Bardzo fajnie napisana książka. Autorka wspomina lata dzieciństwa, które i mi nie są obce. Wszystko co opisuje Pani Małgorzata jakbym widziała siebie ... każdy jadł chleb z cukrem i zaraz leciał z powrotem na dwór. Każdy jeździł kiedyś na kolonie. Każdy z mojego osiedla się znał, a teraz przechodzimy obok siebie jako dorośli i nie potrafimy ze sobą rozmawiać. Gra w podchody była jedną z moich ulubionych :) nawet wiadomości były zaszyfrowane alfabetem Morsa. Cudowne to były czasy choć biedniejsze i bardziej rygorystyczne politycznie. Dziś nie ma już trzepaków, a rodzice nie lubią jak dziecko się pobrudzi lub drży bo głowę będzie mieć rozbitą ... Moje dzieciństwo również wspominam cudownie. Jedyna wada to taka, że niepotrzebnie autorka wymienia aż tak całą rodzinę. Ja z książki i tak zapamiętałam ją, tatę i mamę. Reszta to po prostu nazwiska ...

"Podwórka Saskiej Kępy (...) i całej Polski wypełniały się wieczorami takimi sąsiadeczkami, które wierne kopie scenicznej Hanki Bielickiej pytlowały z braku lepszych zajęć i kultywowały wielowiekową tradycję kobiet plemiennych"

Tak jest do dzisiaj i jak ja nie cierpię tych kobiet ...

"Pokazywał mi piękno architektury, mówiąc: - "Patrz córeńko, na parterach domów są sklepy i nieciekawe wystawy, ale wyżej, zawsze patrz wyżej! Są piękne balkony, zwieńczenia, rzeźby. W każdym mieście oglądaj domy, podnosząc głowę!"

Bardzo fajnie napisana książka. Autorka wspomina lata dzieciństwa, które i mi nie są obce. Wszystko co opisuje Pani Małgorzata jakbym widziała siebie ... każdy jadł chleb z cukrem i zaraz leciał z powrotem na dwór. Każdy jeździł kiedyś na kolonie. Każdy z mojego osiedla się znał, a teraz przechodzimy obok siebie jako dorośli i nie potrafimy ze sobą rozmawiać. Gra w podchody...