Stuart Turton rzuca czytelnikom wyzwanie w swoim niebanalnym kryminale, który umyka wszelkim możliwym schematom gatunku – „Siedem śmierci Evelyn Hardcastle”.

Nie jestem pewna, czy w literaturze ktoś już pokusił się o taki kryminalny eksperyment, ale wydaje mi się, że postmodernistyczny pomysł Stuarta Turtona jest pierwszym na tak wyrafinowaną skalę. „Siedem śmierci Evelyn Hardcastle” ma w sobie wdzięk kryminalnych powieści retro sprzed lat, w duchu legendarnych opowieści Agathy Christie, ale jednocześnie czerpie swoje inspiracje z opowieści dystopijnych, oscylujących na granicy science fiction oraz czystej grozy. Turton zadbał o to, by do duszy czytelnika przelewać czarka po czarce krople niepokoju, zarażać go paranoją panującą w Blackheath, osaczać go poczuciem, że to on jest tutaj zwierzyną, a nie drapieżnikiem, a drapieżnik, który czai się w ciemnych korytarzach, w lustrach i pośród gości posiadłości to tylko jeden z wielu.

Już dawno nie czytałam powieści o tak ciekawej konstrukcji, o tak hipnotyzującej zagadce, z takim ambitnym i nieszablonowym podejściem do samego gatunku. Turton rozłożył kryminał na łopatki, dokonał intrygującej wiwisekcji i stworzył powieść iście postmodernistyczną, obłąkany melanż gatunkowy, w który wpada się jak do króliczej nory. Tylko czarów brak, a w zamian rozpadająca się, odurzająca smutkiem posiadłość w sercu samotnego lasu.

Nie da się zapomnieć.

Stuart Turton rzuca czytelnikom wyzwanie w swoim niebanalnym kryminale, który umyka wszelkim możliwym schematom gatunku – „Siedem śmierci Evelyn Hardcastle”.

Nie jestem pewna, czy w literaturze ktoś już pokusił się o taki kryminalny eksperyment, ale wydaje mi się, że postmodernistyczny pomysł Stuarta Turtona jest pierwszym na tak wyrafinowaną skalę. „Siedem śmierci Evelyn...