Mieliście tak kiedyś, że nie oczekiwaliście od kogoś lub czegoś zbyt wiele, a ostatecznie zostaliście przez tego kogoś/coś pozytywnie zaskoczeni? Myślę, że tak. Ja mam tak często, zwłaszcza w przypadku książek. To pewnie przez moją miłość do seriali kryminalnych, które nauczyły mnie być sceptycznym i skłonnym do podejrzeń trollem. Nie chodzi jednak o moje dziwne przyzwyczajenia, a o nową książkę Penelope Douglas pt. „Birthday Girl”.

Początkowo byłam do niej nastawiona sceptycznie. Miłość między dziewiętnastolatką a trzydziestoośmioletnim mężczyzną? Między ojcem a dziewczyną jego syna? Zastanawiało mnie, dlaczego autorka poszła akurat w tym kierunku. Nie podobało mi się to. Wyczuwałam w tym temat pedofilii, który w ostatnim czasie jest bardzo głośny, zwłaszcza w mediach. Bałam się tego, co zastanę po otwarciu książki, i jaka będzie moja reakcja na to.

Niemniej zaufałam autorce, która do tej pory mnie nie zawiodła. To właśnie przez sentyment do jej twórczości sięgnęłam po tę książkę. Postanowiłam dać się ponieść opowiedzianej przez nią historii. Historii pełnej samotności, strachu, oddania i miłości, w której wiek nie gra roli. Penelope Douglas zaskoczyła mnie delikatnością, z jaką przedstawiła tak poważny temat. Stworzyła bohaterów, którzy wydawali się prawdziwi. Przez całą książkę czułam, jakbym szła z nimi za rękę, słowo po słowie, strona po stronie aż do samego końca ich historii.

Dzięki umiejętnościom pisarskim autorki książkę czyta się bardzo lekko, wręcz jednym tchem. Bardzo spodobał mi się sposób prowadzenia narracji, który sprawiał, że różnica wieku między bohaterami nie wydawała się już przepaścią bez dna. Złapałam się nawet na kibicowaniu im na drodze do wspólnego szczęścia. Przywiązanie do bohaterów potęguje również pierwszoosobowa narracja. Rozdziały pisane są z dwóch perspektyw: raz widzimy świat oczami Jordan, a raz Pikeia. Dzięki temu lepiej poznajemy bohaterów i stajemy się świadkami ich wewnętrznych zmagań. Mimo łączącej ich chemii starają się oni bowiem walczyć z uczuciami, by nie zranić Cole'a, co bardzo w nich ceniłam. I choć na temat wad samego Cole'a można by wiele napisać – według mnie jest to jedna z najbardziej irytujących postaci w tej książce – to szanuję go za to, jak się ostatecznie zachował.

Teraz „obgadam” trochę głównych bohaterów. Na pierwszy ogień idzie Jordan. To młoda, ale bardzo dojrzała dziewczyna, poszukująca swego miejsca w świecie. Dorastała w okropnych warunkach, otoczona ludźmi, dla których nic nie znaczyła, co sprawia, że bardzo pragnie poczuć się przez kogoś kochana. Chce znaleźć kogoś, dla kogo będzie znaczyła coś więcej, kogoś, kto będzie ją doceniał i szanował, dla kogo będzie domem. Jej chłopak Cole to duże dziecko, które nie potrafi poradzić sobie z trudami dorosłego życia. Imprezy, alkohol, nieodpowiednie towarzystwo i brak poczucia obowiązku sprawiają, że zostaje wyrzucony z ich wspólnego mieszkania. Jordan, nie będąc w stanie utrzymać się sama (koszty wynajmu były dzielone na pół), jest zmuszona wyprowadzić się wraz z nim. Na ratunek przychodzi im Pikei, czyli ojciec Cole'a, który pozwala im zamieszkać u siebie.

Pikei to dojrzały facet, którego życie nauczyło pokory. Młodość szybko mija, gdy mając osiemnaście lat, dowiadujesz się, że będziesz ojcem. Jego marzenia o studiach i dobrej pracy zeszły więc na drugi plan, przyćmione marzeniami jego syna. Nieudany związek i szurnięta eks sprawiły, że polubił samotność i poświęcił się pracy. Jedyne, o czym marzy, to zbudowanie dobrej relacji z synem, którego nastawiła przeciwko niemu jego matka. Nigdy nie przypuszczał, że starając się pomóc synowi, zakocha się w jego dziewczynie.

Rozmyślając o tej książce, zdałam sobie sprawę ze swej małostkowości. Myślałam w kategoriach czerni i bieli, zapominając, że między nimi są jeszcze odcienie szarości. Ta książka jest właśnie jednym z takich odcieni. Kiedyś spotkałam się z sentencją: „Człowiek jest zwierzęciem w sieci znaczeń, którą sam powiesił”. To bardzo mądre słowa, które obrazują sytuację, w jakiej się znajdujemy. Nasza rzeczywistość to pewien kanon zachowań, istniejący w naszej świadomości. Dzięki niemu wiemy, że coś jest dobre albo złe. Mój kanon wartości i zachowań ograniczał postrzeganie tej książki jako coś dobrego, niosącego pewną wartość. Stał się ramą ukazującą tylko kawałek rzeczywistości, ukrywając przed moim wzrokiem szerszy plan. To przez moje ograniczenia książka początkowo wydawała mi się czymś nie na miejscu. Jednak dzięki autorce, która w piękny, niebanalny i niewulgarny sposób przedstawiła istotę miłości między dwojgiem ludzi, których dzieli dwadzieścia lat różnicy, dostrzegłam swój błąd. Wydawać by się mogło, że z tematu miłości nie da się już nic wycisnąć. Jest on tak banalny, że sięgając po kolejną książkę z tego gatunku, nie spodziewamy się niczego nowego. Jednak „Birthday Girl” uświadamia czytelnikowi, że dla miłości wiek nie ma znaczenia, i to jest w niej piękne.

Muszę jednak powiedzieć, że książka nie jest ideałem. Ma pewne wady, których nie zamierzam ukrywać, mimo że wcześniej się nad nią rozpływałam. Jednym z takich minusów są błędy w przekładzie, które mnie, jako osobę dążącą do perfekcji, bardzo raziły. Nie dość rozwinięte są też w niej niektóre postaci czy wątki. Z chęcią dowiedziałabym się czegoś więcej o przyjacielu Jordan i Cole'a, byłej Pikeia i łączącej ich relacji czy poznała historię Cam (siostry głównej bohaterki). Wiem jednak, że nie ma czegoś takiego jak książka idealna. Trudno bowiem w jednym tomie zawrzeć wszystko. Wiem też, że autorka postanowiła skupić się na relacji Pikeia i Jordan, i jest to zabieg zrozumiały. Rozpisywanie się mogłoby niepotrzebnie rozdmuchać fabułę, która i tak liczy aż 470 stron.

Na zakończenie mogę śmiało powiedzieć, że nie żałuję ani minuty, którą poświęciłam na przeczytanie tej powieści. Życzę głównym bohaterom jak najlepiej. Dzięki nim zrozumiałam, że miłość nie ma daty ważności i może nas spotkać w każdym wieku. Mam nadzieję, że moja rekomendacja pomoże innym czytelnikom podjąć decyzję, przed którą stoją wszyscy miłośnicy książek: przeczytać czy nie?

Karolina Wierna