Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W maju zeszłego roku przeczytałxm "A miało być jak w bajce", które było fantastyczną (dosłownie) rozrywką. Pochłonęło mnie i rozkochało w sobie, dlatego od razu wiedziałxm, że jeśli (albo raczej kiedy) pojawi się w Polsce kolejna książka F. T. Lukens, to przeczytam ją w ciemno.
I tak, prawie rok później, wreszcie jest "Na głębokich wodach"! Kolejna ulokowana w fantastycznym świecie młodzieżówka. Tym razem naszym głównym bohaterem jest Tal, czwarty w kolejce do tronu syn królowej, który obdarziny jest identyczną magią jak jego pradziadek, który wywołał spustoszenie wiele lat wcześniej. Tal i jego umiejętności są ukrywane przed światem, ale wśród ludzi szerzą się plotki. Wszystko nabierze tempa, kiedy podczas swojej pierwszej solowej podróży załoga napotyka płonący wrak, w którym znajdują porzucone złoto i... więźnia. Można się domyślać, że to nie jest ich ostatnie spotkanie (spójrzcie na okładkę). Odnośnie fabuły już więcej nie zdradzę, ale mamy tu mnóstwo intryg politycznych, podmorski świat i istoty, wiele przeżyć na statkach i nie tylko, silne relacje rodzinne i między rodzeństwem (!) i przepiękny, powolny, ale emocjonalny wątek romantyczny, przez którego wypłakałxm mnóstwo łez z miłości. Kocham to, że ta książka jest samoświadoma i bohaterowie sami komentują swoje zachowania. Jestem w stanie wszystko jej wybaczyć. Żyję, żeby czytać takie książki. KOCHAM 💟

W maju zeszłego roku przeczytałxm "A miało być jak w bajce", które było fantastyczną (dosłownie) rozrywką. Pochłonęło mnie i rozkochało w sobie, dlatego od razu wiedziałxm, że jeśli (albo raczej kiedy) pojawi się w Polsce kolejna książka F. T. Lukens, to przeczytam ją w ciemno.
I...

Rozwiń

Zwiń

Jak tylko zobaczyłxm, zapowiedź tej książki, wiedziałxm, że będę musiałx ją przeczytać. Po pierwsze dlatego, że została napisana przez duet Anna-Marie McLemore (jedna z moich ulubionych osób autorskich) i Elliott McLemore (osoba partnerska A-M), a po drugie – bo fabuła brzmiała fantastycznie.
Co powiecie na to? Transpłciowy książę i dama dworu/zamachowiec bigender, 2 królestwa, wojna, tajemnice, klasztor, latające noże (dużo latających noży), fantastyczne stworzenia, odkrywanie swojej tożsamości, zakazana miłość i od nienawiści do miłości.
Brzmi extra? Brzmi, ale też jest extra. Naprawdę bawiłxm się świetnie. Dzięki podwójnemu punktowi widzenia i stosunkowo krótkim rozdziałom czyta się to błyskawicznie. PiT wciąga i angażuje, ale najważniejsze dla mnie jest to, że związałxm się z bohaterami. Mimo początkowego zdezorientowania: kto jest kim?, jakie są relacje między nimi? i jak wygląda rozdział dwóch królestw?, wszystko rozjaśniło się po kilkunastu stronach, więc to na duży plus, bo jednak przy fantastyce jest to ważne. Cała fantastyczna obudówka jest w porządku, ale moją miłość do tej pozycji rozbudziły kwestie tożsamościowe, które zaprzątają głowy bohaterów i były zbliżone do moich. Może właśnie dlatego, tak się związałxm z tym światem i nie chciałxm kończyć tej przygody. Szczególnie, że napisana jest pięknym stylem, dynamiczne opisy walk są świetne, tempo jest idealnie wyważone, a rozdziały kończą się w takich momentach, że po prostu trzeba zacząć kolejny.
Nie mogło być inaczej – jest miłość. Będę o niej pamiętać i czekać na kolejne książki Anna-Marie w Polsce, a wy powinniście je przeczytać!

Jak tylko zobaczyłxm, zapowiedź tej książki, wiedziałxm, że będę musiałx ją przeczytać. Po pierwsze dlatego, że została napisana przez duet Anna-Marie McLemore (jedna z moich ulubionych osób autorskich) i Elliott McLemore (osoba partnerska A-M), a po drugie – bo fabuła brzmiała fantastyczn...

Rozwiń

Zwiń

Miałxm ogromne oczekiwania. Pomijając piękne wydanie, po tyle pozytywnych recenzjach i zachwytach myślałxm, że to będzie kolejny ulubieniec. Jak możecie się domyślić – nie wyszło. Po tytule spodziewałxm się historii opowiedzianej z perspektywy osoby na uboczu, która tylko obserwuje, ale Charlie tak naprawdę jest w środku wydarzeń. Ma grupę przyjaciół, przeżywa swoje "podboje" miłosne, jest zaangażowany np. w życie siostry. Mimo jego wykreowania jako uważnego, wrażliwego i, jakkolwiek źle to może nie zabrzmieć, zwykłego, to Charlie nie jest osobą, którą bym polubiłx i nie jest też bohaterem, z którym sympatyzowałxm. W pewnym momencie przyłapałxm się na tym, że w sumie nie interesuje mnie, co się z nim stanie, a skoro poznajemy historię jego oczami, to tak nie powinno być. Wiem, że prawdopodobnie zakończenie powinno to tłumaczyć, ale mi się to nie spina. Opisane było mnóstwo przykrych rzeczy, ale zupełnie mnie one nie obeszły. Sama konstrukcja zbioru listów do nas, czytelników, była ciekawa. Jasne, było kilka dobrych wątków i kilka(naście) świetnych fragmentów, ale one i tak nie przeważają nad resztą, która była po prostu okey. Wydaje mi się, że szybko stanie się dla mnie niewidzialna wśród pozostałych 😕😕😕

Miałxm ogromne oczekiwania. Pomijając piękne wydanie, po tyle pozytywnych recenzjach i zachwytach myślałxm, że to będzie kolejny ulubieniec. Jak możecie się domyślić – nie wyszło. Po tytule spodziewałxm się historii opowiedzianej z perspektywy osoby na uboczu, która tylko obserwuje, ale Ch...

Rozwiń

Zwiń

Założę się, że większość z nas, osób czytających, ma książkę, którą może nazwać dla siebie komfortową. Dla mnie z pewnością będzie to BP. Książka Maksa jest jak on sam – ciepła, przyprawiająca o uśmiech i dająca nadzieję. Ale przejdźmy do konkretów.
Chłopak Daikiego zginął w centrum Paryża rok wcześniej. Teraz bohater próbuje wyjść na prostą, pomagając w rodzinnej ramenowni (świetny i pyszny wątek!!). Do stolicy Francji przeprowadzają się Hope (pies z okładki 🖤) i Aleks, który liczy na nowy start po stracie bliskich. Czy kiedy spotkają się "przez przypadek", ich światy się zmienią? A może te światy są tak naprawdę jednym?

💠 Zamknij oczy. Wyłącz myślenie. Posłuchaj serca.

Pochłonęłxm ją strasznie szybko, bo nie da się nie przewracać kolejnych stron. Styl jest prosty (czasem miałxm pewne zgrzyty, bo samx tak nie mówię, ale ja jestem dziwnx hah) i angażujący. Mimo że jest to obyczajówka (z elementami realizmu magicznego), to jesteśmy ciekawi, jak potoczą się losy Daikiego i Aleksa, jakie skrywają tajemnice i czym jest tytułowe zjawisko. Mamy tu mnóstwo motywów i wątków, które kocham i doceniam – zmagania z trądzikiem, oczywiście reprezentacja osób LGBTQ+, powolnie rozwijający się wątek romantyczny, zdrowa i urocza relacja, barwni bohaterowie (też drugoplanowi), humor, terapia i jej rola, piękna relacja rodzinna i pies-opiekun (!!!), miłość do gotowania, radzenie sobie z traumami, życie mimo wszystko, miłość i przyjaźń, przeznaczenie, mnóstwo nawiązań do popkultury i klimat Paryża (🇲🇫🥖🧑🏽‍🎨🥐).
Maks napisał książkę, do której wiele razy będę wracać myślami, bo zapewniła mi świetną rozrywkę w czasie, kiedy bardzo jej potrzebowałxm. Jeśli szukacie miłego oderwania od rzeczywistości, naprawdę warto sięgnąć po BP.

💠 Bo jesteśmy lustrzanymi duszami.
Bo jesteśmy bliźniaczym płomieniem.
Bo jesteśmy jednością.

Założę się, że większość z nas, osób czytających, ma książkę, którą może nazwać dla siebie komfortową. Dla mnie z pewnością będzie to BP. Książka Maksa jest jak on sam – ciepła, przyprawiająca o uśmiech i dająca nadzieję. Ale przejdźmy do konkretów.
Chłopak Daikiego zginął w centrum Paryża...

Rozwiń

Zwiń

Po opisie, zapowiedziach i opiniach innych wiedziałxm, czego mogę się spodziewać. Domyślałxm się, że dużo miejsca będzie poświęcone koreańskiej kulturze i sposobie bycia, który jest od niej uzależniony i tak też jest, szczególnie, jak mi się wydaje, w zachowaniu mamy sióstr, która jest bardzo ciekawie napisaną osobą. Główną osią fabuły jest jednak relacja między siostrami – June i Jayne, które (według nich samych) diametralnie się różnią. Według Jayne June (starsza siostra) mieszka w nijakim mieszkaniu, jest bogata, mądra, uporządkowana i nudna. Według June Jayne jest roztrzepana, zbyt emocjonalna i nieodpowiedzialna. Łączy je nazwisko, rodzina i to, że obie mieszkają w Nowym Jorku. Jednak będą musiały z powrotem znaleźć do siebie drogę, gdy jedna z nich zachoruje, a tylko ta druga będzie mogła jej pomóc. od tego momentu, kiedy dowiadujemy się, o co tak naprawdę chodzi, autorka wciąga nas w mnóstwo wątków: problemy mieszkaniowe, liczne romanse i okropne spotkania z mężczyznami, zaburzenia odżywiania (opisane na stronie!), depresję, bitwę z obrazem własnego ciała, odkrywanie swoich pragnień i potrzeb, relacje rodzinne (w tym liczne niedopowiedzenia, zależności) i wspomnianą wcześniej więź międzysiostrzaną, która w żadnym stopniu nie jest łatwa. Dzieli je mnóstwo żalu, niepewności, przytyków, ale i miłości, którą z czasem będą od nowa odkrywać i budować. Obserwowanie tego było naprawdę wciagające, mimo że tak naprawdę fabuła nie opiera się na "wielkich wydarzeniach" jak to w obyczajówce. Ale najmocniejszym punktem "Żółtka" jest obraz zaburzeń odżywiania, które, jak pisze na początku autorka, są wzorowane na jej doświadczeniach oraz zmagania się z diagnozą śmiertelnej choroby. Autorka upakowała w 420 stron bardzo dużo wątków, które skumulowane powinny przygniatać czytelnika, ale w jakiś sposób wyszło to bardzo "życiowo". Nie wiem, jak mogę to inaczej określić. Mimo że nie będzie to jedna z moich ulubionych książek, to na pewno będę o niej pamiętać. Jestem pewnx, że wiele osób znajdzie w niej swoje odbicie.

Po opisie, zapowiedziach i opiniach innych wiedziałxm, czego mogę się spodziewać. Domyślałxm się, że dużo miejsca będzie poświęcone koreańskiej kulturze i sposobie bycia, który jest od niej uzależniony i tak też jest, szczególnie, jak mi się wydaje, w zachowaniu mamy sióstr, która jest bar...

Rozwiń

Zwiń

Droga Meduzo, która nigdy nie była potworem. Meduzo, która została wykluczona, odrzucona, opuszczona, znienawidzona i zabita, mimo że była ofiarą. Nie byłaś winna. Nie byłaś potworem. Byłaś głodna zemsty. Płonęłaś zemstą. Ogień cię trawił.
I trawi też Alicię. Czerwone włosy. Zła reputacja. Wyzwiska. Brak kontroli. Wilki. Gniew. Ciało. Mur.
Odrzuciła ją przyjaciółka, Alicia odeszła z drużyny biegaczy, jest odizolowana, niewidzialna, traci części siebie, oddaje innym ciało, by mieć kontrolę. Lista ostrzeżeń o treści jest wyszczególniona na początku książki, więc zapoznajcie się z nią przed przeczytaniem, bo mimo że nie porusza tych tematów w taki obrazowy sposób jak np. „Sezon luster”, to kręci się wokół nich w dość jednoznaczny sposób. Na pewno odbieram tę książkę inaczej niż osoby, które w jakimś stopniu mogą się utożsamić z główną bohaterką, ale mimo tego dystansu i różnicy doświadczeń czułxm wyraźnie emocje, które przez jej myśli przekazała autorka. Jak możecie wiedzieć, uwielbiam, wręcz kocham, prostotę. I ta forma, wiersza wolnego, choć może się wydawać oszczędna w formie, na pewno oszczędna w formie. Trafne obrazy i porównania, piękne zdania, często dobitne stwierdzenia, ale też mądre i głębokie przemyślenia. Ta forma nie pasuje do każdej historii, ale tutaj moim zdaniem się broni. Wykorzystanie Meduzy do pokazania historii Alicii strasznie mnie przyciągnęło do tej książki, ale szkoda, że było tych nawiązań tak mało. Subtelnie zaznaczony element miłosny (bo na pewno nie wątek), cielesność, seksualność, trauma – to też zajmuje autorkę. Wszystko splata się gładko i łączy w narrację dziewczyny, która kiedyś latała. I może kiedyś poleci znowu… Najmocniejszym punktem tej książki jest zakończenie, które odkąd ją skończyłxm, przeczytałxm ponownie co najmniej 5 razy. Nie wiem, co w nim jest takiego, ale uderza mnie bardziej niż inne wcześniejsze słowa. Wow. Nie jest to z pewnością powieść mojego życia (nie mogłaby być), ale za to właśnie doceniam literaturę – bo można usłyszeć głos kogoś, komu się go uprzednio zabrało.

Droga Meduzo, która nigdy nie była potworem. Meduzo, która została wykluczona, odrzucona, opuszczona, znienawidzona i zabita, mimo że była ofiarą. Nie byłaś winna. Nie byłaś potworem. Byłaś głodna zemsty. Płonęłaś zemstą. Ogień cię trawił.
I trawi też Alicię. Czerwone włosy. Zła reputacja....

Rozwiń

Zwiń

Po raz pierwszy spotkałxm się z tą książką jeszcze pod innym tytułem ("Teatr odtrąconych poetów") około 5/6 lat temu. Wtedy oceniłxm ją na 5 gwiazdek i uważałxm za jednego z moich ulubieńców. Wiele się od tamtej pory zmieniło – przeczytałxm mnóstwo innych książek i stałxm się tak naprawdę innym człowiekiem. Dlatego kiedy dowiedziałxm się, że wyjdzie wznowienie tego tytułu, byłxm ciekawx, jak odbiorę DOS po latach. Szczególnie, że doskonale pamiętałxm fabułę i plot twist, który te 5/6 lat temu zrobił na mnie ogromne wrażenie (bo zapewne to był pierwszy raz, kiedy miałxm do czynienia z takich zabiegiem). Teraz, podczas rereadu, mogłxm zacząć lekturę ze świadomością zakończenia i skupić się na szukaniu jakichś zgrzytów, nieprawidłowości, ale żadnych nie znalazłxm. Zwrot akcji ma sens i fundamenty, więc to się autorce udało. Tak samo jak skonstruowanie Sam – nastolatki z OCD, której obraz jest naprawdę wiarygodny. Cieszę się, że reprezentacja osób z tego typu zaburzeniami jest obecna w młodzieżówkach. I ogromny plus za przedstawienie relacji pacjent-terapeuta i ogromnej roli takiej osoby w procesie terapii.
DOS zawiera również jeden z moich ulubionych wątków w książkach – poezję, a konkretniem Zakątek Poetów, który dla Sam, ale i nie tylko, stanowił bezpieczną i działającą wręcz terapeutycznie przestrzeń. Odkrywa ją dzięki Caroline, która pomaga jej być odważną i odważniej używać słów. Ich relacja, mimo że nie jest tak pogłębiona, jak bym chciałx, jest w jakiś sposób wyjątkowa. Sam dzięki niej dochodzi do wielu wniosków na temat przeszłości i jej "przyjaciółek" (?), a także samej siebie, tego, czego pragnie tak naprawdę.
Mimo że wiele razy poczułxm smutek i współczucie dla Sam podczas czytania, to zdecydowanie nie nazwałxbym tej książki "jedną z najsmutniejszych, jakie kiedykolwiek przeczytałxm". Może dlatego, że już znałxm fabułę... Oryginalnie ta książka wyszła w 2015 roku, więc oczywiście dużą część fabuły zajmuje wątek romantyczny (ale nie jest taki zły, serio) i może gdyby zmienić proporcje, to wyszłoby to na plus. Nie wiem, gdzie siedzi problem, ale ewidentnie jakiś mam w stosunku do DOS. Niemniej, pochłonęłxm ją w 2/3 dni i znalazłxm w niej kilka ciekawych myśli. Jeśli tematy zdrowia psychicznego w YA was interesują, sięgnijcie. Może DOS odmieni wasze życie, jak Zakątek Poetów odmienił życie Sam...

Po raz pierwszy spotkałxm się z tą książką jeszcze pod innym tytułem ("Teatr odtrąconych poetów") około 5/6 lat temu. Wtedy oceniłxm ją na 5 gwiazdek i uważałxm za jednego z moich ulubieńców. Wiele się od tamtej pory zmieniło – przeczytałxm mnóstwo innych książek i stałxm się tak...

Rozwiń

Zwiń