www.czytelnika.pl


Wydaje mi się, że każdy mój Czytelnik wie, że cenię sobie swój damski, choć krytyczny punkt widzenia. Cóż, dlatego właśnie niesamowicie istotnym dla mnie w moich recenzjach jest również kobiecy punkt widzenia. Nie ukrywam, że łatwiej jest i również po prostu opisywać własne odczucia w tym typowym dla siebie stylu. Zastanawiacie się zapewne, po co przeprowadzam taki wstęp. Otóż, moi drodzy, po raz kolejny Bernard Cornwell przedstawia nam nowy związek Uthreda i czasami wydawało mi się to bardziej interesujące niż główny wątek opowieści.



Niemniej chciałabym, abyście byli w stanie z mojej recenzji wyciągnąć jak najwięcej, więc postaram się nie spędzić całych 500 słów na rozważaniu tego faktu. Przez wydarzenia z poprzednich tomów pokój wisi na włosku. Uthred ma za zadanie strzec granicy Wessexu ustalonej na Tamizie, jednak wikingowie znowu zaczynają się panoszyć. Pragną zachęcić głównego bohatera do przejścia na ich stronę, obiecują mu bardzo wiele, ponieważ pragną mieć tak znanego wojownika w swoich szeregach. Paradoks, biorąc pod uwagę pochodzenie Uthreda, muszę przyznać. Król znowu ogranicza swoje zachowanie do wojownika i przydziela mu opiekunów, których zadaniem będzie zabić go w momencie, kiedy posunie się do zdrady. Co jednak wybierze bohater, pochodzenie, czy wierność do króla?

Recenzując poprzedni tom niesamowicie się rozwodziłam, że Bernard Cornwell postarał się do tego stopnia analizować historię Wielkiej Brytanii, aby wyciągnąć z jej materiał na 10 tomów. Tym razem udowadnia jednak, że niekoniecznie zależy mu jedynie na tym. Jak sam podkreśla, dał się ponieść wyobraźni. Nie wszystkie przedstawione wydarzenia rzeczywiście miały miejsce w tamtych czasach, aczkolwiek daje to wyobrażenie, w jaki sposób autor jest w stanie radzić sobie z pisaniem własnych opowiadań. Wcześniej tliło się we mnie zwątpienie, zresztą na pewno nie tylko we mnie, czy wszystko nie jest wiernym przedstawieniem kronik i autor po prostu ich nie przepisuje. Całe szczęście dzięki aktualnemu tomowi udowadnia nam, że jego niesamowity talent pisarski naprawdę istnieje i niewiele potrzeba mu do uszczęśliwienia czytelnika.
Bardzo doceniam, że poruszono w Pieśni Miecza, bardzo ważny dla mnie, aspekt życia kobiet w średniowieczu. Nie jest to w żaden sposób ukrywane, że w tamtych czasach generalnie rzecz ujmując miałyśmy gorzej. Niemniej pomimo tego faktu, epoka jaką jest średniowiecze jest niesamowicie pociągająca dla części czytelników. Wiecie, rycerze, wojny, księżniczki - czy to nie brzmi jak Disneyowska bajka? Osobiście jestem zadowolona, że tym razem postanowiono zwrócić uwagę na ten fakt, ponieważ jest on zdecydowanie niesamowicie wartościowy zarówno dla treści oraz przedstawienia głównego bohatera, jak i dydaktyzmu opowieści, co bardzo cenię w opowieściach.

Podsumowując, kolejny tom trzyma poziom poprzednich. Zwraca uwagę na bardzo wartościowe tematy, którym czasem po prostu trzeba przyjrzeć się bliżej, aby w pełni zrozumieć ich powagę. Doceniam skupienie się na perspektywie życia kobiet w epoce, zdecydowanie odczuwam, że przeczytanie tej książki w jakiś sposób przyczynia się do sukcesu maturalnego, co doceniam. Ponadto autor po raz kolejny udowodnił, że naprawdę potrafi pisać, co również musi zostać zauważone, aby opinia była sprawiedliwa.

www.czytelnika.pl


Wydaje mi się, że każdy mój Czytelnik wie, że cenię sobie swój damski, choć krytyczny punkt widzenia. Cóż, dlatego właśnie niesamowicie istotnym dla mnie w moich recenzjach jest również kobiecy punkt widzenia. Nie ukrywam, że łatwiej jest i również po prostu opisywać własne odczucia w tym typowym dla siebie stylu. Zastanawiacie się zapewne, po co...