„Czas próby” to kolejna, po „Wyspach szczęśliwych”, część powieściowego cyklu Wioletty Sawickiej o Joannie i jej próbach ułożenia sobie życia na nowo. Bohaterka tych książek musiała przejść niełatwą drogę – wszystko przez męża, jego tajemnice oraz długi – aby w końcu odnaleźć swoje szczęście. Tym samym Joanna zdobyła sympatię wielu czytelniczek, które są bardzo ciekawe dalszych losów ulubionej postaci – czy odnalezione w pierwsze części szczęście oraz spokój będą jej dane na długo?

Joanna, która powoli układa sobie życie, ma przed sobą jeszcze wiele do zrobienia: rozwód z Tomaszem, który robi wszystko, aby utrudnić żonie polubowne załatwienie sprawy, spłatę długu, jaki ma wobec Daniela, wychowanie Tosi oraz wzięcie odpowiedzialności za swój związek z Wiktorem, który powoli ma dosyć życia „w zawieszeniu” i pragnie stworzyć z kobietą poważną relację. Na szczęście Joanna ma obok siebie ludzi, którzy ją kochają i zawsze są chętni pomóc, m.in. Martę czy wujostwo Ludwika i Eleonorę. Bo, jak to zawsze bywa, życie potrafi zaskakiwać, nawet jeśli wydaje się, że najgorsze już minęło...

Wioletta Sawicka stworzyła opowieść, od której trudno się oderwać. Wszystkie zawarte w niej elementy – bohaterowie, ich język oraz rozwój fabuły – są bardzo naturalne, powiedziałabym nawet, że autentyczne. Mam na myśli to, że czytelnik nie przyswaja sobie wiadomości czy sytuacji wyssanych z palca, tylko dowiaduje się o realnym ciągu przyczynowo-skutkowym. Sama Joanna wzbudza bardzo pozytywne emocje – to ciekawa bohaterka, taka z krwi i kości. Nie jest żadną Wonder Woman, ale zwykłą kobietą, z którą wiele czytelniczek może się utożsamiać. Podobne, ciepłe odczucia można mieć nawet co do Wiktora czy Tosi, natomiast samą Martę aż chce się przytulić i posłuchać jej opowieści w rzeczywistości, a nie na stronach „Czasu próby”. Można bowiem odnieść wrażenie, że czytamy o prawdziwych ludziach i ich realnych problemach.

Co dla mnie jest warte wspomnienia odnośnie do „Czasu próby”? To, że Wioletta Sawicka napisała powieść, która została tak skonstruowana, iż brak znajomości pierwszej części nie przeszkadza w lekturze. Tak, nie trzeba najpierw przeczytać „Wysp szczęśliwych”, aby wziąć się za „Czas próby”, ponieważ umiejętnie wpleciono wątki fabularne z poprzedniej książki w tę najnowszą historię. Co ważniejsze, dzięki temu cała opowieść o Joannie, Wiktorze, Tosi i innych bohaterach staje się bardziej rzeczywista w odbiorze, ponieważ nie ma sztucznego wprowadzenia w narrację, jak w innych powieściach wydawanych w cyklach.

„Czas próby” to ciepła, warta przeczytania powieść, po której nadal będzie trawić ciekawość, jak potoczą się losy Joanny, Wiktora, Tosi i innych. Nic na to nie da się poradzić – Wioletta Sawicka potrafi zaintrygować czytelnika i tym samym potrzymać jego zainteresowanie. Przyznam się, że moje też.