Oto z okazji jubileuszu powstania pierwszego tomu "Kłamcy" światło dzienne ujrzała kolejna część przygód nordyckiego boga. Warto przy tym zaznaczyć, że nie jest to kontynuacja opowieści, a uzupełnienie przygód, umiejscowione gdzieś pomiędzy drugim a trzecim tomem serii. Podobnie jak wcześniejsze zbory opowiadań, „Kłamca. Papież sztuk” jest lekturą lekką, przyjemną, nastawioną na dobrą zabawę i pędzącą na złamanie karku akcję. Jak pisze sam autor we wstępie: "Jeżeli nie czytaliście wcześniej cyklu o Kłamcy, przydałoby się, żebyście poznali "Kłamcę", "Kłamcę 2" i "Kłamcę 2,5", bo do tych części tu i ówdzie nawiązują wydarzenia". Brak znajomości jego pierwszych tekstów może wpłynąć na zrozumienie powieści "Kłamca. Papież sztuk". Jeśli spełniacie wszystkie wymagania, nie ma więcej przeszkód, by oddać się lekturze.

Loki – nordycki bóg kłamstwa na usługach aniołów, a także, mimochodem, bohater pięciu książek, komiksu i gry karcianej – nie ma czasu świętować. Oto bowiem przyjdzie mu się zmierzyć z jednym z największych swoich wrogów. W dodatku na własne życzenie, bo wszystko wskazuje na to, że Dezyderiusza Crane’a, samozwańczego boga popkultury, stworzył omyłkowo nie kto inny jak Loki właśnie. Teraz rozpoczyna się gra z czasem, tym trudniejsza, że z każdą chwilą nowy bóg coraz lepiej poznaje swoje możliwości. Jego główną mocą jest kontrola nad narracją, a nawet... nad całą opowieścią.

Ćwiek idzie na całość. Już nie tylko zadowala się mniej lub bardziej czytelnymi nawiązaniami do popu (już z samej okładki bije ich przynajmniej kilka), ale w pełni wykorzystuje przeróżne konwencje, klisze i typy snucia opowieści, a jednocześnie wciąga czytelnika w osobliwą grę, proponując interaktywne uczestnictwo w rozwijaniu fabuły. Wykorzystuje tutaj nie tylko sztuczki z gier paragrafowych, komiks, filmowe zawieszenie akcji, ilustrację ale też całkiem udaną i zabawnie wykorzystaną narrację w narracji. Ponadto również my, czytelnicy, mamy wpływ na to, w jaki sposób potoczy się historia – wprawdzie jest to wpływ bardzo niewielki, ale postaci z "Kłamcy. Papieża sztuk" doskonale wiedzą o naszej obecności i czasem zwracają się do nas, byśmy podjęli decyzję, czy powieść nadal ma biec swoimi torami, czy może powinna stać się czymś zupełnie innym.

Ćwiek wychodząc poza klasyczne ramy literackiego sposobu opowiadania, w lekki i przyjemny sposób uświadamia jakie możliwości tkwią w popkulturze i wykorzystuje wręcz pełne spektrum jej dokonań. Przy okazji udowadnia, że te wszystkie klisze i cytaty, które przez lata wpychał do „Kłamcy” nie są tylko zwyczajnym puszczaniem oka do czytelnika, a pełnoprawnymi częściami składowymi całej fabuły.

Czytelnicy, którzy choć raz mieli przyjemność spotkać się z prozą autora, wiedzą, iż jego pióro nie jest szczególnie ciężkie, a narracja nie zastawia wymyślnych pułapek językowych, aczkolwiek nie zmienia to faktu, że sam Ćwiek nie pozostawił dla starych znajomych „Kłamcy” paru wcale ciekawych smaczków. W "Kłamcy. Papieżu sztuk" nie ma nudnych fragmentów i elementów, które chcielibyśmy przewinąć – cały czas jesteśmy trzymani w napięciu i dostajemy kolejną dokładkę niespodzianek, doprawioną humorem Jakuba Ćwieka. Nowelę uzupełnia esej „Wszystko co chcielibyście wiedzieć o Kłamcy…”. Zasadniczo sama fabularna opowieść nie przynależy do tych nader długich, zajmuje co prawda znaczącą większość książki, ale reszta wydzielona jest dla anegdot, doświadczeń i historii związanych z całym uniwersum i drogą do jego powstania.

Jakub Ćwiek cokolwiek lubi zaskakiwać. „Kłamca. Papież sztuk” zapewne zaskoczył niejedną osobę swoim nagłym przybyciem, ale dopiero treść jest naprawdę zaskakująca. A dwoma największymi zaletami utworu są ścisłe nawiązania do popkultury oraz niejednolita forma (tudzież zmiana mediów przekazu). Jeśli "Kłamcę" znacie i lubicie, to otrzymacie tu produkt na miarę Ćwieka, tyle że z jeszcze lepszym warsztatem.

Oto z okazji jubileuszu powstania pierwszego tomu "Kłamcy" światło dzienne ujrzała kolejna część przygód nordyckiego boga. Warto przy tym zaznaczyć, że nie jest to kontynuacja opowieści, a uzupełnienie przygód, umiejscowione gdzieś pomiędzy drugim a trzecim tomem serii. Podobnie jak wcześniejsze zbory opowiadań, „Kłamca. Papież sztuk” jest lekturą lekką, przyjemną,...