Himalaizm i ludzie zajmujący się nim są dla mnie od dawna na tyle fascynujący, że sięgnąłem po „Przepaść” zdając sobie sprawę, że tym razem to nie literatura faktu tylko fikcja literacka.
Michelle Paver opowiada historię brytyjskiej wyprawy na Kanczendzongę. Wszystko odbywa się w cieniu nieudanej i tragicznej w skutkach wyprawy sprzed blisko trzydziestu lat. Treścią powieści nie jest w gruncie rzeczy próba zdobycia szczytu, lecz relacje między członkami ekipy, zwłaszcza w kontekście wydarzeń sprzed lat.
O szczegółach samej wspinaczki nie ma tu zbyt wiele, bo autorka zdecydowała się na konwencję zbliżoną do (soft) horroru. Nad całą wyprawą od samego początku unosi się złowrogi duch niezdobytej góry usianej symbolicznymi grobami licznych śmiałków. Atmosferę grozy mają podkręcać wizje i halucynacje narratora. który jest uczestnikiem wyprawy.
Przyznam, że jakoś nie zrobiło to na mnie większego wrażenia. Myślę, że góry potrafią być groźne i straszne same w sobie.
Ciekawszy był wątek dotyczący solidarności, współpracy i zaufania w warunkach ekstremalnego zagrożenia. Szkoda, że autorka tak powierzchownie potraktowała samych uczestników wyprawy, bo dowiedziałem się o nich bardzo niewiele.
Może to jest obiektywnie nawet niezła książka, ale raczej nie dla mnie. Zdecydowanie wolę prawdziwe historie o wysokogórskich wyprawach.

Himalaizm i ludzie zajmujący się nim są dla mnie od dawna na tyle fascynujący, że sięgnąłem po „Przepaść” zdając sobie sprawę, że tym razem to nie literatura faktu tylko fikcja literacka.
Michelle Paver opowiada historię brytyjskiej wyprawy na Kanczendzongę. Wszystko odbywa się w cieniu nieudanej i tragicznej w skutkach wyprawy sprzed blisko trzydziestu lat. Treścią...