A. Storr Samotność. Powrót do jaźni, Przekł. J. Prokopiuk i P. J. Sieradzan,
Wab, Warszawa, Wyd. I., 2010.

„ Rozmowa wzbogaca umiejętność rozumienia, lecz samotność to szkoła geniuszu, a w jednolitej pracy rozpoznaje się rękę konkretnego artysty”.
E. Gibbon, autor Zmierzchu Cesarstwa Rzymskiego

A. Storr – angielski psychiatra i pisarz, m. in. znakomitej Samotności, wyd. w 1989r. uświadamia czytelnikowi fakt, że wielu wybitnych myślicieli, pisarzy spędziło większość swego czasu w samotności. Zalicza się do nich: Kartezjusza, Newtona, Locka, Pascala, Spinozę, Kanta, Leibniza, Schopenhauera, Nietzschego, Kierkegaarda czy Wittgensteina.
W Rozdz. 8. poświęconym separacji, odosobnieniu i rozwojowi wyobraźni przywołuje przypadek R. Kiplinga, którego rodzice w dzieciństwie skazali na osamotnienie. Autor Księgi dżungli urodził się 30 grudnia 1865 w Bombaju, gdzie ojciec był dyrektorem szkoły plastycznej. Datą szczególną dla małego Rudyarda był 15 kwietnia 1871 r. , kiedy to rodzice autora wraz z nim i jego młodszą siostrą udali się do Anglii, by uchronić dzieci przed gorącym klimatem i zakaźnymi chorobami. Sami zaś wrócili do Indii. Kiplingiem i jego siostrą opiekowała się rodzina kapitana żeglugi morskiej, państwo Holloway.

„Dom Spustoszenia” odcisnął wyraźne piętno na psychice późniejszego pisarza. Najbardziej nienawidziła go pani Holloway, stosująca zarówno kary cielesne, jak i skazująca go na długie przebywanie w samotności. W szkole nie było lepiej.
W opowiadaniu Baa, Baa, Black Sheep (Bee, Bee, czarna owca) w pełni opisał stosowane tortury. Zamknięty odkrył, że może uciec w świat wyobraźni.
W Liście do syna R. Kipling napisał:
(...)
Jeżeli umiesz rozmawiać z nieuczciwymi, nie tracąc uczciwości
lub spacerować z królem w sposób naturalny, Jeżeli nie mogą Cię zranić
nieprzyjaciele ani serdeczni przyjaciele;
Jeżeli cenisz wszystkich ludzi, nikogo nie przeceniając;
Jeżeli potrafisz spożytkować każdą minutę, nadając wartość każdej
przemijającej chwili;
Twoja jest ziemia i wszystko, co na niej i co - najważniejsze - synu mój -
będziesz Człowiekiem.

A. Storr Samotność. Powrót do jaźni, Przekł. J. Prokopiuk i P. J. Sieradzan,
Wab, Warszawa, Wyd. I., 2010.

„ Rozmowa wzbogaca umiejętność rozumienia, lecz samotność to szkoła geniuszu, a w jednolitej pracy rozpoznaje się rękę konkretnego artysty”.
E. Gibbon, autor Zmierzchu Cesarstwa Rzymskiego

A. Storr – angielski psychiatra i pisarz, m. in. znakomitej...

dobra książka, ale jak ktoś nie zna psychologiii Freuda i Junga, niech się za nią nie zabiera bo niewiele zrozumie

dobra książka, ale jak ktoś nie zna psychologiii Freuda i Junga, niech się za nią nie zabiera bo niewiele zrozumie

Książka „Samotność. Powrót do jaźni” to próba odwrócenia perspektywy czytelnika wobec problemu ludzkiej samotności. Anthony Storr, angielski psychiatra, prezentuje w niej swoje nieco odmienne spojrzenie na to zagadnienie. Samotność uchodzi powszechnie za pewne zaburzenie w rozwoju emocjonalnym człowieka, który z jakichś powodów unika kontaktów z innymi ludźmi. Jako że człowiek jest istotą społeczną, stan ten jest uznawany za coś niewłaściwego, coś co należy pokonać, aby mógł on osiągnąć pełnię szczęścia. W swojej książce autor prezentuje szereg rozważań mających wykazać (udowodnić - to moim zdaniem nieco zbyt daleko idące określenie w tym przypadku),że życiowa samotność może być również źródłem pozytywnych wartości i doznań. W 12 rozdziałach swojej pracy Storr analizuje i rozwija różne aspekty samotności, by nieco zmienić nasz utarty punkt widzenia wobec tego zjawiska.

Pierwsze rozdziały to przede wszystkim psychologiczne wprowadzenie do tematu. Autor prezentuje zatem czynniki sprzyjające rozwojowi w osobowości człowieka poczucia samotności i niechęci do kontaktów międzyludzkich. Zwraca uwagę na uwarunkowania genetyczne, okres wczesnego dzieciństwa, a w szczególności wychowania dziecka, wreszcie poświęca wiele miejsca traumom, które mogą powodować samotność człowieka lub aktywować ukrytą tendencję. Jednym z głównych założeń autora jest wykazanie, że relacje intymne nie są jedynymi relacjami, jakie mogą nawiązywać ludzie (w przekonaniu tym widzi przesadny wpływ teorii psychologicznych Freuda). Tak samo pasjonujące mogą być relacje intelektualne, które równie dobrze zapewniają uzyskiwanie pozytywnych stanów emocjonalnych, przy jednoczesnym zachowaniu szerokiej przestrzeni prywatnej, zarezerwowanej wyłącznie dla introspekcji człowieka. Storr pokazuje w swoje pracy, że bycie samotnym to nie tylko piętno, ale również pewna zdolność, która jest odpowiedzią na rozmaite sytuacje w naszym życiu. Genetyczne uwarunkowania, takie jak nadwrażliwość czy też niestabilność emocjonalna, nie są przecież świadomym wyborem człowieka, lecz tym, co odziedziczył w momencie przyjścia na świat. Nieraz samotność stawała się po prostu naturalną konsekwencją tego faktu. Inny razem natomiast była wynikiem okoliczności takich jak śmierć lub brak zainteresowania rodziców. Zdaje się zatem, że najważniejszą przyczyną ludzkiej samotności jest brak miłości na wczesnych etapach życia, która utrudnia następnie nawiązywanie prawidłowych relacji z otoczeniem. Oczywiście wszystkie te przyczyny, o których wspomina w swoje pracy autor, są zależne od indywidualnych predyspozycji, aczkolwiek pewien trend jest tutaj zauważalny.

Wiele miejsca autor poświęca prezentacji wybitnych samotników z przeszłości, na których przykładzie stara się analizować przyczyny ich samotności oraz twórczy sposób jej wykorzystania. Tematowi temu poświęcona jest właściwie cała zawartość drugiej części książki, choć jest to podział raczej niezamierzony. Mamy zatem skrótowo przedstawione sylwetki pisarzy i poetów (głównie z kręgu anglosaskiego, przez co mogą oni być nieco mniej znani polskiemu odbiorcy),filozofów oraz kompozytorów, którzy dzięki samotności mogli stworzyć porywające dzieła. Beethoven, Kant, Kafka, Wittgenstein – to tylko niektóre przykłady wybitnych samotników. Pozytywna strona samotności to, według autora, właśnie twórczość rozumiana w szerokim tego słowa znaczeniu. Czas jaki zajmują z reguły kontakty międzyludzkie, osoby samotne mogą poświęcić na rozwój własnych zainteresowań. Zdolność do tworzenia wybitnych dzieł bardzo często wymaga bowiem spojrzenia we własne wnętrze, wsłuchanie się w wewnętrzny głos. Wielkie dzieła, które przecież wywołują zachwyt kolejnych pokoleń, mogłyby nigdy nie powstać, gdyby ich autorzy poświęcali więcej uwagi na szersze kontakty z innymi ludźmi. Nie można wszak zaprzeczyć, że wielkie dzieła ludzkości bardzo często powstawały w wyniku życiowej samotności ich autorów. Przebywanie z samym sobą jest zatem niezbędne, aby rozwinąć własną osobowość, która jest podstawą wszelkiej kreacji. Wielkie dzieła są owocami pracy wielkich osobowości twórczych, a te wynikiem długotrwałego przebywania z samym sobą – takie rozumowanie zdaje się prezentować w swojej książce autor.

„Samotność. Powrót do jaźni” to pozycja zawierająca wiele ciekawych obserwacji na temat ludzkiej samotności. Szczególnie można ją polecić ludziom o introwertycznym usposobieniu. Osoby takie z pewnością będą w stanie lepiej zrozumieć niektóre aspekty własnego zachowania. Czy jednak autorowi udało się w pełni sprostać zadaniu, które sobie postawił? Wydaje mi się, że nie do końca. Zbyt wiele miejsca zarezerwował bowiem dla jednostek wybitnych, natomiast zdecydowanie za mało uwagi poświęcił samotnym ludziom, którzy pozbawieni są większych zdolności do dokonania tego typu rekompensaty. Elitaryzm podejścia to na pewno jeden z problemów tej książki, choć z drugiej strony nie można zaprzeczyć, że osoby samotne, o braku wyraźnego daru twórczego, z reguły mają jakieś swoje upodobania, nawet jeśli ograniczają się one do pielęgnacji przydomowego ogródka lub kontemplacji prawd wiary.

Inna sprawa, że wszystkie omówione w książce postacie miały jakieś większe lub mniejsze problemy psychiczne, które uwarunkowały ich samotność, co uważny czytelnik z pewnością szybko wychwyci. Natomiast warto podkreślić słuszny wniosek autora, że tak naprawdę każdy z nas potrzebuje czasami samotności, aby pobyć z samym sobą. Wydaje się, że chodzi głównie o wyznaczenie właściwej granicy, w czym lektura książki może z pewnością pomóc.

Książkę Storra oceniam pozytywnie przede wszystkim ze względu na prezentację nowego spojrzenia na zagadnienie. Jeśli chodzi o warstwę literacką, lektura książki nie jest rzeczą porywającą. Z pewnością można by napisać bardziej wciągającą pozycję na ten temat. Wydaje mi się też, że sama konstrukcja książki jest nieco rozmyta, a tematyka rozdziałów dość umowa. Możliwe, że to wynik jednak dość wąskiego tematu, który autor omawia, co nieodwołalnie musi pociągać za sobą nawiązania do wcześniej omówionych kwestii. Autor, wychodząc z psychologicznego punktu widzenia, po drodze mocno zboczył w rejony biografistyki. Na koniec chcę jeszcze raz powtórzyć jedno z głównych założeń tej książki - samotność nie musi być zła, pod warunkiem, że sprzyja rozwojowi człowieka. Czasami samotność jest jedyną rzeczą, która gwarantuje człowiekowi szczęście. I zawsze ma konkretne uwarunkowania. Warto to rozważyć przed wydawaniem pochopnych sądów. W tym też książka Storra może być pomocna. Dodatkowa gwiazdka właśnie za to, co lubię - przedstawianie nowego spojrzenia na wydawałoby się dobrze omówioną i wyjaśnioną kwestię.

Książka „Samotność. Powrót do jaźni” to próba odwrócenia perspektywy czytelnika wobec problemu ludzkiej samotności. Anthony Storr, angielski psychiatra, prezentuje w niej swoje nieco odmienne spojrzenie na to zagadnienie. Samotność uchodzi powszechnie za pewne zaburzenie w rozwoju emocjonalnym człowieka, który z jakichś powodów unika kontaktów z innymi ludźmi. Jako że...

Zupełnie nie moje klimaty, opisanie życia geniuszy (czyli jak to życie musi być w patologi aby coś twórczego powstało) Jakoś gotowała się we mnie krew. Zlepek winsoków autora, nie wiem czy do końca słuszne. Nic dobrego ani nowego w moje życie ta książka nie wniosła.

Zupełnie nie moje klimaty, opisanie życia geniuszy (czyli jak to życie musi być w patologi aby coś twórczego powstało) Jakoś gotowała się we mnie krew. Zlepek winsoków autora, nie wiem czy do końca słuszne. Nic dobrego ani nowego w moje życie ta książka nie wniosła.

Książka kusiła mnie od dłuższego czasu swoim intrygującym tytułem. Kiedy w końcu po nią sięgnąłem, byłem zachwycony zarówno treścią jak i formą jej przedstawienia, bo przecież temat samotności jest bardzo atrakcyjny literacko. Znalazłem wiele ciekawych spostrzeżeń na temat życia w pojedynkę oraz różnorakie pojmowanie samotności i jej wpływu na dokonania twórcze znanych osób.

A propos tych właśnie znanych osób... Tu się właśnie zaczynają schody i książka traci - zbyt dużo jest szczegółów biograficznych i analizy twórczości tak, że w pewnym momencie robi się to nużące. Z planowanych 9-10 gwiazdek, po skończeniu książki daję ostatecznie 7 (za bardzo dobre początkowe rozdziały).

Książka kusiła mnie od dłuższego czasu swoim intrygującym tytułem. Kiedy w końcu po nią sięgnąłem, byłem zachwycony zarówno treścią jak i formą jej przedstawienia, bo przecież temat samotności jest bardzo atrakcyjny literacko. Znalazłem wiele ciekawych spostrzeżeń na temat życia w pojedynkę oraz różnorakie pojmowanie samotności i jej wpływu na dokonania twórcze znanych...

Pełna akceptacji książka. Zwalnia samotników z poczucia winy i wybrakowania emocjonalnego.

Pełna akceptacji książka. Zwalnia samotników z poczucia winy i wybrakowania emocjonalnego.

Trochę więcej się spodziewałam po tej książce, jak dla mnie zbyt wiele wplecionych jest tu życiorysów sławnych ludzi.

Trochę więcej się spodziewałam po tej książce, jak dla mnie zbyt wiele wplecionych jest tu życiorysów sławnych ludzi.

Zawsze byłam zwolennikiem poglądu, że człowiek przebywający sam ze sobą, znajduje się w najlepszym z możliwych towarzystw. Storr utwierdził mnie w tym przekonaniu.
Żyjemy w czasach nadmiernego przywiązywania wagi do intymnych relacji międzyludzkich, traktując je wręcz jako probierz szczęścia, a przecież radość i poczucie własnej wartości możemy czerpać ze swej pracy, procesu twórczego i wszelkich zainteresowań( nawet uprawy ogródka, czy gry na grzebieniu). Bombardowani zewsząd niezliczonymi bodźcami,żyjąc w chaosie i "na tempo", zatracamy umiejętność do przebywania w samotności, zapominamy o jej bardzo pozytywnych aspektach. Zdecydowana większość genialnych dzieł powstała w odosobnieniu. Samotność "sprzyja uczeniu się, myśleniu, innowacji, godzeniu się ze zmianą, utrzymywaniu kontaktu z wewnętrznym światem wyobraźni". Nawet samotność wymuszona okolicznościami może przynieść nieoczekiwane rezultaty. Warto sobie to uświadomić i spróbować nawiązać kontakt ze sobą samym.

Zawsze byłam zwolennikiem poglądu, że człowiek przebywający sam ze sobą, znajduje się w najlepszym z możliwych towarzystw. Storr utwierdził mnie w tym przekonaniu.
Żyjemy w czasach nadmiernego przywiązywania wagi do intymnych relacji międzyludzkich, traktując je wręcz jako probierz szczęścia, a przecież radość i poczucie własnej wartości możemy czerpać ze swej pracy,...

http://istas11.wordpress.com/2012/01/09/wiele-twarzy-samotnosci/

http://istas11.wordpress.com/2012/01/09/wiele-twarzy-samotnosci/

Dobra, interesujaca ksiazka z dziedziny psychologii.
Nawiazania do Junga i Freuda.
Wskazuje na ciekawy aspekt samotnosci, ktora w tej ksiazce przestaje byc jedynie stanem pejoratywnym, a odkrywa nowe znaczenia.
Zdolnosc bycia w samotnosci staje sie wymiarem dojrzalosci emocjonalnej, a potrzeba- pragnieniem spojrzenia w siebie( a nie jak w utartym rozumieniu: ucieczka od nieudanych relacji)

Ciekawe nawiazania i przyklady tworcow(kompozytorow, pisarzy, artystow),ktorzy licznie czerpali z samotnosci.

Dobra, interesujaca ksiazka z dziedziny psychologii.
Nawiazania do Junga i Freuda.
Wskazuje na ciekawy aspekt samotnosci, ktora w tej ksiazce przestaje byc jedynie stanem pejoratywnym, a odkrywa nowe znaczenia.
Zdolnosc bycia w samotnosci staje sie wymiarem dojrzalosci emocjonalnej, a potrzeba- pragnieniem spojrzenia w siebie( a nie jak w utartym rozumieniu: ucieczka od...