Nie cenię obecnych polskich pisarzy, bo w większości są kalką zachodu i nie są oryginalni; nie potrafią wzbić się ponad tendencje narzucone przez korporacyjny schemat i piszą to co można pisać. Jednak w tej formie tzw. pseudo buntu; nawet w takiej chałturze, można znaleźć coś w miarę interesującego...
Za opowiadanie "Larwy" daje 4/10, a nie 3/10.
Reszta to przećpany pseudo-feministyczny bełkot oraz przejaskrawiona plwocina literacka.

Nie cenię obecnych polskich pisarzy, bo w większości są kalką zachodu i nie są oryginalni; nie potrafią wzbić się ponad tendencje narzucone przez korporacyjny schemat i piszą to co można pisać. Jednak w tej formie tzw. pseudo buntu; nawet w takiej chałturze, można znaleźć coś w miarę interesującego...
Za opowiadanie "Larwy" daje 4/10, a nie 3/10.
Reszta to przećpany...

Bardzo fajny zbiór opowiadań, idealny na wieczór.

Mamy tu pięć opowiadań, z jednej strony różnych, z drugiej mających sporo cech wspólnych.

Dla mnie wszystkie te historie są pełne po pierwsze, pragnienia wolności - do życia w zgodzie ze sobą, bez zwracania uwagi na konwenanse, opinie innych ludzi, ale rozumianej też jako akceptacja siebie, swoich potrzeb. Po drugie, różnego rodzaju tęsknoty - za bliskością, szczęściem, lepszym światem, ale też niezależnością i właśnie wolnością.

Splata się to wszystko ze sobą w emocjonalną, często poruszającą opowieść, z którą warto się zapoznać. Mi najbardziej podobało się opowiadanie Ditto.

Bardzo fajny zbiór opowiadań, idealny na wieczór.

Mamy tu pięć opowiadań, z jednej strony różnych, z drugiej mających sporo cech wspólnych.

Dla mnie wszystkie te historie są pełne po pierwsze, pragnienia wolności - do życia w zgodzie ze sobą, bez zwracania uwagi na konwenanse, opinie innych ludzi, ale rozumianej też jako akceptacja siebie, swoich potrzeb. Po drugie,...

Jestem psychofanką Agnieszki Szpili ☺️

Jestem psychofanką Agnieszki Szpili ☺️

"- Zaraz się porzygam" - pisze autorka na stronie 46.
I ja się jej nie dziwię.

"- Zaraz się porzygam" - pisze autorka na stronie 46.
I ja się jej nie dziwię.

Zbiór „Octopussy. Opowiadania postporno“ to zbiór nietuzinkowy, wymykający się ramom gatunkowym czy standardowym metodom opisywania świata. Lubi niedosłowności, karmi się emocjami, zaznacza cielesność. Oddziela się grubą linią od standardowej prozy. Autorka mówi: „Mam dosyć osadzania kultury w wyświechtanych kontekstach. (...) Nie chcę dłużej błądzić w tym labiryncie, chcę poznawać kulturę w nowym kontekście: biosfery, wody, powietrza, życia roślin i zwierząt“, a potem wyjaśnia: „(...) rację ma Lawrence Buell, który twierdzi, że kryzys klimatyczny to kryzys wyobraźni i musimy mówić w imieniu biotycznej wspólnoty. Octopussy i inne opowiadania z niniejszego zbioru powstały, by tę wyobraźnię poszerzać. A ponieważ moim polem pracy jest seksualność, poszerzam ją poprzez niepokojące, wykraczające poza antropocen, opowieści“. Oznacza to pojawienie się dziewczyny o ośmiu waginach czy reptilian, poruszanie tematu kryzysu klimatycznego z każdej strony, bawienie się traumami pokoleniowymi, kreślenie kobiecych dramatów czy podkreślenie wagi dotyku. W scenach surrealistycznych należy czytać między zdaniami, między uczuciami, a wtedy wyłania się kuszący obraz, który bawi się myślami oraz sercem. Który siedzi w głowie jeszcze długo po skończeniu lektury.

Bywałam zmieszana i zachwycona, niepewna i zniesmaczona. Każde opowiadanie wywoływało we mnie ogrom przemyśleń, ogrom emocji i siedziało długo w mojej głowie. Nie wiem, czego spodziewałam się po Agnieszce Szpili — może więcej typowości i przejrzystości — ale podoba mi się to, co dostałam. Zwłaszcza momenty, gdy uczucia wychodzą do przodu, gdzie opisywana jest czułość gestów, znużenie codziennością czy troska o to, co nas otacza. Frustracja światem czy przejmowanie kontroli nad swoim losem. Gdy przemyślenia napisane są tak zgrabnie, że ciągle i ciągle podkreślam kolejne zdania, by zaznaczyć ich wagę. Ale. Ja lubię „dziwaczności“ literatury, nietuzinkowe ukazanie świata, wybudzanie mnie ze standardowych form. Choć tylko jeśli pod ową „dziwacznością“ kryje się piękno, jeśli za jej pomocą odbite zostają istotne elementy świata. U Szpili natomiast właśnie to dostałam.

Zbiór „Octopussy. Opowiadania postporno“ to zbiór nietuzinkowy, wymykający się ramom gatunkowym czy standardowym metodom opisywania świata. Lubi niedosłowności, karmi się emocjami, zaznacza cielesność. Oddziela się grubą linią od standardowej prozy. Autorka mówi: „Mam dosyć osadzania kultury w wyświechtanych kontekstach. (...) Nie chcę dłużej błądzić w tym labiryncie, chcę...

Po pierwsze - od "Heks" jestem psychofanką Szpili. Po drugie, wiem, że główną dźwignią marketingową "Octopussy" jest hasło "postporno" i to się zgadza, ALE OPRÓCZ TEGO te opowiadania są: piękne, czułe, delikatne, poetyckie, literacko wywrotowe, słodkie, wzruszające.

Kocham Szpilę za odwagę diagnozy społecznej. "Goryl" - to fantastyczny opis klasycznego polskiego małżeństwa (każdy wie, jak jest, ale boi się powiedzieć),tytułowe "Octopussy" - omg, przecież to ochrona delikatności kobiet, "Istota" - to jest wgle arcydzieło o miłości do świata.

Mnie Szpila bawi, zachwyca i otwiera serce. Imponuje mi odwaga jej wyobraźni. Czy Polska jest na to gotowa? Nie mam pojęcia - ale cieszę się, że Szpilę kupuje zagranica. Nie dziwię się im

Po pierwsze - od "Heks" jestem psychofanką Szpili. Po drugie, wiem, że główną dźwignią marketingową "Octopussy" jest hasło "postporno" i to się zgadza, ALE OPRÓCZ TEGO te opowiadania są: piękne, czułe, delikatne, poetyckie, literacko wywrotowe, słodkie, wzruszające.

Kocham Szpilę za odwagę diagnozy społecznej. "Goryl" - to fantastyczny opis klasycznego polskiego małżeństwa...