Niekiedy zwlekam z napisaniem opinii o przeczytanej książce, bo tak do końca nie mogę jej sobie wyrobić. Tak też było i w tym przypadku. Czytało się książkę zbyt gładko i zbyt wyraźny wydawał się być zamysł autorki. Ale ja tak już mam od szkoły, że w każdym widocznym książkowym przekazie doszukuję się drugiego dna, czyli myślę sobie, co też autor miał na myśli pisząc książkę, czego nie napisał wprost, bo by było czytelnikowi za łatwo. Ta, w początkowych fragmentach, wyglądała mi na taki manifest feministyczny w łagodnym wydaniu. Ameryka w latach pięćdziesiątych, młoda dziewczyna w collegu uczy się jak tworzyć literaturę, bo ma ambicje zostać pisarką. Okazuje się w dodatku, że ma talent. No, ale w tamtej Ameryce, jako kobieta miała podobno na to małe szanse. Wychodzi za mąż za swojego profesora,który też ma ambicje być sławnym pisarzem i on nim zostaje. A ona rodzi mu dzieci i jest jego żoną, przerastającą go o Himalaje talentem i inteligencją. Przez 2/3 powieści wszystko autorce szło świetnie. Po czym wszystko się skiepściło. Przynajmniej w moim odczuciu. Książka okazała się jedynie typowym komercyjnym wytworem. A zakończenie, choć może wydawać się symboliczne, jest dla mnie fatalne w odbiorze. Obraz bohaterki kompletnie niespójny psychologicznie. To tak jakby dla podkreślenia, że kobiety takie właśnie są niespójne, takie potulne, łagodne, ugodowe i rodzinne istoty i co najgorsze, to nieumiejące walczyć o swoje. A przecież zakończenie akcji książki to już Ameryka w XXI wieku. A może to wydawca polecił autorce, żeby zmieniła zakończenie na właśnie takie mało feministyczne. Takie mam podejrzenie,bo nie wiem czemu kobieta tak opisała kobietę. W dodatku, w końcowej części książki miałam wrażenie jakby taki temat: co też bohaterka może jeszcze czuć i myśleć o swoim życiu żony swojego męża został już wyczerpany, a stron było za mało, więc nastąpiło bicie piany, czyli pisanie w kółko o tym samym,tylko innymi słowami.
To by było na tyle, ale przeczytać można,jak najbardziej.

Niekiedy zwlekam z napisaniem opinii o przeczytanej książce, bo tak do końca nie mogę jej sobie wyrobić. Tak też było i w tym przypadku. Czytało się książkę zbyt gładko i zbyt wyraźny wydawał się być zamysł autorki. Ale ja tak już mam od szkoły, że w każdym widocznym książkowym przekazie doszukuję się drugiego dna, czyli myślę sobie, co też autor miał na myśli pisząc...