I oto przyszła pora by zmierzyć się z kolejnym tomem cyklu Dwór cierni i róż. Przyznaję, że poprzeczka była uniesiona wysoko, wszak poprzednie trzy tomy po prostu połykałam, tak szalenie podobały mi się przygody bohaterów wykreowanych przez Sarę J. Maas. A jak na ich tle wypadł Dwór szronu i blasku gwiazd?

Proza życia bywa nudna jak przysłowiowe flaki z olejem. Nie ma zatem nic dziwnego, że do życia Feyry i Rhysanda oraz ich paczki przyjaciół wkradła się i ona. I przyznaję bez bicia, że czytając ten dodatek, czy jakkolwiek nazwać Dwór szronu i basku gwiazd, z utęsknieniem czekałam na moment, w którym odnajdę w tej powieści to, co odnajdywałam w trzech poprzednich tomach. Nie napiszę jednak, że męczyłam się strasznie w trakcie lektury, bo pomimo iż treść w większości nie jest porywająca, to czyta się tę książkę nadspodziewanie szybko.

Autorka co prawda przynudza delikatnie rzecz ujmując, niemniej nie można jej odmówić tego, że to przynudzanie ma swój urok. Akcja mnie zawiodła to fakt, ale opisy oczarowały, zaczarowały i sprawiły, że miałam ochotę kroczyć uliczkami Velaris i przyglądać się wszystkim i wszystkiemu z bliska. Chłonęłam magię miejsc, zupełnie jak za czasów dzieciństwa, gdy w czasie opadów śniegów z rozłożonymi rękami kręciłam się dookoła i spoglądałam w niebo, z którego sypały się miliardy płatków śniegu, tworzące scenerie wyjętą iście z tego tytułu.

Chyba nikomu nie muszę przypominać, że Sarah J. Maas ma niesamowicie lekkie pióro. I nawet delikatny spadek formy nie skreśla jej talentu. Wiecie, zastanawiałam się, czy akurat to, mam na myśli Dwór szronu i blasku gwiazd był potrzebny, czy autorka nie mogła od razu rzucić fanów na głębokie wody i oddać w ich ręce czwartego tomu (TAK!, będzie ciąg dalszy), albo te niecałe trzysta stron umieścić w kolejnym tomie, dajmy na to jako Prolog, ale po dotarciu do ostatniej strony i po przemyśleniu tego na chłodno, doszłam do wniosku, że to taki most łączący to, co było z tym, co będzie i, że ma to jakiś większy sens. Okaże się, czy tak jest faktycznie dopiero, gdy będziemy mogli przeczytać kolejny tom.
Niemniej dla kilku scen (i poznać przedsmak kolejnego tomu już teraz) warto dać temu tytułowi szansę.

Kolejna sprawa, która mnie gryzła to perspektywy, z jakich poznajemy tę historię. Raz jest to narracja pierwszoosobowa (Freya i Rhysand), innym razem trzecioosobowa (Kasjan, Morrigan). Zdecydowanie bardziej wolałabym ujednolicenie narracji, przez co lektura zdecydowanie byłaby dużo przyjemniejsza.
O bohaterach za wiele pisać chyba nie muszę. Ci z Was, którzy mieli okazję i przyjemność czytać Dwory z pewnością dobrze ich znają. Nie oznacza to jednak, że nie można poznać ich lepiej. I wyszła temu naprzeciw Sarah J. Maas. Ciekawi? Sprawdźcie, co skrywają bohaterowie.

Na pewno nie będziecie zawiedzeni dialogami i przekomarzankami, jakich w książce pełno. Tego chyba nigdy nie zabraknie w tym cyklu, bo czymże byłaby relacja Feyry i Rhysa oraz ich przyjaciół bez przyjacielskich dogryzek, dowcipów i słodkich uszczypliwości? No i wiecznych seksualnych podtekstów? Nie sądzę. ;)

I oto przyszła pora by zmierzyć się z kolejnym tomem cyklu Dwór cierni i róż. Przyznaję, że poprzeczka była uniesiona wysoko, wszak poprzednie trzy tomy po prostu połykałam, tak szalenie podobały mi się przygody bohaterów wykreowanych przez Sarę J. Maas. A jak na ich tle wypadł Dwór szronu i blasku gwiazd?

Proza życia bywa nudna jak przysłowiowe flaki z olejem. Nie ma...