Lubię książki, które pozostawiają trochę niedopowiedzenia, uruchamiają wyobraźnię. Nic w tej książce nie irytowało, nic mnie nie rozczarowało. Możliwe, że uchroniło mnie przed tym rozczarowaniem, że nie obejrzałam ekranizacji. Bardzo mi się podobała ta książka i polecam.

Lubię książki, które pozostawiają trochę niedopowiedzenia, uruchamiają wyobraźnię. Nic w tej książce nie irytowało, nic mnie nie rozczarowało. Możliwe, że uchroniło mnie przed tym rozczarowaniem, że nie obejrzałam ekranizacji. Bardzo mi się podobała ta książka i polecam.

Nie wiem jak ją ocenić. Z jednej strony ciekawa i fajna, z drugiej trochę niedopracowana i momentami ciężko się czytało.

Nie wiem jak ją ocenić. Z jednej strony ciekawa i fajna, z drugiej trochę niedopracowana i momentami ciężko się czytało.

Chociaż nie czytam tego typu książek to od tej nie mogłam się oderwać! Świetna. Podobała mi się, polecam.

Chociaż nie czytam tego typu książek to od tej nie mogłam się oderwać! Świetna. Podobała mi się, polecam.

Sięgnęłam po te pozycje eksperymentalnie. To nie jest gatunek literatury, który czytam na codzień. Ale byłam ciekawa jak w piśmie można przedstawić duchy, bo filmów o takiej tematyce się naoglądałam. I okazuje się, że albo pozycja jest naprawdę marna, albo to nie mój gust. Żeby przebrnąć przez początek potrzebowałam obejrzeć adaptacje filmową. Od kulminacji i zakończenia oczekiwałam więcej, a było zupełnie zwyczajnie. Dla mnie, cała książka zupełnie nijaka, momentami nawet nudnawa.

Sięgnęłam po te pozycje eksperymentalnie. To nie jest gatunek literatury, który czytam na codzień. Ale byłam ciekawa jak w piśmie można przedstawić duchy, bo filmów o takiej tematyce się naoglądałam. I okazuje się, że albo pozycja jest naprawdę marna, albo to nie mój gust. Żeby przebrnąć przez początek potrzebowałam obejrzeć adaptacje filmową. Od kulminacji i zakończenia...

Fenomenalna opowieść od której ciężko się oderwać

Fenomenalna opowieść od której ciężko się oderwać

Może zacznę od tego,że po obejrzeniu filmu gdy byłam jeszcze na pierwszej części książki ,spodziewałam się efektu WOW.Film jest super,ale książka niekoniecznie.Książki fantastyczne mają to do siebie,że często pokazują sytuacje ,które w normalnym świecie by się nie wydarzyły. Cóż,może wymagałam od Daniela czegoś więcej.|? W filmie było pokazanie o jakie Wydarzenie chodzi. Tu musiałam wysilić mózg by się domyśleć.Obstawiałam różne schematy.Mimo wszystko polecam zapoznać się z lekturą "Wciąż Cię widzę' oraz z filmem pod tym samym tytułem,może wam się spodoba.

Może zacznę od tego,że po obejrzeniu filmu gdy byłam jeszcze na pierwszej części książki ,spodziewałam się efektu WOW.Film jest super,ale książka niekoniecznie.Książki fantastyczne mają to do siebie,że często pokazują sytuacje ,które w normalnym świecie by się nie wydarzyły. Cóż,może wymagałam od Daniela czegoś więcej.|? W filmie było pokazanie o jakie Wydarzenie chodzi. Tu...

Nie chcę pisac o niej zbyt dużo, bo nie była to najlepsza książka. Niezbyt szczególowo zostało wyjaśnione samo Wydarzenie i to, co działo się po nim. Fabuła jest przewidywalna, mało zaskakująca, a samo zakończenie w ogóle nieprzemyślane i niewyjaśnione. (Jeśli nie chcecie poznać jednego ważnego elementu zakończenia, to nie czytajcie fragmentu na skrzydełku) Jedną z niewielu rzeczy, jakie mi się podobały, to klimat, bo można było poczuć lekki dreszczyk, ale tylko momentami. Jednak w thrillerach oczekuję od lektury trochę napięcia. Co do bohaterki, to jej zachowanie momentami jest niespójne, a szczególnie jesli chodzi o Kirka. Moim zdaniem, jest to niewykorzystany potencjał, ponieważ można było z tego stworzyć świetny thriller młodzieżowy z elementem paranormalnym, napięciem i zaskakującym zaskoczeniem. Niestety, tym razem nie wyszło.

Nie chcę pisac o niej zbyt dużo, bo nie była to najlepsza książka. Niezbyt szczególowo zostało wyjaśnione samo Wydarzenie i to, co działo się po nim. Fabuła jest przewidywalna, mało zaskakująca, a samo zakończenie w ogóle nieprzemyślane i niewyjaśnione. (Jeśli nie chcecie poznać jednego ważnego elementu zakończenia, to nie czytajcie fragmentu na skrzydełku) Jedną z niewielu...

Drogi Czytelniku...

Duchy? I to nie ile...
Tęsknota? Tak.
Desperacja? Tak.
Zbrodnia? Cóż...
Między innymi właśnie to serwuje nam Daniel Waters w swojej książce pod tytułem „Wciąż cię widzę” (nie powiem, trochę sugestywny tytuł).
Jaki osiągnął efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie, standardowo odsyłam do lektury.

Miło było przenieść się do świata Veroniki, Kirka, Evy, Janine, Ronnie, Augusta, Paula, Stephena i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dobrze wykreowani, zróżnicowani i interesujący.
Muszę przyznać, że nie polubiłam nikogo, a już zwłaszcza Augusta (chociaz jestem w stanie go trochę zrozumieć)... Dlaczego?
A tego już nie zdradzę.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że zdecydowanie nie jest to prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Cóż, szkoda, był ku temu potencjał... Akcja płynie swoim tempem (czasami zdecydowanie zbyt wolno, choć zdarzały się chwile gdzie wyraźnie przyśpieszała),utrzymuje się to do końca. Autor nie serwuje nam tu emocji dużymi porcjami, oj nie. Brakowało mi tu też zaskakujących zwrotów akcji oraz wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony. Co nie znaczy, że ich w ogóle nie znalazłam...

Po trzecie, styl. Książka, mimo tematyki, którą porusza, napisana jest lekkim piórem, dzięki czemu czyta się ją dość szybko. Daję za to plusika.

Powieść nie do końca jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że zawsze powinniśmy spodziewać się jednego, mianowicie niespodziewanego...

Książka nie do końca czyta się sama. Historia mnie nie wciągnęła (no dobra, może momentami),nie sprawiła, że chciałam stać się częścią życia naszych bohaterów.

Autorowi dziękuję za tę przygodę. Nie jest to jednak lektura, po którą sięgnę ponownie...

Ogólna ocena - 5/10. :)
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Duchy? I to nie ile...
Tęsknota? Tak.
Desperacja? Tak.
Zbrodnia? Cóż...
Między innymi właśnie to serwuje nam Daniel Waters w swojej książce pod tytułem „Wciąż cię widzę” (nie powiem, trochę sugestywny tytuł).
Jaki osiągnął efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie, standardowo odsyłam do lektury.

Miło było przenieść się do świata Veroniki, Kirka, Evy,...

Zapowiadało się na genialną historię z dreszczykiem emocji i nutą tajemnic. No i niestety na tym się kończy.

ZAPOWIADAŁO SIĘ.

Co poszło nie tak?

Przede wszystkim książka była promowana jako młodzieżowy thriller. Że jest skierowana do ciut młodszego odbiorcy jestem w stanie zrozumieć, ale serio? Thriller? Przynajmniej według mnie ten gatunek powinien mieć w sobie coś co powoduje gesia skórkę i chociaż trochę skłania do rozwiązania zagadki. Niestety, w tej książce właściwie wszystkiego dowiadujemy się z opisu z tyłu. Kto zrobił, co zrobił, jak zrobił i dlaczego zrobił. Nie jest to wina twórcy opisu, bo wszystko i tak wychodzi na jaw w pierwszych rozdziałach. Więc przekrecanie kolejnych kartek było jedynie formalnością, bo na pewno nie niczymś ekscytującym.

Druga kwestia i to najważniejsza, za którą zabrałam tyle gwiazdek to kreacja głównej bohaterki. Rety jak to dziewuszysko mnie irytowało! Miałam wrażenie, że jakby mogła to kolejnym etapem szukania partnera byłyby poszukiwania włochatego olbrzyma. Naprawdę? Fantazjowanie o duchu? W momencie kiedy ma fajnego gościa obok siebie, a goni go jak burego psa? Jej zachowanie jest okropne, jej przemyślenia są okropne i ona sama jest okropną postacią. Romans tutaj jest naprawdę tandety, nie można się wczuć, żeby kibicować im w tym wszystkim. Dodatkowo te dialogi... Jej wypowiedzi sięgają dna i wodorostów.

Jest w sumie jeszcze jedna rzecz, której mi trochę zabrakło. Przedstawienia więcej świata, Wydarzenia, genezy tego wszystkiego, bo pomysł tutaj jest rewelacyjny.

Podsumowując - żaden thriller, żaden romans tylko historia o niesamowicie zepsutym potencjale z niesamowicie zepsutą główną bohaterką. Dodam tylko, że udało mi się obejrzeć film, który wydaje mi się w lepszy sposób przedstawia te wydarzenia. A na pewno nie jest aż tak nużący.

Zapowiadało się na genialną historię z dreszczykiem emocji i nutą tajemnic. No i niestety na tym się kończy.

ZAPOWIADAŁO SIĘ.

Co poszło nie tak?

Przede wszystkim książka była promowana jako młodzieżowy thriller. Że jest skierowana do ciut młodszego odbiorcy jestem w stanie zrozumieć, ale serio? Thriller? Przynajmniej według mnie ten gatunek powinien mieć w sobie coś co...

Nie spodziewałam się, że ta książka aż do tego stopnia mnie wciągnie. A właśnie tak się stało! Po pierwsza pomysł na fabułę był świetny, taki oryginalny i chyba mało spotykany, a przynajmniej ja jeszcze nie natrafiłam na tytuł, którego fabuła właśnie tak by duchy przedstawiała. Powieść ta od pierwszych stron wciąga i ciężko się od niej oderwać, a poza tym Daniel Waters może poszczycić się lekkim piórem, co sprawia, że czytelnik w ogóle nie męczy się lekturą, a wręcz przeciwnie, pochłania ją i za wszelką cenę pragnie się dowiedzieć, co wydarzy się już za chwilę, za momencik :) Tematyka i sama fabuła bardzo przypadły mi do gustu, podobnie jak bohaterowie, których nie ma zbyt dużo i obok żadnego nie można przejść obojętnie :)

Nie spodziewałam się, że ta książka aż do tego stopnia mnie wciągnie. A właśnie tak się stało! Po pierwsza pomysł na fabułę był świetny, taki oryginalny i chyba mało spotykany, a przynajmniej ja jeszcze nie natrafiłam na tytuł, którego fabuła właśnie tak by duchy przedstawiała. Powieść ta od pierwszych stron wciąga i ciężko się od niej oderwać, a poza tym Daniel Waters może...