No cóż, ale się zmartwiłem i uśmiałem zarazem, bo kto im dał prawo oceniania ich i szufladkowania w ramy upośledzenia, psychodeli i innych trunków których tut w bród.
Sztuki te są na światowym poziomie, szczegółnie wujaszek, a gdzie samogon i samowar ??

No cóż, ale się zmartwiłem i uśmiałem zarazem, bo kto im dał prawo oceniania ich i szufladkowania w ramy upośledzenia, psychodeli i innych trunków których tut w bród.
Sztuki te są na światowym poziomie, szczegółnie wujaszek, a gdzie samogon i samowar ??

Czechowa znałem dotąd z jednej powieści, w końcu postanowiłem sięgnąć po trzy jego dramaty zawarte w jednej książce. Nie byłem wieki w teatrze, na szczęście mam bogatą wyobraźnię i podczas czytania mogłem sobie doskonale wyobrazić te wszystkie sceny na deskach teatralnych. W zasadzie każdy z tych dramatów przeczytałem jednym tchem. Wszystkie historie były ciekawe, dialogi i postaci bardzo interesująco przedstawione. Niesamowicie dopracowane, zgłębiające rosyjską duszę, z elementami komediowymi, a także egzystencjonalnymi. I chociaż "Rewizor" jeśli chodzi o rosyjskie sztuki podobał mi się jeszcze bardziej, to i tak wspaniale spędziłem czas z Czechowem.

Czechowa znałem dotąd z jednej powieści, w końcu postanowiłem sięgnąć po trzy jego dramaty zawarte w jednej książce. Nie byłem wieki w teatrze, na szczęście mam bogatą wyobraźnię i podczas czytania mogłem sobie doskonale wyobrazić te wszystkie sceny na deskach teatralnych. W zasadzie każdy z tych dramatów przeczytałem jednym tchem. Wszystkie historie były ciekawe, dialogi i...

Mordercza nuda, sytość, gnuśność, stracone szanse, trwanie, tęsknota za iskrą, która podpali. Tematy, o których Czechow umie świetnie opowiadać w pozornie niedramatycznej formie. Przyjazd pięknej i gnuśnej kobiety o imieniu zapowiadającym mitologiczną wojnę. Helena staje się punktem, który rozsierdza domowników, budząc w nich tęsknoty i pragnienia, od których odwykli, które pogrzebali. Oszczędny w formie dramat przenikliwie nicujący kilku zagubionych bohaterów i bohaterek. Rozsypujący się ludzie, ciążący ku sobie w opuszczeniu i poszukując dla siebie resztek godności lub powodu by się rozpaść do końca.

Mordercza nuda, sytość, gnuśność, stracone szanse, trwanie, tęsknota za iskrą, która podpali. Tematy, o których Czechow umie świetnie opowiadać w pozornie niedramatycznej formie. Przyjazd pięknej i gnuśnej kobiety o imieniu zapowiadającym mitologiczną wojnę. Helena staje się punktem, który rozsierdza domowników, budząc w nich tęsknoty i pragnienia, od których odwykli, które...

Piękne, mądre, ale przede wszystkim smutne - tak najkrócej mogę opisać sztuki A. Czechowa.

Piękne, mądre, ale przede wszystkim smutne - tak najkrócej mogę opisać sztuki A. Czechowa.

Kierując się renomą Czechowa jako pisarza, zdecydowałam się sięgnąć po wybór jego najpopularniejszych utworów dramatycznych. "Wujaszek Wania", "Trzy siostry" i "Wiśniowy sad" niestety zawiodły mnie i nie spełniły moich oczekiwań.

Czytając wcześniej ciekawe opowiadania Czechowa, spodziewałam się obyczajowej dramaturgii, która wciągnie i pozwoli zagłębić się psychologicznie w życie ówczesnych przedstawicieli inteligencji XIX wieku. Powyższe dramaty jednak znużyły mnie niezwykle. Psychologia postaci była momentami bardzo płytka, gdzie indziej nie do wychwycenia, przez co pobudki danego bohatera nie do zrozumienia. Utwory mocno przegadane, w dodatku niezbyt ciekawie, nie był oto nic, czego nie można otrzymać w lepszej formie w innych utworach. Nie umiałam się przywiązać emocjonalnie do żadnej z postaci, większość z nich była bardzo podobna do siebie i niekiedy myliły mi się przez to. Stwierdzam, że dla mnie jest to książka-usypiajka.

Myślę, że wiele osób odnajdzie coś w tych utworach. Moje bardzo subiektywne odczucia zapewne nie pokrywają się z opinią powszechną, jednakże gdy najdzie mnie chęć następnym razem na przeczytanie dramatu, to po Czechowa na pewno nie sięgnę.

Kierując się renomą Czechowa jako pisarza, zdecydowałam się sięgnąć po wybór jego najpopularniejszych utworów dramatycznych. "Wujaszek Wania", "Trzy siostry" i "Wiśniowy sad" niestety zawiodły mnie i nie spełniły moich oczekiwań.

Czytając wcześniej ciekawe opowiadania Czechowa, spodziewałam się obyczajowej dramaturgii, która wciągnie i pozwoli zagłębić się psychologicznie...

Nie ma co kryć, że oczekiwania miałem większe. W końcu autor uchodzi za mistrza krótkiej formy, w tym dramatu. W tej kategorii taki Samuel Beckett, moim zdaniem, kładzie go na obie łopatki. Nie spostrzegłem tutaj tego błysku geniuszu którym niewątpliwie legitymował się na przykład pan B. Jednakowoż z pewnością są to teksty wartościowe. Autor miał podobną do mojej ocenę natury ludzkiej, udanie i wiarygodnie ją portretował. Palca bożego jednak tutaj nie dostrzegłem. Raczej przeczytane bez bólu ale i ekstazy i odłożone na półkę. Osobiście najbardziej urzekł mnie "Wiśniowy Sad" który jest naprawdę udaną satyrą. Pozostałe dwa utwory nie zrobiły już na mnie takiego wrażenia. Są tutaj osoby, które chwalą opowiadania Czechowa twierdząc jednocześnie, że dramaty nieszczególnie je zachwyciły. Namówili mnie tymi stwierdzeniami na powrót do Czechowa w innej formie niż dramat.

Nie ma co kryć, że oczekiwania miałem większe. W końcu autor uchodzi za mistrza krótkiej formy, w tym dramatu. W tej kategorii taki Samuel Beckett, moim zdaniem, kładzie go na obie łopatki. Nie spostrzegłem tutaj tego błysku geniuszu którym niewątpliwie legitymował się na przykład pan B. Jednakowoż z pewnością są to teksty wartościowe. Autor miał podobną do mojej ocenę...

Literatura Antona Czechowa jest wspaniałym uzupełnieniem spuścizny pisarskiej Fiodora Dostojewskiego. Ten pierwszy celował krótkich utworach, przesiąkniętymi problemami egzystencjalnymi ówczesnej rosyjskiej klasy średniej, zaś drugi zasłynął z opasłych powieści koncentrujących się na badaniu głębi tajemnicy duszy ludzkiej, stosunku jednostki do świata, natury, Boga. Anton Czechow w swoich opowiadaniach opisuje różne warianty studium przypadku z życia zwykłych ludzi, ich borykanie się z problemami codzienności, gdzie w zabawy sposób wyśmiewa obowiązujący społeczny kanon wartości. Choć tło społeczno-bytowe jest już mocno nieaktualne, to jednak celne uchwycenie słabostek ludzkiej natury i humor sytuacyjny nie traci nic na swojej atrakcyjności po mimo próby czasu.

Literatura Antona Czechowa jest wspaniałym uzupełnieniem spuścizny pisarskiej Fiodora Dostojewskiego. Ten pierwszy celował krótkich utworach, przesiąkniętymi problemami egzystencjalnymi ówczesnej rosyjskiej klasy średniej, zaś drugi zasłynął z opasłych powieści koncentrujących się na badaniu głębi tajemnicy duszy ludzkiej, stosunku jednostki do świata, natury, Boga. Anton...

bardzo smutne.

bardzo smutne.

Antoni Czechow pisze o sprawach, które bolą. Każdy z zawartych w niniejszym tomie dramatów jest wielkim dziełem, każdy z nich nasycony jest ludzkim cierpieniem, poczuciem pustki, bezsensu i jałowości istnienia. Jedynym sposobem na wyrwanie się z tego zaklętego kręgu jest praca. Tylko ona wyzwala, jedynie ona pozwala karmić się złudzeniem nadziei. Jednak człowiek zapracowany szybko staje się zaledwie wspomnieniem samego siebie sprzed lat, traci umiejętność władania obcymi językami, których znajomością niegdyś się chlubił, przestaje czytać, rozmyślać, rozmawia jedynie o kwestiach przyziemnych, "życiowych". Kołakowski napisał kiedyś, że można przeżyć życie nie wychodząc poza bezpośredniość. Otóż nie każdemu jest to dane. Ludzie wrażliwi zazwyczaj grzebią swoje aspiracje, starają się o nich zapomnieć, a jeśli nie to próbują przyswoić je na nowo, odnaleźć swoje miejsce na przekór bezmiarowi absurdu i zwykłej głupoty. Bohaterowie Czechowa to zazwyczaj zdeklasowani ziemianie i podupadli inteligenci. Tak jak świat mieszkańców "Wiśniowego sadu", tak i świat tych grup społecznych musiał ponieść klęskę wobec naporu treści nowych, obojętnych wobec sentymentalnej patyny ziemiańskiego etosu.

Antoni Czechow pisze o sprawach, które bolą. Każdy z zawartych w niniejszym tomie dramatów jest wielkim dziełem, każdy z nich nasycony jest ludzkim cierpieniem, poczuciem pustki, bezsensu i jałowości istnienia. Jedynym sposobem na wyrwanie się z tego zaklętego kręgu jest praca. Tylko ona wyzwala, jedynie ona pozwala karmić się złudzeniem nadziei. Jednak człowiek...

Absolutne mistrzostwo!!! Genialny zmysł obserwacji, uniwersalne historie i piękny język.

Absolutne mistrzostwo!!! Genialny zmysł obserwacji, uniwersalne historie i piękny język.