Dla czytelników W.G. Sebalda "Wyjechali" nie będą książką zaskakującą formalnie i treściowo. Pozostali będą zdziwieni. Trudno powiedzieć, w jakim gatunku Sebald się porusza - powieści, literatury faktu, czy eseju (gdyby to były "Pierścienie Saturna" trzeba by jeszcze dodać reportaż podróżniczy). Nie wiadomo też, gdzie znajduje się granica między prawdą i fikcją, czy narrator to sam autor, czy nie. Do tego całość jest jak zawsze ilustrowana zdjęciami, które tylko pogłębiają te wątpliwości - czy postacie na nich pokazane to faktycznie opisane osoby, czy też zdjęcia są celowo dobrane do treści.

A ta jest - jak to u Sebalda - wspaniała. Opisane zostały cztery historie (wbrew opisowi na okładce trzy, a nie cztery dotyczą Żydów, bo Ambros Adelwarth był Niemcem). Trzech z bohaterów wyjechało w sensie dosłownym i dzięki temu uniknęli bezpośredniego zetknięcia z tragedią II wojny światowej. Nie znaczy to, że nie byli ofiarami nazizmu, bo każdy poniósł wysoką cenę. Natomiast nauczyciel (z drugiej części) udał się na dobrowolną wewnętrzną emigracje, uciekając w ten sposób przed tym, co go spotkało.

Najciekawsza w mojej opinii jest opowieść ostatnia, najdoskonalsza - pierwsza połowa historii numer trzy (dziennik podróżny wuja Ambrosa mnie zmęczył). Narracja Sebalda jest spokojna, niezwykle precyzyjna (ponoć autor był maniakiem dokładności w prozie), erudycyjna, a przy tym melancholijna, ale nie pozbawiona wyciszonego humoru i ironii. Trudno się pisze o twórczości Sebalda, dlatego warto samemu spotkać się z tą wybitną, oryginalną prozą.

Dla czytelników W.G. Sebalda "Wyjechali" nie będą książką zaskakującą formalnie i treściowo. Pozostali będą zdziwieni. Trudno powiedzieć, w jakim gatunku Sebald się porusza - powieści, literatury faktu, czy eseju (gdyby to były "Pierścienie Saturna" trzeba by jeszcze dodać reportaż podróżniczy). Nie wiadomo też, gdzie znajduje się granica między prawdą i fikcją, czy...