Sztuką nie jest przejść przez życie, sztuką jest dobór odpowiednich butów :)

Sztuką nie jest przejść przez życie, sztuką jest dobór odpowiednich butów :)

Osinskipoludzku.blogspot.com

"Sztuka chodzenia" to manifest głoszący potrzebę powrotu człowieka na łono natury, do dzikości i autentyczności. Henry David Thoreau postuluje abyśmy porzucili okowy systemu i odkryli swoje prawdziwe jestestwo i przeznaczenie.

Esej stworzony przez Thoreau na finiszu jego życia czyta się szybko, nie powala ona swoją objętością, aczkolwiek powoduje zadumę i w rezultacie czytelnik jest z nią dużo dłużej niż zamierzał. Można zatęsknić za najprostszymi rzeczami, które jeszcze w czasach kiedy powstawała "Sztuka chodzenia" i tak były bardziej dostępne niż obecnie. Autor słusznie wróżył, iż niedługo spacerowanie i doświadczanie autentycznej przyrody będzie czymś niemal niemożliwym do zrealizowania. Dzisiaj już praktycznie każdy skrawek ziemi ma swojego właściciela, jest zamierzony, ogrodzony, często niedostępny dla ogółu. Przyroda wymiera na naszych oczach, a pęd życia, zawłaszczające systemy polityczne i ekonomiczne oraz konsumpcjonizm sprawiły, że pójście na zwykłą wędrówkę to luksus na który mogą sobie pozwolić tak naprawdę nieliczni.

"Sztuka chodzenia" to też swoista alegoria relacji człowieka i państwa. Indywidualizm i dzika natura człowieka są przez państwo nieustannie gwałcone, a tworzone coraz to nowe normy i reguły sprawiają, że człowiek zatraca swoją istotę na rzecz sztucznych praw i nakładanych na niego w ramach rozmaitych ról obowiązków. Postulat powrotu do kontaktu człowieka z naturą, do jej doświadczania w najczystszej postaci wydaje się być utopijny w sytuacji kiedy tak naprawdę pozostajemy ślepi na wszystko co nas otacza i zwyczajnie pozwoliliśmy się okraść z czasu by doświadczać, żyć autentycznie. Nie zmienia to faktu, iż właśnie teraz idee głoszone przez Thoreau powinny wybrzmieć jak najmocniej gdyż zmierzamy ku samozagładzie.

Może warto by tak zacząć od rzeczy najprostszych jak autorefleksja nad tym po co to wszystko, dokąd zmierzamy i po co wykonujemy codzienne czynności? Gdzie zaś dokonać tego wszystkiego jak nie na łonie natury, z dala od tych wszystkich przeszkadzaczy, zakłócaczy całego cywilizacyjnego bełkotu. Brzmi zbytnio romantycznie, nieżyciowo i niedzisiejszo? Tak właśnie ma brzmieć i warto by zasiało ziarno zmiany.

Osinskipoludzku.blogspot.com

"Sztuka chodzenia" to manifest głoszący potrzebę powrotu człowieka na łono natury, do dzikości i autentyczności. Henry David Thoreau postuluje abyśmy porzucili okowy systemu i odkryli swoje prawdziwe jestestwo i przeznaczenie.

Esej stworzony przez Thoreau na finiszu jego życia czyta się szybko, nie powala ona swoją objętością, aczkolwiek...

Dość nietypowa pozycja. Niektórym może się wydać nieaktualna. Wbrew pozorom nie traktuje tylko o chodzeniu. Ogólnie bardzo wychwala dzikość i trochę piętnuje cywilizację. Wydaje mi się, że Thoreau trochę tu przesadza. Ma się wrażenie, że wszystko co człowiek wymyślił jest złe i trzeba wrócić do dzikiego życia w lesie.

Bardziej podobała mi się część początkowa gdzie autor wychwala spacery w las i w nieznane bardziej niż chodzenie po mieście. Pamiętam też te prorocze zdanie, gdzie przewiduje iż w przyszłości ciężko będzie przejść się gdziekolwiek bo każdy kawałek ziemi będzie czyjąś posiadłością i ogrodzony płotem.

Dość nietypowa pozycja. Niektórym może się wydać nieaktualna. Wbrew pozorom nie traktuje tylko o chodzeniu. Ogólnie bardzo wychwala dzikość i trochę piętnuje cywilizację. Wydaje mi się, że Thoreau trochę tu przesadza. Ma się wrażenie, że wszystko co człowiek wymyślił jest złe i trzeba wrócić do dzikiego życia w lesie.

Bardziej podobała mi się część początkowa gdzie autor...

Najlepsza wędrówka to taka w której możemy odnaleźć siebie i dzięki niej będziemy mogli cieszyć się pięknem ukrytym dookoła nas, którego często nie możemy dostrzec - niezależnie od tego czy zajmuje nam minuty, godziny, dni czy miesiące. To w zasadzie wszystko na plus co można według mnie wyciągnąć z tego utworu. Kompletnie do mnie nie trafia idea anarchoprymitywizmu, transcendentalizmu, niepohamowanego kultu natury i pogoni za ''dzikością''. Przejście przez te kilkadziesiąt stron pełnych porównań społeczeństwa, życia, ludzi, pracy, edukacji itd. do piżmaków, gnoju, świszczących drzew w lesie i tym podobnych rzeczy nie było wbrew pozorom łatwą rzeczą do zrobienia. Według mnie sztuka chodzenia Thoreau może być atrakcyjna jedynie od strony historycznej, jako możliwość poznania pewnego etapu w procesie ewolucji myśli i nic więcej.

Najlepsza wędrówka to taka w której możemy odnaleźć siebie i dzięki niej będziemy mogli cieszyć się pięknem ukrytym dookoła nas, którego często nie możemy dostrzec - niezależnie od tego czy zajmuje nam minuty, godziny, dni czy miesiące. To w zasadzie wszystko na plus co można według mnie wyciągnąć z tego utworu. Kompletnie do mnie nie trafia idea anarchoprymitywizmu,...

Jak żałuję że nie mogłam żyć w tamtych czasach i poznać mojego mistrza . Uwielbiam jego dzieła i rozważania, choćby o tak prostych sprawach jak chodzenie po lasach. Tylko Thoreau potrafi tak mądrze i pięknie przekazywać proste prawdy , które są w dzisiejszych czasach tak bardzo aktualne. "jeżeli potrzebujesz ruchu , idź na poszukiwanie źródeł życia. pomyśl, że ludzie uginają się za lekarstwami , a źródła życia bulgocą na dalekich łąkach, których nikt nie poszukuje." " ja nie potrafię przesiedziec w swoim pokoju jednego dnia bez uczucia , że obrastam rdza ..."

Jak żałuję że nie mogłam żyć w tamtych czasach i poznać mojego mistrza . Uwielbiam jego dzieła i rozważania, choćby o tak prostych sprawach jak chodzenie po lasach. Tylko Thoreau potrafi tak mądrze i pięknie przekazywać proste prawdy , które są w dzisiejszych czasach tak bardzo aktualne. "jeżeli potrzebujesz ruchu , idź na poszukiwanie źródeł życia. pomyśl, że ludzie...

Choć poglądy zawarte w tym eseju mogą się wydawać absurdalne w swojej prostocie to dotykają głębi człowieczeństwa. Coraz trudniej znaleźć spokój, cywilizacja stara się na wszelkie sposoby okiełznać dzikość natury, co paradoksalnie burzy harmonię która od zawsze istniała między Ziemią a jej mieszkańcami. Idee Thoreau sprawiają wrażenie mocno utopijnych, szczególnie w obecnych czasach, myślę jednak, że nie umniejsza to ich słuszności. Warto przystanąć, zmienić perspektywę i doskonalić sztukę chodzenia.

Choć poglądy zawarte w tym eseju mogą się wydawać absurdalne w swojej prostocie to dotykają głębi człowieczeństwa. Coraz trudniej znaleźć spokój, cywilizacja stara się na wszelkie sposoby okiełznać dzikość natury, co paradoksalnie burzy harmonię która od zawsze istniała między Ziemią a jej mieszkańcami. Idee Thoreau sprawiają wrażenie mocno utopijnych, szczególnie w...

Jakże treściwa, sycąca, ogrzewająca, porywająca do życia !

Jakże treściwa, sycąca, ogrzewająca, porywająca do życia !

Krótki utwór poruszający sprawę życia człowieka, jego losu, celu z jakim żyje na świecie oraz wędrówce. Autor podkreśla dzikość Natury. Mieszkanie zdala od cywilizacji miejskiej jest jego priorytetem. Uważa, że pojmowanie wiedzy jest zwykłym przechwalaniem się.
Wiele z argumentów uważam za słuszne, na które należałoby zwrócić uwagę.

Krótki utwór poruszający sprawę życia człowieka, jego losu, celu z jakim żyje na świecie oraz wędrówce. Autor podkreśla dzikość Natury. Mieszkanie zdala od cywilizacji miejskiej jest jego priorytetem. Uważa, że pojmowanie wiedzy jest zwykłym przechwalaniem się.
Wiele z argumentów uważam za słuszne, na które należałoby zwrócić uwagę.

Niesamowity "poradnik" Thoreau na temat tego, jak znaleźć piękno we wszystkim co nas otacza. Tylko spacerując!

Niesamowity "poradnik" Thoreau na temat tego, jak znaleźć piękno we wszystkim co nas otacza. Tylko spacerując!