Niewątpliwie "Iskra" wzbudziła we mnie wspomnienia i trudno oprzeć mi się odwołaniom do cyklu "Niepokorne" Agnieszki Wojdowicz. Po raz kolejny mamy do czynienia z cyklem o poczynaniach młodych, wyzwolonych, jak na swoje czasy, kobiet. Przygodę z trzema siostrami rozpoczynamy w 1914 roku, czyli kilkanaście lat później niż początkowa akcja u Wojdowicz, ale tak w jednym, jak w drugim przypadku mamy Kraków i czasy ogromnych zmian. Widmo wojny świadczy o konieczności przeorganizowaniu życia, idącym dużo głębiej, niż to było w przypadku konspiracyjnej walki z zaborcą. Poczułam się jakbym wróciła do pewnego schematu, gdzie znów przyszło mi obserwować podzielony kraj, widzę ulice krakowskich przedmieść, a jedynie tym razem zderzam się silniej z eskalacją konfliktów. I ponownie patrzę na wydarzenia z perspektywy trzech kobiet, które na moich oczach zaczynają się zmieniać.
Saga rodzinny Biernackich ma też własne niepowtarzalne elementy, jakie stanowią o tajemnicy rodu. To taki wątek, który "upiększa" komplikującą się rzeczywistość pełną wyzwań walki o wolność. Trzy kobiety są silniej ze sobą związane za sprawą więzów krwi i historii rodzinnych. Zaczynają też tworzyć wspólnie dzieło o nazwie "Iskra". Tygodnik, który idealnie wpisuje się w ówczesną rzeczywistość dając świetny element łączący wydarzenia polityczne i życie osobiste bohaterek. Dostrzegam również minus z powodu braku dynamizmu akcji, co ma duży wpływ na przedstawiane wydarzenia. Chciałam przede wszystkim poczuć tę Polskę walczącą, prawdziwych ludzi, którzy działali, a nie przewracać kolejne strony oblepione patosem, będące swoistym ukłonem w stronę tamtych czasów, lecz niewiele dających czytelnikowi.
Przyznam też, że język jakim operuje w swojej książce Stanisław Krzemiński nieco mnie rozczarował. To takie niuanse, które sprawiają, że jednym lektura podoba się bardziej innym mniej. Ale mimo tego doceniam wszelkie sceny malujące ówczesną polską rzeczywistość od przedstawiania topografii miasta po warunki w nim panujące, wraz z takimi elementami, jak ówczesne ceny czy napisy, szyldy, cytaty z pracy itp. To wszystko uwiarygadnia opowiedzianą historię i zdecydowanie podziałało na moją wyobraźnię.
Przyznam się na koniec, że mam mieszane odczucia po lekturze pierwszego tomu "Dróg do wolności". Liczyłam na oryginalność tekstu, a pierwsze co mi przyszło na myśl po przeczytaniu kilkudziesięciu stron, to że już znam podobne lektury.

Niewątpliwie "Iskra" wzbudziła we mnie wspomnienia i trudno oprzeć mi się odwołaniom do cyklu "Niepokorne" Agnieszki Wojdowicz. Po raz kolejny mamy do czynienia z cyklem o poczynaniach młodych, wyzwolonych, jak na swoje czasy, kobiet. Przygodę z trzema siostrami rozpoczynamy w 1914 roku, czyli kilkanaście lat później niż początkowa akcja u Wojdowicz, ale tak w jednym, jak w...