Czego oczekujecie od kryminałów i thrillerów? Jeśli o mnie chodzi, to jednym z najważniejszych ich aspektów, na który zwracam szczególną uwagę, jest realizm. Im bardziej wiarygodna zbrodnia i prawdopodobny morderca, tym lepiej, bo wtedy zaczynam się bać. Boję się i wierzę, że dana historia mogłaby się wydarzyć naprawdę, a to działa na wyobraźnię najmocniej. Od thrillera psychologicznego, który czytałam w ostatnich dniach, też tego oczekiwałam, mimo że już sam tytuł dawał odczuć, że może być nieco inaczej.

„Mag” Jeffery’a Deavera była pierwszą książką tego pisarza, jaką miałam okazję przeczytać. Bardzo chciałam zakosztować prozy tego autora i zasugerowałam się przy wyborze oceną punktową na jednej z internetowych biblioteczek. Ocena była bardzo wysoka, więc wkrótce do mojego domu wprowadził się… iluzjonista.

Nie byle jaki to prestidigitator, bo ze skłonnościami do morderstw. Co ciekawe – do morderstw, które traktuje każdorazowo jak występ przed publicznością. Tyle że rekwizytami scenicznymi są ofiary, a publicznością – policja i społeczeństwo. A wszystko zaczęło się od nietypowej zbrodni w szkole muzycznej w Nowym Jorku. Policja, docierając na miejsce przestępstwa na czas, jest przekonana, że ma psychopatę w garści, gdy ten zamyka się w jednym ze szkolnych pomieszczeń. Po otwarciu drzwi okazuje się, że pokój jest pusty, po mordercy nie ma prawie żadnego śladu, a to, co jest, niewiele wnosi do prowadzonego śledztwa.

Poszukiwaniem mordercy zajmuje się ambitna funkcjonariuszka Amelia Sachs wraz z niepełnosprawnym Lincolnem Rhymem, który jest pomocny dzięki swojemu doświadczeniu. Ich współpraca szybko przynosi efekty, bowiem okazuje się, że poszukiwany zabójca jest mistrzem w dziedzinie iluzji. Jednak cała sprawa, choć z pozoru nieskomplikowana, okazuje się być bardzo zagmatwana i nie taka oczywista, jak się wydaje na pierwszy rzut oka. Tak jak w świecie iluzji – nic nie jest tym, czym wydaje się być…

I niby wszystko z tą powieścią jest w porządku – nawet bardzo. Od strony technicznej niczego jej nie brak, naprawdę nie jestem w stanie do niczego się przyczepić. Jest wartka akcja i jej liczne zwroty, jest też dbałość autora o szczegóły w relacjonowanym śledztwie. Żeby było jeszcze ciekawiej, to w toku dochodzenia poznajemy też tajniki pracy iluzjonistów (!). Ale… jest coś, co całość powieści troszkę mi „oszpeciła”. Chodzi o coś, co dla większości jest największym plusem tej powieści, a o czym wspomniałam na początku. Fabuła opiera się na magii, a raczej sztuce iluzji, i co za tym idzie, główny podejrzany w sprawie właśnie tym się zajmuje. I co mam powiedzieć? Że podejrzany uciekający przed policją dzięki petardom i zasłonie dymnej zrobił na mnie mrożące krew w żyłach wrażenie? Że się go bałam? Absolutnie nie. Tego wątku powieści niestety nie „kupiłam” – jak to się mówi. Zabrakło mi realizmu i prawdopodobieństwa, które najbardziej cenię w tym gatunku.

Ostatecznie całość wypada bardzo dobrze, ale nie przemawia do mnie wątek iluzjonistyczny. Oczywiście jest to moje wrażenie, wybitnie subiektywny wniosek, dlatego wy nie musicie się nim kierować przy wyborze tej lektury. Wiedzcie, że technicznie powieść jest bardzo dobra, dopracowana i szczegółowa – to niech przemawia na jej zdecydowaną korzyść i zachęca was do sięgnięcia po „Maga” Deavera.

Ocena: 4/6

Na blogu: http://www.ksiazkowka.pl/2013/12/mag-jeffery-deaver.html

Czego oczekujecie od kryminałów i thrillerów? Jeśli o mnie chodzi, to jednym z najważniejszych ich aspektów, na który zwracam szczególną uwagę, jest realizm. Im bardziej wiarygodna zbrodnia i prawdopodobny morderca, tym lepiej, bo wtedy zaczynam się bać. Boję się i wierzę, że dana historia mogłaby się wydarzyć naprawdę, a to działa na wyobraźnię najmocniej. Od thrillera...