„Jeden dzień z życia Eleonor Flood”, to oda do uważnego życia. Rozważania Eleonor, które otwierają i zamykają tę książkę wyrażają tęsknotę za uważnością, za przeżywaniem każdego dnia z otwartymi oczami, uszami i sercem, w przytomności umysłu, w swoistej ascezie sprowadzającej świat do kilku najważniejszych osób (syna, męża, nieobecnej siostry i zmarłej mamy),w traktowaniu wszystkich poza tymi najważniejszymi osobami, jak intruzów, których należy „wygonić”, na których można przećwiczyć „sztuczkę”, czyli zagadać ich, oczarować i zatrzymać „na progu” nie dając dostępu do naszej głębi.

Eleonor jest pięćdziesięcioletnią niepracującą mamą Timbyego, żoną miłości swego życia – genialnego chirurga ręki – Joego. Joe i Eleonor mieszkają w Seattle – „najbardziej ateistycznym mieście świata”. Dla Eleonor wychowywanie Timby’ego jest religią. Odniosła liczne sukcesy zawodowe, ale – dzięki statusowi zawodowemu męża – może sobie pozwolić na niepracowanie. Oczywiście, jak każda niepracująca matka, wypatruje chwil samotności, czasu, kiedy Timby idzie do szkoły, ale jest oddana dziecku całym sercem.

Ten czas zresztą wypełnia dość oryginalnie, bo kto dziś czyta poezję? Eleonor zaś pobiera lekcje poezji od nauczyciela akademickiego – Alonza, dorabiającego dzięki tym lekcjom do akademickiej pensji, która nie pozwala na pokrycie procedury in vitro jego żony… Alonzo dorabia po godzinach także pracą w supermarkecie – kolejny dowód na to, że rodzicielstwo w książkach Marii Semple jest czymś najważniejszym na świecie.

I tak w rytmie wyznaczanym przez poemat Prufrock („Przemierzyłem swe życie łyżeczką do kawy”),borykając się z problemami wychowawczymi, jakich przysparza jej Timby, czyni trafne spostrzeżenia socjologiczne. Zauważa, że w jej pokoleniu rodziło się dzieci koło czterdziestki, dzięki czemu place zabaw i place przed szkołami zaludniły w pewnym momencie zaniedbane, rozczochrane czterdziestolatki z nadwagą za to bez sił, co na młodszych kobietach musiało zrobić tak druzgocące wrażenie, że ona same postanowiły rodzić dzieci tuż po dwudziestce. Eleonor określa je mianem „młodych, zadbanych, wysportowanych mam” i nie czuje się w ich towarzystwie dobrze. Późne macierzyństwo Eleonor kojarzy także ze stanem „mgły mózgowej”, która zalewa mózg uniemożliwiając przypominanie sobie nazwisk, dat i podstawowych faktów. Konsekwencja owej mgły dla bohaterki jest odwaga nieposiadania opinii „ci którzy posiadają opinię na każdy temat mówią, że przez to są lepsi, a ja myślę, że jestem lepsza, bo nie posiadam opinii”.

Książka o miłości („odkąd dowiedziałam się, że za wściekłością kryje się strach, próbowałam się dowiedzieć, co kryje się za strachem… Teraz już wiem, jest to miłość”); o Seattle; o odnajdywaniu religii (relacji z Kimś, Kto wie lepiej, z odnajdywaniem zaufania do Tego Kogoś); o rodzinie… Polecam!

„Jeden dzień z życia Eleonor Flood”, to oda do uważnego życia. Rozważania Eleonor, które otwierają i zamykają tę książkę wyrażają tęsknotę za uważnością, za przeżywaniem każdego dnia z otwartymi oczami, uszami i sercem, w przytomności umysłu, w swoistej ascezie sprowadzającej świat do kilku najważniejszych osób (syna, męża, nieobecnej siostry i zmarłej mamy),w traktowaniu...

Niestety, nie poczułam w ogóle tej książki. Umęczyłam się nią...
Mogę dać dwie gwiazdki... jedną za okładkę, drugą- za historię Ivy (która, dla mnie, była tu najciekawsza).

Niestety, nie poczułam w ogóle tej książki. Umęczyłam się nią...
Mogę dać dwie gwiazdki... jedną za okładkę, drugą- za historię Ivy (która, dla mnie, była tu najciekawsza).

Spodziewałam się czegoś zupełnie odmiennego. Historia obejmuje jeden dzień. Sięgnęłam po nią, myśląc, że mnie zmotywuje, natomiast skutek był zupełnie inny. Podczas czytania nudziłam się, główna bohaterka - Eleanor okropnie mnie irytowała, a niektóre jej zachowania były infantylne. Jej niemożność zaakceptowania decyzji swego męża, zapomnienie o zwierzęciu, który został zostawiony (możliwe, że ten zabieg miał w celu być zabawny, ale na mnie nie zadziałał),czy robienie wielkiego zamieszania wśród ludzi, ponieważ jej mąż zmienił swoją opinię na dany temat - frustrujące. Jedyne, co podobało mi się w fabule to postać syna Eleanor.

Spodziewałam się czegoś zupełnie odmiennego. Historia obejmuje jeden dzień. Sięgnęłam po nią, myśląc, że mnie zmotywuje, natomiast skutek był zupełnie inny. Podczas czytania nudziłam się, główna bohaterka - Eleanor okropnie mnie irytowała, a niektóre jej zachowania były infantylne. Jej niemożność zaakceptowania decyzji swego męża, zapomnienie o zwierzęciu, który został...

Niestety dzień z życia głównej bohaterki uznaję za trochę nierealny i męczący, przynajmniej mnie jako czytelnika wszystkie wydarzenia opisane w książce wydają się dziwaczne oraz mało zabawne (a na to liczyłem czytając opis książki). Jakoś wcale nie miałem ochoty kibicować Eleanor a najbardziej cieszyło mnie gdy dotarłem do końca tej opowieści.

Niestety dzień z życia głównej bohaterki uznaję za trochę nierealny i męczący, przynajmniej mnie jako czytelnika wszystkie wydarzenia opisane w książce wydają się dziwaczne oraz mało zabawne (a na to liczyłem czytając opis książki). Jakoś wcale nie miałem ochoty kibicować Eleanor a najbardziej cieszyło mnie gdy dotarłem do końca tej opowieści.

Wyobraźcie sobie biały kwadrat, a w nim fioletową kropkę. Kropka zaczyna się poruszać. Waszym zadaniem jest skupić wzrok na tej jednej kropce. Do tej białej przestrzeni wpada kolejna kropka, zielona. Następnie trójkąt. Oraz prostokąt. Zaczyna być mniej miejsca. Wszystkie obiekty poruszają się bardziej chaotycznie niż na początku, bez ładu i składu. Coraz ciężej skupić wzrok na jednej, fioletowej kropce. Bez sensu.

Dokładnie tak się czułam czytając “Dziś będzie inaczej”. Chaos to i tak łagodne słowo, na to co tam się dzieje. Przeczytałam “Gdzie jesteś Bernadette” tej autorki i po przyzwyczajeniu się do dziwnego układu powieści, na końcu mogłam powiedzieć: podobało mi się. Tutaj po przeczytaniu bolała mnie głowa. Bohaterka miała być fajna, postrzelona, zwariowana i spontaniczna (gdzieś przeczytałam, że to taka tania wersja Bridget Jones). Wyszło chaotycznie i dziwnie. Kolejne wątki dokładane są gdzie popadnie. Odniosłam wrażenie, że autorka kończąc jeden rozdział, zapomniała o czym był poprzedni.

Choć okładka wygląda delikatnie i zachęcająco, nie polecę tego tytułu, przykro mi.

Wyobraźcie sobie biały kwadrat, a w nim fioletową kropkę. Kropka zaczyna się poruszać. Waszym zadaniem jest skupić wzrok na tej jednej kropce. Do tej białej przestrzeni wpada kolejna kropka, zielona. Następnie trójkąt. Oraz prostokąt. Zaczyna być mniej miejsca. Wszystkie obiekty poruszają się bardziej chaotycznie niż na początku, bez ładu i składu. Coraz ciężej skupić wzrok...

Ciekawa, chociaż czasami gubiłam wątek, trochę jakby o mnie, na pewno nie jest taka zwyczajna)

Ciekawa, chociaż czasami gubiłam wątek, trochę jakby o mnie, na pewno nie jest taka zwyczajna)

Lekka, zabawna, z ciekawymi bohaterami. Idealna na letnie urlopowe popołudnie.

Lekka, zabawna, z ciekawymi bohaterami. Idealna na letnie urlopowe popołudnie.

Czytało mi się topornie, czegoś tu zabrakło co by mnie porwało. Porównanie do Bridgett Jones jest grubą przesadą. Powieść miała być zabawna, ja jednak niczego takiego w niej nie znalazłam.

Czytało mi się topornie, czegoś tu zabrakło co by mnie porwało. Porównanie do Bridgett Jones jest grubą przesadą. Powieść miała być zabawna, ja jednak niczego takiego w niej nie znalazłam.

Eleonor Flood stwierdza pewnego dnia budząc się,że "dziś będzie inaczej"będzie uśmiechnięta,bardzo radosna
przy czym poświęci czas swojemu mężowi i synowi.
Nagle cały plan spala na konewce kobieta musi odwieźć syna do szkoły.
Historia fajna,ciekawa
z dobrą fabułą,bohaterka świetna.
Zabawna,przyjemna książka porusza za serce.
założy sukienke,

Eleonor Flood stwierdza pewnego dnia budząc się,że "dziś będzie inaczej"będzie uśmiechnięta,bardzo radosna
przy czym poświęci czas swojemu mężowi i synowi.
Nagle cały plan spala na konewce kobieta musi odwieźć syna do szkoły.
Historia fajna,ciekawa
z dobrą fabułą,bohaterka świetna.
Zabawna,przyjemna książka porusza za serce.
założy sukienke,

... nigdy nie jest za późno na stanie się lepszą wersją siebie ...

... nigdy nie jest za późno na stanie się lepszą wersją siebie ...