Nie ukrywam, że po książce "Zakonnice odchodzą po cichu" byłam bardzo zainteresowana "Dziećmi księży". I nie zawiodłam się - bo dla mnie ta książka jest jeszcze lepsza niż "Zakonnice". Bardzo do mnie przemawia wielogłosowość książki, że jesteśmy w stanie zapoznac się z różnymi punktami widzenia i sami dokonać oceny. Historia księdza ewangelickiego jako kontrapunkt do historii rodzin księży katolickich - świetna. Dla mnie poszukiwanie odpowiedzi na pytanie dlaczego jest Polacy są takim katolickim narodem i jak to się stało, że odtrącamy naszych bliźnich było fascynujące. Zmieniło zupełnie mój sposób patrzenia na nasz kraj - mam w sobie teraz więcej zrozumienia dla ludzi. Bardzo bym chciała, żeby wszyscy przeczytali tę książkę, nawet jesli druga część wymaga większego skupienia niż pierwsza - bo to pierwsza pozycja, która stara się zrozumiec nas jakimi jestesmy, a nie ocenić czy potępić albo też wskrzesić nienawiść. I wreszcie finałowa historia o Ucie - wspaniały opis wspaniałej postaci, pierwszej profesor teologii katolickiej na świecie i pierwszej ekskomuikowanej za refleksje, które miała po zgłębieniu dzieł teologicznych (w oryginale, bo znała 12 języków). Najbardziej doceniam to, że książka nie skupia się na Kościele (który mnie niewiele obchodzi), tylko na nas, na społeczeństwie.

Nie ukrywam, że po książce "Zakonnice odchodzą po cichu" byłam bardzo zainteresowana "Dziećmi księży". I nie zawiodłam się - bo dla mnie ta książka jest jeszcze lepsza niż "Zakonnice". Bardzo do mnie przemawia wielogłosowość książki, że jesteśmy w stanie zapoznac się z różnymi punktami widzenia i sami dokonać oceny. Historia księdza ewangelickiego jako kontrapunkt do...