"...śmierć to część życia, przypomina oddech, tylko że bardzo długi."

Melissę Darwood i jej pióro pokochałam wraz z "Pryncypium" i "Laristą" - to były naprawdę świetne książki, od których nie mogłam się oderwać i w pewnym sensie wyznaczają dla mnie standardy jakich oczekuję względem autorki w kolejnych jej propozycjach. "Luonto" było rozczarowaniem, ale to ze względu na wysokie oczekiwania i mimo to nadal dobrze spędziłam czas. Do "Tryjonu" podeszłam z rezerwą, chociaż okładka cud, mód, malina, no i ogromnie chciałam dać wysoką ocenę, bo naprawdę nie chcę, żeby Pani Darwood się zniechęcała, dlatego zacznę od plusów. Motyw przewodni, a raczej morał, jaki z niego wyciągamy jest bardzo mocnym elementem, który świetnie współgra z problemem Zaburzenia Osobowości Mili (to nie tajemnica, więc nie ma spoilerów). Osoby jakie zostały Mili dobrane były również ciekawie skomponowane. Podobała mi się miara czasu za pomocą oddechów, choć ciężko było mi przedłożyć je na realny czas i bardzo podobała mi się ciekawostka z monetą wkładaną do ust zmarłym. A teraz konkrety.
"Tryjon" jest, przykro mi to pisać ale przeciętną książką. Zwłaszcza pierwsza jej część. Myślałam, że sobie daruję gdzieś w połowie, ale myślę sobie - "Nie zrobię tego Melissie Darwood, zasługuje na szansę do samego końca." i o dziwo chwilę później czytając rozdział "Życie" było już całkiem dobrze. Co mi przeszkadzało? Przekombinowana wizja tytułowego Tryjonu. Autorka tak mocno skupiła się na elemencie fantastycznym, że przyćmił on relację głównych bohaterów. Do teraz zastanawiam się na czym opierała się ta relacja i skąd tak nagle wzbudziły się tak silne i zdecydowane w nich uczucia - zwłaszcza u Mili, która moim skromnym zdaniem powinna być bardziej zdystansowana ze względu na swój stan psychiczny. Mam również wrażenie, że problem Osobowości Wielorakiej został tutaj potraktowany bardzo lekceważąco (mam za sobą lekturę "Człowiek o 24 twarzach" - Daniel Keyes oraz "Rainfall" - Melissa Delport i uważam, że w "Tryjonie" zbyt łatwo przychodziła integracja osobowości). Elementem nie do przejścia była dla mnie Zemsta Tryjońska oraz wszelkie fizjologiczne opisy w tej książce - serio, można się było obejść bez tego - poza tym, pocałunek bezpośrednio po Zemście? Wow... Aż mnie mdli na samą myśl. Może innym to nie przeszkadza, ale nic nie poradzę, że mój umysł wizualizuje dosłownie WSZYSTKO, nawet to czego bym nie chciała. Jest mi przykro wystawić tak niską ocenę, ale trudno. Czekam na "Gordiana". Przeczytam na bank, bo wierzę, że będzie znowu tak jak w przypadku debiutów.

"...śmierć to część życia, przypomina oddech, tylko że bardzo długi."

Melissę Darwood i jej pióro pokochałam wraz z "Pryncypium" i "Laristą" - to były naprawdę świetne książki, od których nie mogłam się oderwać i w pewnym sensie wyznaczają dla mnie standardy jakich oczekuję względem autorki w kolejnych jej propozycjach. "Luonto" było rozczarowaniem, ale to ze względu na...