Nicolas Sparks stale mnie zadziwia, choć powieść nie jest tak dobra jak ,,Pamiętnik" jako jego kontynuacja sprawdza się i ponownie chwyta za serce, wzrusza i daje do myślenia...

Cały Sparks, znów stworzył idealną kobietę, która ujmuje swoją prostotą, siłą i wiarą w Boga. ,,Zachwyca mnie jeszcze,że Jane w okazywaniu swoich emocji jest jak dziecko. Kiedy jej smutno płacze,kiedy jest szczęśliwa śmieje się. Potrafi ją rozbawić nawet jakiś zaskakujący gest czy mina. W takich momentach emanuje z niej jakaś ponadczasowa niewinność...Czasami kiedy się zaduma i spytam ją,o czym myśli, ona figlarnym tonem zaczyna mi opowiadać o czymś, o czym dawno już zapomniałem. Nigdy nie przestanie mnie to zachwycać." A obok niej mężczyzna, który potrafi w odpowiednim momencie zaskoczyć, napisać w liście ,,Od tej chwili stanę się mężczyzną jakiego zawsze chciałaś we mnie widzieć".

Czy można chcieć czegoś więcej w kolejnej powieści Sparksa? Tak naprawdę w każdej książce dostajemy to na co czekamy. Początkowo każda historia jest przewidywalna, opisuje miłość i zmaganie się z przeciwnościami losu w tym przypadku rutyną małżeńską,a potem znajdujemy zaskakujący koniec.

Ale zawsze wszystko się dobrze kończy, standardowo miłość zwycięża!

Nicolas Sparks stale mnie zadziwia, choć powieść nie jest tak dobra jak ,,Pamiętnik" jako jego kontynuacja sprawdza się i ponownie chwyta za serce, wzrusza i daje do myślenia...

Cały Sparks, znów stworzył idealną kobietę, która ujmuje swoją prostotą, siłą i wiarą w Boga. ,,Zachwyca mnie jeszcze,że Jane w okazywaniu swoich emocji jest jak dziecko. Kiedy jej smutno...