Na wstępie muszę powiedzieć, że moja wrocławska dusza pragnęła tej książki. Od bardzo, bardzo dawna nie miałam do książki aż tak wielkich oczekiwań. "Wiedźma" promowana była jako historia z mocnym motywem wrocławskim jak i słowiańskim, a ja jako studentka, która pisała pracę licencjacką o legendach wrocławskich, a teraz pisząca pracę magisterską o książkach dla dzieci o Słowianach, pragnęłam takich motywów jak powietrza. Chciałam w końcu powieści, w której Wrocław nie będzie tylko tłem, ale także bohaterem. Ale o co tak właściwie chodzi?

Bohaterami tej powieści jest czworo zupełnie różnych ludzi. Mamy tytułową wiedźmę, która budzi się po 500 latach w 2016 roku i zupełnie nie rozumie otaczającego ją świata. Mamy złośliwą Ninę, która ginie potrąca przez samochód i zostaje zmorą. Do nich dołącza szaman Dawid, który stracił pamięć w tajemniczych, związanych z Niną, okolicznościach oraz Anioł Śmierci, którego w ogóle trudno opisać przez charakter tej postaci. Jest on pośmiertnym urzędnikiem wielkiej korporacji, który przychodzi po dusze. Na wiedźmę Jasną została rzucona klątwa, a reszta bohaterów próbuje jej pomóc a zarazem rozwiązać swoje własne problemy.

Bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie Jasna. Autorce świetnie udało się ukazać jej lęk przed nowym światem. Bohaterka używa także lekko przestarzałego języka co wyróżnia się na tle innych bohaterów. Bardzo wyraźnie widać to w chwilach, kiedy dziewczyna się denerwuje. Podobał mi się także jej zapał do osiągnięcia celu a także to, że pomimo niezrozumienia potrafiła powiedzieć co trzeba w odpowiednich momentach. W ogóle plastyczność języka to jedna z największych zalet tej historii. Wszystko jest bardzo obrazowo przedstawione. Pani Sokalska nie boi się opisów i umiejętnie łączy je z dialogami. To wielka sztuka w tych czasach! Naprawdę!

Mimo wszystko jednak książka nie spełniła wszystkich moich oczekiwań. Może dlatego, że były zbyt duże, a raczej ogromne. Reszta bohaterów nie przypadła mi do gustu za bardzo. Trudno wczuć się w ten świat, doszukać się powiązań między sobą a bohaterami. Nina była ogromnie irytująca, zupełnie nie potrafiła z nikim normalnie porozmawiać, a Dawida właściwie wcale nie poznałam. Brakowało mi rozwinięcia tych postaci. Czułam się jakbym pływała na powierzchni wody a pod sobą miała całą zatopioną Atlantydę. Autorka ukazała nam fragmenty wielkiej korporacji, w której pracują Aniołowie Śmierci, ale tutaj czytelnik odczuwa jakby ktoś ciągle opowiadał mu o kimś, ale nigdy tej osoby osobiście nie poznał. Liczę, że w następnym tomie autorka bardziej skupi się na tym pośmiertnym urzędzie, bo brzmiał on naprawdę interesująco. Warto go rozwinąć, zaprowadzić w te miejsca bohaterów. Brakowało mi także równowagi w fabule. Ta potrafi skupić się na błahych rzeczach jak rozmowy bohaterów o tym co zjedzą na obiad, a kiedy przychodzi poważna, ważna dla książki akcja, rozgrywa się ona w chwilę. Wydaje mi się także, że Jasna zbyt szybko przystosowała się do nowego świata, który poznawała przez telefon, wzięła nawet udział w teledysku do piosenki co mnie lekko rozbawiło. Tutaj chciałam dodać, że przy wątku z teledyskiem pojawia się postać piosenkarza Krisa, którego chyba z ręką na sercu mogę nazwać moim ulubionym bohaterem. Na początku czytelnik uważa go za zwykłego buca i paniczka. Z czasem ta postać nabiera naprawdę koloru, ujawniają się jego przemyślenia, wady, zalety, lęki i radości. To chyba najlepiej wykreowana postać, chociaż podejrzewam trochę, że przypadkiem. Czasem autor tak się skupi na głównych bohaterach, że nie wie, że postać poboczna ewoluuje. Potrzebuje więcej Krisa w następnych częściach! Dajta mi Krisa! Kris! Kris!

Chyba najgorzej zawiódł mnie jednak wątek słowiański. Liczyłam tutaj na fabułę rodem od Pauliny Hendel czy nawet z tej nieszczęsnej „Szeptuchy” od pani Miszczuk. W powieści pojawiają się istoty takie jak zmora czy chochlik, ale tak naprawdę te nazwy nic nie wnoszą. Istnieją sobie na równi z imionami bohaterów. Nina po śmierci dowiaduje się, że została zmorą, ale to jej nic nie daje, dostaje po prostu tytuł. Ani nie pije krwi ludzi, ani ich nie dusi, ani nic. Jest. Wrocław ogromnie radował mnie przy każdej wspominanej okazji. Znam doskonale każdą ulicę, która pojawiła się w książce. Mimo wszystko był tylko tłem do fabuły. To akurat nie jest wina autorki, ale moja, bo nastawiłam się na nie wiadomo co i dostałam trochę po nosie za to.

Bardzo bym nie chciała, żeby ta recenzja była brana jako hejt. Bardziej jako subtelne rady na przyszłość dla autorki. Jak na pierwszą poważną książkę ta jest naprawdę udana, po prostu wydaje mi się, że pewne sprawy trzeba dopracować, ale na to są jeszcze inne części tej historii, które ukażą się w niedalekiej przyszłości i na które bardzo czekam. Warto też dodać więcej akcji, takie z piekła rodem! Chyba po prostu sama zbyt się nakręciłam oczekując wiele, a może to trochę zła forma promocji tej książki. Trudno tu teraz dojść do prawdy. Miłej lektury! Poznawajcie Wrocław, bo warto!

Na wstępie muszę powiedzieć, że moja wrocławska dusza pragnęła tej książki. Od bardzo, bardzo dawna nie miałam do książki aż tak wielkich oczekiwań. "Wiedźma" promowana była jako historia z mocnym motywem wrocławskim jak i słowiańskim, a ja jako studentka, która pisała pracę licencjacką o legendach wrocławskich, a teraz pisząca pracę magisterską o książkach dla dzieci o...