Dodając na półkę pozycję Aldousa Huxleya odgórnie przypisałam jej inną kategorię niż fantastyczną. Nie lubię czytać książek, których fabuła opiera się na odrealnieniu, a jednak sięgnęłam po ,,Nowy wspaniały świat", z nadzieją, że autor otworzy mi szerzej oczy na wizję w nim przedstawioną. Czy tak się stało, sama zaraz się o tym przekonam.

Mogłoby się wydawać, że świat przedstawiony w powieści to tylko czysty wytwór wyobraźni autora. Jak jest w istocie, na pewno nie będzie dane przekonać się o tym naszemu pokoleniu. Odległa w czasie ,,era Forda" nie zachwyciła mnie swoją iluzoryczną ,,szczęśliwością". System kast, powodujący zacieranie się indywidualności postaci poprzez zaprogramowanie ich na wykonywanie odpowiednich czynności, a co za tym idzie mechaniczne, a wręcz ,,robotyczne" ich działania, rozpowszechniony narkotyk soma, dający złudne wrażenie szczęśliwości, pozbawienie wyższych uczuć czy kontrola nad istotą ludzką od chwili jej zapłodnienia - te wszystkie elementy świata przedstawionego są wizją przerażającą. Brak celowości istnienia, zacieranie dawnych wzorców, a przede wszystkim wolności jednostki, potrafią przygnębić czytelnika XXI w. Mimo że technika posuwa się cały czas z ogromną prędkością naprzód, chyba nikt nie jest w stanie wyobrazić sobie takiego obrotu sytuacji na niekorzyść ludzkości, z jaką zapoznajemy się dzięki lekturze Aldousa Huxleya. Czy to przestroga i próba nawoływania do zmian, czy jedynie zapis nieuchronności jakie spadną na przyszłe pokolenia...?

Obok takiej książki nie można przejść obojętnie. Po jej przeczytaniu zaczęłam intensywnie zastanawiać się nad rolą jednego człowieka we wszechświecie. W książce mamy do czynienia z bezkształtną masą i celowo użyłam tego określenia, bowiem nikt się od siebie szczególnie nie różni. Bohaterowie sprzeciwiający się zasadom życia w ,,stabilnym społeczeństwie" są odsyłani na wyspy, na których nie zagrożą już nikomu swoją indywidualnością. Warto teraz zaznaczyć najważniejsze momenty w książce zmuszające do głębszej refleksji. Są nimi rozmowa Johna, Bernarda i Helmholtza z Jego Fordowską Wysokością oraz późniejsze życie w Dzikusa odosobnieniu. Pierwszy bohater, nauczony prostego życia, nie potrafi zrozumieć trybików, jakimi napędzane są umysły sztucznie zapładnianych osób. Wykłócając się z nadzorcą, próbuje nakłonić go do próby pokazania społeczeństwu Boga. Jednak jest to niemożliwe ze względu na to, że nie da się Go pogodzić z ,,nowym wspaniałym światem", który rządzi się innymi prawami. Ludzie nie chorują, nie czują się nigdy samotni, a więc nie muszą znać Boga, do którego modlitwy sięgają tylko wolno myślący i obawiający się śmierci. Muszę przyznać, że cała książka nie wstrząsnęła mną na tyle, co dopiero wyżej przytoczony przeze mnie fragment. Osamotniony i niezrozumiały Dzikus to uosobienie każdego współczesnego człowieka, który próbuje pojąć świat zadając pytania i przyjmuje na siebie cały balast życia, wraz ze strachem związanym z jego drogą końcową.

Z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że ta książka wzbogaciła mnie o kilka nowych spostrzeżeń, które zostaną w mojej pamięci na dłużej. Polecam ciekawskim ,,nowego lepszego świata".

Dodając na półkę pozycję Aldousa Huxleya odgórnie przypisałam jej inną kategorię niż fantastyczną. Nie lubię czytać książek, których fabuła opiera się na odrealnieniu, a jednak sięgnęłam po ,,Nowy wspaniały świat", z nadzieją, że autor otworzy mi szerzej oczy na wizję w nim przedstawioną. Czy tak się stało, sama zaraz się o tym przekonam.

Mogłoby się wydawać, że świat...