Kiedy na rynku pojawił się „Dom nad rozlewiskiem” (a było to już kilka ładnych lat temu), oczywiście sprezentowałyśmy sobie go razem z mamą. Potem do kolekcji dołączyła jeszcze „Miłość nad rozlewiskiem”. I tylko do „Powrotów...” wtedy nie zajrzałam, co teraz skrzętnie naprawiłam...

Basia opowiada o swoim dzieciństwie i młodości: o wojnie, życiu byłych właścicieli ziemskich w małym domku na Mazurach, o pierwszych poważnych rozstaniach. To książka, która po latach rozlicza z przeszłością i tłumaczy wiele wątków, które poznać można było w pozostałych tomach trylogii o rozlewisku...

Lubię książki, które przenoszą czytelników w nieodległą przeszłość – do czasów powojennych, prowadząc przez cały okres PRL. Pewnie dlatego z książką pani Małgorzaty uporałam się niezwykle szybko – co pamiętam towarzyszyło mi również przy poprzednich częściach sagi (choć właściwie to „Powroty...” są częścią drugą). To bowiem książka lekka i przyjemna, posiadająca specyficzny klimat.

Mazury i pierwsze miłości widziane oczami Basi mają bowiem w sobie cząstkę przemyśleń dojrzałej już kobiety, ale i sporo uroku młodej dziewczyny. Nie są to opowieści o sielskiej wsi – przeciwnie, sporo w nich dramatyzmu: wojna widziana oczami pięcioletniej Basi, wspomnienia o życiu po utracie całego majątku, choroba stareńkiego ojca i determinacja matki – to wszystko uformowało Basię i wpłynęło na całe jej dorosłe życie...

Małgorzata Kalicińska ma talent do kreowania ciepłych, mających specyficzny klimat opowieści. I o ile w dwóch pozostałych tomach sagi czasem czułam się zbyt przytłoczona tkliwością i ckliwością opisów i fabuły, to w tym to uczucie było mi absolutnie obce. Mazury powojenne mają w tej książce niezwykły, choć trudny do wytłumaczenia urok, który sprawia, że książkę czyta się naprawdę z dużym zainteresowaniem, lekko i szybko. W zasadzie można przeznaczyć na nią jeden, maksymalnie dwa wieczory, bo nie wymaga od czytelnika wielkiego wysiłku. A w zimowy i ponury czas przenosi nad słoneczne mazurskie rozlewisko...

„Powroty nad rozlewiskiem” czytało mi się najlepiej z wszystkich części trylogii, która często wydawała mi się zbyt ckliwa i przesłodzona (choć miała swój urok, będąc pierwszym moim spotkaniem z literaturą mazurską). W środkowej części tej ckliwości nie zauważyłam prawie wcale, szybko dałam się pochłonąć specyficznemu klimatowi tej książki i bardzo się cieszę, że w końcu – po latach – uzupełniłam kolekcję o ten brakujący tom.

Kiedy na rynku pojawił się „Dom nad rozlewiskiem” (a było to już kilka ładnych lat temu), oczywiście sprezentowałyśmy sobie go razem z mamą. Potem do kolekcji dołączyła jeszcze „Miłość nad rozlewiskiem”. I tylko do „Powrotów...” wtedy nie zajrzałam, co teraz skrzętnie naprawiłam...

Basia opowiada o swoim dzieciństwie i młodości: o wojnie, życiu byłych właścicieli ziemskich...