"Szklany zamek" to przewrotnie napisana opowieść.

Gdyby nie to, że historię dziennikarki Jeannette Walls poznałam najpierw przez film, a dopiero później sięgnęłam po książkę, pomyślałabym, że to nawet dowcipna historia z dystansem do niecodziennego w przebiegu dzieciństwa. Pozbawiona ironicznych i zabawnych komentarzy filmowa wersja uderza brutalną prawdą - to, co się działo z czwórką dzieci państwa Walls, to walka o przetrwanie, gdzie wygrywają najsilniejsi. Bo i taki zamysł miała szkoła życia, jaką Jeannette i jej rodzeństwu zaserwowali rodzice.

Ojciec - inteligentny i błyskotliwy, a przy tym apodyktyczny oraz porywczy szaleniec i alkoholik z głową wypełnioną nadziejami na urzeczywistnienie któregoś z największych projektów, między którymi znajdowały się tytułowy Szklany Zamek i Poszukiwacz (złota). Matka - całkowicie pochłonięta procesem twórczym. Malowała, pisała, rzeźbiła, a do wszystkiego, co ją zafascynowało, podchodziła z niezmiennym zapałem. Wśród tych czynności na ogół nie było jednak przesadnej troski nad dziećmi.

One wychowywane były niczym dzieci natury. O ile rodzice zapewnili im całkiem niezłą edukację (rodzeństwo nigdy nie miało problemu z nauką i pod względem wiedzy często wyprzedzało rówieśników), o tyle o siebie, swoje bezpieczeństwo, zdrowie, często jedzenie i odpowiednie schronienie musiały zadbać same. Nie potrafię sobie wyobrazić strachu, jakie maluch może odczuć np. przewożony kilkanaście godzin z tyłu furgonetki, dodajmy, że z popsutymi drzwiami, co owocowało ryzykiem wypadnięcia. Uroki nomadycznego i pełnego gwałtownych zwrotów akcji życia, na które zdecydowali się szaleni rodzice.

Z czasem ojciec w oczach dorastających dzieci stracił aurę ideału, bohatera wychodzącego bez szwanku ze wszystkich perypetii. Jeannette oraz jej siostry i brat zaczęli dostrzegać, że ich dzieciństwo jest odarte z tej otoczki naiwnego przekonania, że są centrum świata, że wszystko im się od życia należy, tego rodzaju spokoju i harmonii oraz troskliwości ze strony rodziców, które są potrzebne przy normalnym rozwoju.

Nie chcę streszczać fabuły. "Szklany zamek" jest książką, z którą w moim przekonaniu warto zapoznać się samemu. We mnie wzbudziła wiele refleksji i pytań. O zmagania z losem, które mają hartować na przyszłość, ale jednocześnie okaleczają młodego człowieka, który być może już nigdy nie pozna, czym jest zwykła dbałość i czułość w stosunku do drugiego człowieka. O to, że zaniedbywanie dzieci niekoniecznie musi się przydarzać w stereotypowo niewykształconych, niezaradnych rodzinach (według swego mniemania Wallsowie zapewne zaradni byli). Że w jednej osobie może przejawiać się tyle osobowości - mądry facet z zadatkami na niezłego naukowca, twórczy umysł, wrażliwy ojciec (w książce mowa jest o tym, jak Rex przeżywał śmierć drugiego dziecka), który znajduje czas dla dzieci. A przy tym choleryk, zabijaka i nałogowiec. Chyba w tym wszystkim najbardziej jednak niepokoi mnie postać matki, w 100% skupionej na sobie (nie?)spełnionej artystki, niechlujna, mało empatyczna, nieprzewidywalna.

To jedna z tych autobiograficznych książek, co do których łatwo zapomnieć, że nie ocenia się cudzego życia, lecz sposób jego przedstawienia. "Szklany zamek" czyta się bardzo szybko. Na szczęście szybko się o nim nie zapomina.

"Szklany zamek" to przewrotnie napisana opowieść.

Gdyby nie to, że historię dziennikarki Jeannette Walls poznałam najpierw przez film, a dopiero później sięgnęłam po książkę, pomyślałabym, że to nawet dowcipna historia z dystansem do niecodziennego w przebiegu dzieciństwa. Pozbawiona ironicznych i zabawnych komentarzy filmowa wersja uderza brutalną prawdą - to, co się...