Powieść inspirowana prawdziwymi wydarzeniami zawsze mocniej wpływa na odbiorców. Czy zatem śmierć niewinnej, nastoletniej osoby to dobry przykład dla młodego pokolenia? Alan Gibbons w swojej powieści "Hate" uchwycił przekaz, który dotarł także do mnie - dojrzałego czytelnika, który w młodzieżowej literaturze odnalazł więcej prawdy niż w niejednej "dorosłej" książce.

"Hate" to głos rozsądku, historia skierowana w stronę upamiętnienia bestialsko zamordowanej w 2007 roku Sophie Lancaster, nastolatce która odważyła się wyróżniać. Brutalny atak na dziewczynę i jej chłopaka, którzy wracając z imprezy przebrani na wzór gotyckiej subkultury, wstrząsnął całą Wielką Brytanią. Świadkowie opisywali zdarzenie w sposób niezwykle przerażający i przekonujący, że są wśród nas na świecie ludzie, którzy nie wahają się odebrać innymi życie za to, że tamci odważyli się być sobą. Właśnie na tej podstawie opiera się powieść Alana Gibbons'a, nawiązująca do fikcyjnej treści opartej na prawdziwych wydarzeniach.

Pół roku temu zginęła Rosie, nastolatka zamordowana przez swoich rówieśników. Jej siostra Eve nie potrafi pogodzić się z wydarzeniami i chociaż próbuje żyć dalej - to dla niej niezwykle trudne. Brak siostry i rozpad rodziny wciąż od nowa przypominają dziewczynie o tragedii. Jednak Eve nie spodziewała się, że to szkolne spotkanie z Anthon'ym, świadkiem tragicznych wydarzeń, rozbudzi wszystkie najgorsze wspomnienia. Oboje będą zmuszeni stawić czoła źle podjętym decyzjom i własnym emocjom, które być może zmienią ich na zawsze.

Alan Gibbons poruszył ważny temat nietolerancji, który dotyka osób w każdym wieku. Jednak zawsze śmierć osób, które mają przed sobą całe życie, wydaje się najstraszniejsza. Dlatego poprzez trudną do przełknięcia, naszpikowaną masą ciężkich emocji fabułę pokazał swoim czytelnikom jak koszmarne są skutki zatracenia w sobie człowieczeństwa. Zrozpaczeni rodzice dostrzegalni w fabule jako ci nieporadni życiowo, których wielka tragedia rozdzieliła zwykłym podmuchem, którzy nie potrafili stawić czoła prawdziwej tragedii wspólnie, rozstali się na oczach Eve. Dziewczyny, która potrzebowała ich w tym momencie najbardziej na świecie. Pozostawiona na pastwę swoich mrocznych uczuć, zagubiona i przepełniona stratą, świadoma życia w cieniu tragedii jako ta druga córka, córka która przeżyła, zjednuje sobie czytelnika i prowadzi go przez swoją historię w niezwykle emocjonalny sposób. Podobnie jest z Anthony'm - chłopakiem, który zaznaczył się w historii jako ten, który sparaliżowany strachem nie zrobił nic, by wyrwać Rosie z rąk brutalnej śmierci. Oni wszyscy widoczni w fabule okazali się tylko tłem dla dziewczyny, która chciała być sobą i przypłaciła to własnym życiem.

"Hate" to głos pokolenia, książka która obowiązkowo powinna trafić do szkół jako lektura interpretowana na lekcji. Może właśnie to otworzyłoby młodzieży oczy na wszechobecną nienawiści, niczym nie pokrytą. Napisana prostym językiem, przepełniona masą emocji uderza w każdego - młodzież i dorosłych, którzy są otwarci na trudne tematy i świadomi możliwej krzywdy. Czytając "Hate" dostrzeżecie otaczający bohaterów smutek, żal i wyrzuty sumienia. Dostrzeżecie, że nienawiść może pojawić się w jednej chwili, bez konkretnego powodu. Ujrzycie świat młodych ludzi, którzy muszą zmagać się se swoją innością i odwagą do tego by manifestować siebie. I chociaż to powieść straszna - jest jednocześnie konieczna do przeczytania, ponieważ autor bez żadnych przekłamań opowiada prawdziwą historię morderstwa i obojętności, która być może stanie się prawdziwą lekcją życia dla wielu z nas.

Powieść inspirowana prawdziwymi wydarzeniami zawsze mocniej wpływa na odbiorców. Czy zatem śmierć niewinnej, nastoletniej osoby to dobry przykład dla młodego pokolenia? Alan Gibbons w swojej powieści "Hate" uchwycił przekaz, który dotarł także do mnie - dojrzałego czytelnika, który w młodzieżowej literaturze odnalazł więcej prawdy niż w niejednej "dorosłej" książce.

"Hate"...