Pierwszą myślą jaka nasuwa mi się po przeczytaniu tej książki jest: "Porównanie do Ojca Chrzestnego, serio?"
Po przebrnięciu przez ponad tysiącstronicową księgę ( a bynajmniej nie jest to na co dzień jakieś wyzwanie) niewiele dobrego mogę o niej napisać.
Po pierwsze-narracja.Książka jest napisana bardzo "nierówno", poszczególne rozdziały mają różne tempo narracji, przez co raz czyta się ją płynnie a raz brnie jak przez melasę. Raz chce się wiedzieć co będzie dalej, a raz po odłożeniu ciężko znów po nią sięgnąć.
Po drugie-język.Ilość wtrąconych, obcojęzycznych słówek poraża. Lektura przez to jest bardzo utrudniona. Nawet, gdy początkowo, czytelnik chce sprawdzać je w zamieszczonym z tyłu książki słowniczku, po paru stronach traci cierpliwość. Nie dość, że nagromadzenie obcych słów jest spore, dodatkowo są one do siebie bardzo podobne, przez co zapamiętanie danego znaczenia bywa zwodnicze.
Po trzecie-bohaterowie. Ciężko jest jakiegoś polubić. Na odrobinę sympatii zasługuje Sartadź, ale chyba głównie dzięki związkowi z Mary i może dzięki posiadaniu jakiegoś kręgosłupa moralnego. Reszta jest niesympatyczna, skorumpowana, irracjonalna lub wszystko na raz.
Po czwarte- "Ojciec chrzestny". Ganes Gaitonde obok bohatera Puzo nawet nie stał. Przede wszystkim jest głupi i brutalny. Dając się wyrolować jakiemuś Guru udowadnia swój brak przenikliwości i cóż, głupotę. Zresztą cały związek z Guru, wiara w horoskopy, poleganie na nich w czasie podejmowania decyzji "biznesowych", uzależnienie od jego postaci i ślepe wykonywanie jego poleceń budzi niesmak. Jak na "Ojca chrzestnego" jest bardzo zaściankowy i ograniczony.
I po piąte-fabuła. Fabuła biegnie dwutorowo. Mamy opowieść współczesną, o Sartradźu, oraz retrospekcję Ganesa. Dodatkowo pojawiają się rozdziały poświęcone danej postaci powiązanej z jednym, bądź drugim, głównym bohaterem.
Jak wspominałam tempo narracji jest nierówne, więc i fabuła jest mniej lub bardziej wciągająca. Ale to co chcę podkreślić to sposób rozwiązania punktu kulminacyjnego. Znów chce się powiedzieć: "Serio?" To o to chodziło? O atomówkę? Po co zatem cała historia gangstera, skoro zastosowany chwyt jak z taniego filmu szpiegowskiego? Zagrożenie bronią jądrową nijak nie pasuje do całej historii, odniosłam wrażenie jakby ktoś dokleił wątek z zupełnie innej książki.
Podsumowując - szkoda czasu na tę książkę, Jest najzwyklej w świecie zła, można po nią sięgnąć jako ciekawostkę, by wyczytać "obraz" Indii pomiędzy wierszami, ale nie wiem czy warto brnąć po to przez tyle stron.

Pierwszą myślą jaka nasuwa mi się po przeczytaniu tej książki jest: "Porównanie do Ojca Chrzestnego, serio?"
Po przebrnięciu przez ponad tysiącstronicową księgę ( a bynajmniej nie jest to na co dzień jakieś wyzwanie) niewiele dobrego mogę o niej napisać.
Po pierwsze-narracja.Książka jest napisana bardzo "nierówno", poszczególne rozdziały mają różne tempo narracji, przez co...