Książka "Illuminae" była czymś świeżym, co totalnie zawracało w głowie. "Gemina" napawała mnie wielką ekscytacją, ale też niepokojem, gdyż już mniej więcej wiedziałam, czego się spodziewać po tej formie piśmienniczej. Dodatkowo akcja miała się skupiać na innych bohaterach a ja byłam całkowicie oddana Ezrze i Kady.
Bałam się nowych postaci. Bałam się "Geminy".

I słusznie. Nie można tej książki czytać na spokojnie.

Na początku nie przepadałam za Hanną i Nikiem. To było spowodowane tym, że akcja "Geminy" rozwijała się wolniej niż w "Illuminae", więc sporo powieści przeznaczono na "przyziemne" problemy. Nie pasowało mi to w tym uniwersum. Jednak potem maszyna zaczęła przyśpieszać, aż w pewnym momencie wyleciała w kosmos.

Postaci okazały się genialne. Banda zabawnych, inteligentnych, nieco wulgarnych nastolatków z wielką wolą przetrwania. Muszę przyznać, że momentami relacja Nika i Hanny wydawała mi się nieco sztuczna, ale byłam w stanie przymrużyć na to oko. Zwłaszcza, gdy do akcji wchodziła Ella! Ta dziewczynka to moja ulubiona postać z tego tomu. Chyba stanie się moją bohaterką.
Wszystkie postaci były tak świetnie wykreowane, że nawet część pracowników BeiTechu darzyłam (przez moment) sympatią.
Jest to spowodowane rozwalającym system i stację Heimdall humorem, który jest zawarty niemalże na każdej stronie tej książki. Ciągle mam przed oczami te śmieszne sytuacje a w mojej głowie dalej wybrzmiewają zapadające w pamięć cytaty.

Gdybym miała krótko scharakteryzować tę książkę, powiedziałabym, że jest po prostu nieźle pokręcona. Działy się tam takie rzeczy, że chwytałam się za głowę i zadawałam pytania, co tam się, kurde, wyprawia. Nie mogłam pojąć ogromu wyobraźni autorów. Wiedzieli, jak zrobić z mojego mózgu budyń.

Czy "Gemina" jest lepsza od "Illuminae"? Nie jestem do końca przekonana. Choć sercem jestem bardziej przy pierwszym tomie, to i tak ten drugi jest niewiele za nim. Powrócę na pewno, to jest za dobra historia na jednorazowe przeczytanie. Nie było czasu na łzy. Nie było czasu na przerwy. Sięgniecie po "Geminę" jest wystartowanie rakiety. Kiedy wsiądziesz i wylecisz, nie możesz się zatrzymać, dopóki nie dolecisz do przestrzeni kosmicznej. A kosmosem jest zakończenie, które włącza czytelnikowi tryb "W oczekiwaniu na Obsidio".

Książka "Illuminae" była czymś świeżym, co totalnie zawracało w głowie. "Gemina" napawała mnie wielką ekscytacją, ale też niepokojem, gdyż już mniej więcej wiedziałam, czego się spodziewać po tej formie piśmienniczej. Dodatkowo akcja miała się skupiać na innych bohaterach a ja byłam całkowicie oddana Ezrze i Kady.
Bałam się nowych postaci. Bałam się "Geminy".

I słusznie....