Moją przygodę z twórczością Melissy Darwood zaczęłam od lektury książki „Tryjon” – dobrze napisanej, wciągającej i niejednowymiarowej powieści, która daje nowe spojrzenie na kwestię życia po życiu. Autorka w barwny, ale nieugładzony sposób przedstawia w niej wykreowany przez siebie świat oraz bohaterów, którzy muszą zmierzyć się z konsekwencjami swoich czynów.

Pisarka stworzyła powieść, która nie tylko fascynuje, ale też daje do myślenia, przedstawia bolączki życiowe, a do tego w przekonujący sposób kreśli chorobę protagonistki opowieści. Byłam oczarowana „Tryjonem”, toteż po jego lekturze zdecydowałam się sięgnąć po inną pozycję Darwood – „Laristę”, pierwszy tom serii „Wysłannicy”. Nie była to aż tak ciekawa jak tamta powieść, jednak pojawiło się w niej kilka smaczków. Czy drugi tom cyklu, „Guerra”, też zasługuje na naszą uwagę? Tak i nie.

Od wydarzeń przedstawionych w „Lariście” mija kilka lat – związek Gabriela i Lary ma się dobrze, a życie Zuzy i Patryka powoli idzie do przodu. Niestety przyjaciółka Guardianki przepełniona jest wątpliwościami – czuje się wyobcowana, w końcu jej bliscy (chłopak i koleżanka) nie są już zwykłymi ludźmi, zmienili się od czasu, jak stali się wysłannikami Boga i mają pewne zobowiązania. Dziewczyna wie, że nie jest im łatwo, ma jednak dość stania z boku i przyglądania się temu, co się z nimi dzieje – Patryk co chwilę znika, a Lara oddala się od Zuzy. Bohaterka zastanawia się, czy jej związek miłosny i przyjaźń, a zwłaszcza ten pierwszy, mają jakąś przyszłość.

Na szczęście poza takimi rozważaniami Zuza skupia się na tym, co daje jej mnóstwo satysfakcji – zespole, jaki stworzyła z Patrykiem. Niebawem ma się odbyć dobrze rokujący na przyszłość koncert, który może otworzyć dziewczynie drzwi do kariery i spełnić jej marzenie o byciu znaną wokalistką. Niestety bohaterka nie wie, że podczas tego wydarzenia ktoś straci życie.

Tym razem Darwood skupia się na innej bohaterce cyklu – Zuzie. I w tym chyba tkwi problem, przynajmniej dla mnie, ponieważ już w „Lariście” ta postać mnie irytowała. Zbuntowana, taka, co zawsze wie lepiej, narzuca swoje zdanie innym i nie przejmuje się tym, co ktoś powie na jej temat. Niby twarda i waleczna, ale gdy na horyzoncie pojawił się Patryk, jej kamienne serce zmiękło i bohaterka zaczęła wzdychać do przystojnego grajka. O ile w pierwszym tomie „Wysłanników” Zuza nie należała do głównych postaci, o tyle w drugim gra pierwsze skrzypce. To ona jest bohaterką i o jej perypetiach opowiada autorka.

Jeśli lubicie tę postać, na pewno będziecie w stanie wczuć się w klimat powieści, kibicować protagonistce i razem z nią przeżywać straszne przygody. Jeśli jednak, podobnie jak to było w moim przypadku, Zuza nie podbiła waszego serca, nie do końca spodoba wam się to, że to ona w tej powieści błyszczy najbardziej. Trudno bowiem poczuć do niej sympatię. Przez połowę książki narzeka, że Lara i Patryk zajmują się powinnościami Guardianów, nie mają dla niej tyle czasu, ile by chciała. Niby zdaje sobie sprawę, że nie jeżdżą zwiedzać malowniczych krain, tylko wykonują niewdzięczną pracę, ale nawet to ginie w natłoku jej utyskiwań i poczuciu niesprawiedliwości.

Zuza decyduje się na niebezpieczną wyprawę do Guerry – miejsca potępienia dusz Guardianów, którzy złamali zasady, i osób, które podpisały diabelski pakt z Kupcem Dusz. Owszem, decyduje się na niezwykle odważny krok – ale czy robi to bezinteresownie? Mam co do tego wątpliwości... Powiem tylko, że czasami trudno uwierzyć w uczucie, jakie Zuzka żywi do Patryka.

Skoro już jesteśmy przy Kupcu Dusz, to motyw Guerry i tego, jak dusze zwykłych ludzi się do niej dostają, to najmocniejszy punkt tej książki. Czasami można odnieść wrażenie, że autorka odwołuje się do tego, co przedstawiła w „Tryjonie” – mamy złe miejsce, gdzie ludzie cierpią, pokazana jest ta bardziej zwierzęca część naszej natury, a do tego Darwood nie boi się przedstawiać pesymistycznych wizji świata po życiu. A sam Kupiec Dusz, który kusi ludzi niczym wąż Adama i Ewę, to zabieg mający wystawić czytelnika na próbę – co by wybrał: życie czy śmierć?

„Guerra” nie jest wprawdzie tak interesująca jak „Larista” czy „Tryjon”, a wszystko przez uczynienie Zuzy główną bohaterką, ale jeśli polubiliście w „Lariście” przyjaciółkę Lary, to ta powieść o wiele bardziej przypadnie wam do gustu.

Monika Doerre