Bohaterowie „Żmijowiska” to starzy znajomi. Robert, Kamila, Arek, Michalina, no i Adaoma – dziewczyna Roberta, która dopiero poznaje całą resztę. Ludzie po trzydziestce, mniej i bardziej przeciętni przedstawiciele swojego pokolenia. Niektórzy bogatsi, inni biedniejsi, część ma dzieci, inni wiodą beztroski żywot singla… Pewnego lata spotykają się w agroturystyce, we wsi zwanej Żmijowisko, by powspominać dawne czasy. Tyle że nie wszystko między nimi zawsze było pięknie, więc i wakacje nie są wymarzone. Zakrapiane imprezy nierzadko kończą się wzajemnymi pretensjami i awanturami. A kiedy pewnego dnia znika Ada, córka Arka i Kamili, wszystko się sypie. Rok później ojciec Ady wraca w to miejsce. Nie jest już jednak tym samym Arkiem, który wyjeżdżał ze Żmijowiska…
Najmocniejsza strona wszystkich powieści Wojciecha Chmielarza to postaci. Bardzo wyraziste i do bólu wręcz prawdziwe, z wyraźnie zarysowanymi (a niekiedy nawet celowo uwypuklanymi) wadami, a przy tym niepozbawione zalet. Jak my wszyscy. Autorowi wyśmienicie udaje się uchwycić ludzkie słabostki i śmiesznostki, a także tę ciemną stronę, którą każdy z nas ma, a która u bohaterów Chmielarza po prostu dochodzi do głosu. Nie inaczej jest w „Żmijowisku”. A że thriller psychologiczny bazuje właśnie na postaciach, efekt jest świetny. Autor kreśli przejmujące portrety ludzi, którzy muszą zmierzyć się z tragedią. Każdy z nich reaguje na nią inaczej – i każdy ma do tego prawo. Pokazuje też, że jedno nieszczęście często pociąga za sobą kolejne. Bo nieszczęścia u Chmielarza chodzą nie tyle parami, ile stadami.
Kolejny element typowy dla powieści tego autora, który znajdziemy również w „Żmijowisku”, to złożoność fabuły. Wojciech Chmielarz przyzwyczaił swoich czytelników do tego, że nie tworzy jednowątkowych, prostych opowieści. A w jego najnowszej książce mamy nie tylko trzy przeplatające się perspektywy czasowe („wtedy”, „pomiędzy” i „teraz”), lecz także mnogość wątków, ich wielowarstwowość i wzajemne przenikanie się. To wszystko wymusza bezustanną uwagę czytelnika. Dla jasności jednak muszę dodać (by nie ryzykować negatywnych konotacji słowa „wymusza”): ja akurat lubię, kiedy książka w stu procentach skupia moją uwagę i nie pozwala się od siebie oderwać.
I jeszcze jeden element, którego nie mogę zostawić bez komentarza: zakończenie. Poczułam się, mówiąc kolokwialnie, zrobiona w balona. Wojciech Chmielarz zakończył „Żmijowisko” tak, jak najlepsi w tym gatunku: wywracając całkowicie moje postrzeganie postaci i burząc wszystkie moje koncepcje. Nie potrafiłam domyślić się tego rozwiązania, choć było na wyciągnięcie ręki. I za to: brawo!
Jedno tylko w tej powieści mi się nie zgadza. Tytułowa wieś powinna leżeć nie nad jeziorem, a gdzieś na bagnach. Czytelnik kończy bowiem lekturę z wrażeniem, że został unurzany w błocie. A ja bardzo lubię się tak czuć po lekturze czy to kryminałów, czy thrillerów. Choć więc „Żmijowisko” nie jest thrillerem idealnym – nie wszystkie elementy fabuły mnie całkowicie przekonały, a już fakt, że scena kulminacyjna rozgrywa się nocą i w czasie burzy, niebezpiecznie ociera się o kicz – to bardzo udany eksperyment Wojciecha Chmielarza z gatunkiem. I mam nadzieję, że autor jeszcze do niego wróci. Jest bowiem w „Żmijowisku” to, co każdy thriller mieć powinien: mrok. Mroczna jest tu atmosfera, mroczne otoczenie, mroczni bohaterowie. Wszędzie mrok.
https://czytampierwszy.pl/

Bohaterowie „Żmijowiska” to starzy znajomi. Robert, Kamila, Arek, Michalina, no i Adaoma – dziewczyna Roberta, która dopiero poznaje całą resztę. Ludzie po trzydziestce, mniej i bardziej przeciętni przedstawiciele swojego pokolenia. Niektórzy bogatsi, inni biedniejsi, część ma dzieci, inni wiodą beztroski żywot singla… Pewnego lata spotykają się w agroturystyce, we wsi...