Koncept i precyzyjna konstrukcja tej książki (jakże płynnie, jakże zręcznie przechodzi tu przeszłe w teraźniejsze, młode w dawno minione, jeden bohater w drugiego) są dziełem Mistrza. To książka spełniona, książka doskonała. Medytacja na temat czasu, przemijania, życia. Najważniejsze pytania, jakie kiedykolwiek człowiek sobie stawia. Jednak czy my, czytelnicy, jesteśmy dostatecznie doskonali, doskonałością na miarę tej monumentalnej (w sensie ciężaru gatunkoweg) powieści? Mnie ta księga męczyła, a nie zauroczyła, nużyła, a nie zachwycała, chociaż dobrze się ją czyta, bez oporu. Odebrałam ją jedynie intelektualnuie nie nawiązując z nią emocjonalnego kontaktu. Myśl do myśli. Doceniam. Szanuję. Odkładam na półkę. A jednak żal jakiś i niedosyt pozostał.
Jednocześnie jest w „Uchu igielnym“ coś rozbrajającego, coś niezmiernie czułego. Wiesław Myśliwski, stary mistrz, pisze do nas bezpośrednio i szczerze: nie wierzcie w to, że z wiekiem będziecie mądrzejsi, silniejsi, przeciwnie .... z wiekiem jesteśmy coraz bardziej bezradni, zdezorientowani, zagubieni we własnym życiu, we wspomnieniach, których kontury pomału się zacierają; coraz więcej mamy pytań i coraz mniej odpowiedzi, a nasze zycie im bliżej kresu wcale nie jest bardziej wzniosłe, bardziej znaczące, wciąż to to samo życie, jedno z wielu, bez fajerwerków, pełne żalów, błędów i zaniechań i jedyne co w nim jest nowe to brak czasu na ich naprawienie i zmianę. Może po prostu ta książka jest dla mnie, na tym etapie życia, za gorzka. Może muszę się do tej książki zestarzeć, żeby ją w pełni docenić.

Koncept i precyzyjna konstrukcja tej książki (jakże płynnie, jakże zręcznie przechodzi tu przeszłe w teraźniejsze, młode w dawno minione, jeden bohater w drugiego) są dziełem Mistrza. To książka spełniona, książka doskonała. Medytacja na temat czasu, przemijania, życia. Najważniejsze pytania, jakie kiedykolwiek człowiek sobie stawia. Jednak czy my, czytelnicy, jesteśmy...