Dobry pomysł na książkę, który skończył źle za sprawą dłużyzn i morza nudnych opisów. Wystarczyłoby 200 stron i mielibyśmy ciekawą, esencjonalną historię kryminalną, niestety stron jest prawie 500, gdzie opowieść zagubiła się pośrodku niczego. Strasznie przegadane to wszystko. Po przeczytaniu tej książki trudno mi ją określić jako kryminał bądź thriller, ponieważ wątek kryminalny rozmył się w natłoku bardzo rozwiniętych wątków obyczajowych. Również w tej pozycji dało się odczuć medyczne wykształcenie autorki, gdyż takich medycznych dywagacji było tutaj aż nadto. Serwowane w nadmiarze nie ciekawią, tylko po prostu nużą i męczą. Teraz już wiem na pewno- nie po drodze mi będzie z twórczością Karin Wahlberg. Gdyby nie to, że nie lubię zostawiać niedoczytanych książek, już dawno rzuciłabym ją w kąt. Nawet pisane w retrospekcji wspomnienia z dzieciństwa samego mordercy nie uratowały w moich oczach tej pozycji. Chociaż z całej książki tylko one były ciekawe. I może jeszcze sam koniec, który wreszcie wykrzesał z siebie trochę energii i napięcia, by czytelnik mógł poczuć ten dreszcz. Jednak jak dla mnie, to wszystko za mało.

Dobry pomysł na książkę, który skończył źle za sprawą dłużyzn i morza nudnych opisów. Wystarczyłoby 200 stron i mielibyśmy ciekawą, esencjonalną historię kryminalną, niestety stron jest prawie 500, gdzie opowieść zagubiła się pośrodku niczego. Strasznie przegadane to wszystko. Po przeczytaniu tej książki trudno mi ją określić jako kryminał bądź thriller, ponieważ wątek...