewizor"- cudownie ukazuje on przekrój rożnych osobowości. Nie będę oryginalna, cytując "Z czego się śmiejecie? z siebie samych się śmiejecie!". Doskonały przekład Tuwima!

Zabawne i takie aktualne...! :)
Zwykle nie jest mi łatwo czytać sztukę teatralną - i nawet nie wiem, czy powinno się to robić, od tego jest sztuka, żeby ją grano, nie czytano... - ale Gogola czyta się szybko, z uśmiechem. Warto. :)

Zabawne i takie aktualne...! :)
Zwykle nie jest mi łatwo czytać sztukę teatralną - i nawet nie wiem, czy powinno się to robić, od tego jest sztuka, żeby ją grano, nie czytano... - ale Gogola czyta się szybko, z uśmiechem. Warto. :)

Mikołaj Gogol bawi i dziś - podobnie jak Fredro. Dlaczego? "Ożenek" - pozostający nieco w cieniu "Rewizora" - posiada treści, które budzą uśmiech na twarzy i dziś. Takim pierwiastkiem niedającym się zdezaktualizować jest człowiek - odporny na zmiany i upływ czasu. Gogol zagląda wewnątrz człowieka i wyśmiewa jego próżność, obawy i..głupotę!

Mikołaj Gogol bawi i dziś - podobnie jak Fredro. Dlaczego? "Ożenek" - pozostający nieco w cieniu "Rewizora" - posiada treści, które budzą uśmiech na twarzy i dziś. Takim pierwiastkiem niedającym się zdezaktualizować jest człowiek - odporny na zmiany i upływ czasu. Gogol zagląda wewnątrz człowieka i wyśmiewa jego próżność, obawy i..głupotę!

Gogol - mistrz.

Gogol - mistrz.