Książka, którą bardzo chciałam przeczytać (głównie z tej prostej przyczyny, że jest o pielgrzymce do Barda, które mam o rzut kamieniem) i którą udało mi się wygrać w konkursie na lubimyczytac.pl.
I nie wiem, co mam o niej powiedzieć. Nie podobała mi się. Zdanie na okładce głosi, że jest to „powieść-lustro, w którym przejrzy się cała Polska”. Ja się tam nie przejrzałam. Ni cholery, ani kawałeczka.
Czym jest ta książka? Jej pierwsza część jest poświęcona „pielgrzymom” do sanktuarium maryjnego w Bardzie (Bardo – Miasto Cudów). Każdy rozdział, to krótka opowiastka o każdym z bohaterów i ich pobudkach czy zdarzeniach, które ich do wzięcia udziału w pielgrzymce skłoniły. Druga zaś już nie na rozdziały jest podzielona, ale na rundy, kiedy to owi pielgrzymi tłuką się do celu autokarem i prawie też między sobą. Każdy z bohaterów jest ucieleśnieniem rozdmuchanych do granic możliwości wad i przywar, uchodzących za typowo polskie. Mamy więc żydofobię, gejofobię, arabofobię, rydzykowne babcie, piwniczaka, tipsiarę z chłopakiem – kibolem, wódę, białe skarpety w klapkach, przepatriotyzm, nieświętego biskupa i jebniętą zakonnicę z widzeniami.
Taka menażeria zmierza sobie do Barda. Tyle o fabule.
Nie przejrzałam się w lustrze, jakim ma być ta książka, ale nie wykluczam, że są ludzie, którzy, jakby umieli czytać, co nieco by w niej dostrzegli z siebie. Ja widziałam za to wstyd autorki za stereotypy, jakie sami sobie przypisujemy. Tak, jakbyśmy byli jedynym narodem, w którym jest obecna nietolerancja taka czy inna, jakby tylko w polskim kościele działy się rzeczy, których Borgia by się nie powstydził. Nie lubię tej narracji samoudręczania się za to, czego się wstydzimy w naszych rodakach i co wyolbrzymiamy do miary jakiegoś upośledzenia narodowego. Dla mnie te wady, to zwykłe cechy ludzkie i jeśli mamy tu w naszym kraju czubków różnego pokroju, to zakładam, że podobni znaleźliby się pod każdą szerokością geograficzną. I tyle.
Czytałam wywiad w Newsweeku z Agnieszką Szpilą dotyczący tej książki. Wspominała ona m.in. o tym, że wysłała egzemplarze swojej powieści do ultraprawicowych polityków w celu zebrania opinii. Myślę, że powinna też wysłać na drugą stronę barykady, jeśli naprawdę chciała w ten sposób skłonić do „narodowej debaty”, a nie tylko powku*wiać pisowców.
Czy poleciłabym tą książkę? Może, choć jak już mówiłam, nie podobała mi się, ale zachęcałabym też do przeczytania właśnie wspomnianego przeze mnie wywiadu. Trochę łatwiej wtedy zrozumieć, „co autor(ka) miała na myśli”. Nosi on tytuł „Bardo” czyli psychoterapia dla polaków. Rozmowa z Agnieszka Szpilą (opublikowany 26.04.2018.)

Książka, którą bardzo chciałam przeczytać (głównie z tej prostej przyczyny, że jest o pielgrzymce do Barda, które mam o rzut kamieniem) i którą udało mi się wygrać w konkursie na lubimyczytac.pl.
I nie wiem, co mam o niej powiedzieć. Nie podobała mi się. Zdanie na okładce głosi, że jest to „powieść-lustro, w którym przejrzy się cała Polska”. Ja się tam nie przejrzałam. Ni...