Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na każdą kolejną część serii poświęconej detektywowi C.S. czekam z niecierpliwością. Św. Mikołaj i tym razem nie zawiódł i doposażył moją biblioteczkę o "Serce ze smoły". To, co poprzednicy traktują jako feler powieści - objętość - mnie osobiście ucieszyło. Jeszcze więcej czytania! Przyznaję jednak, że historia zabójstwa znanej twórczyni serialu ma dłużyzny i gdy po raz kolejny para detektywów wraca do punktu wyjścia, czytelnik zaczyna być po prostu zniecierpliwiony. Ogólnie jednak historia się broni.

Pewnym mankamentem z początku jest format tekstu i podział strony na kilka kolumn z czatami moderatorów, z czasem przyjęłam taktykę czytania każdego oddzielnie i porównywania treści. Ten zabieg ze stron autorki faktycznie jednak mógł utrudnić lekturę.

Ogólną ocenę obniżyłam za dwie kwestie:
- od połowy można mieć wybranych już finałowych podejrzanych w sprawie (a ku mojemu rozczarowaniu - bo lubię być zaskakiwana - trafić z jednym z typów),
- po drugie - piętą achillesową "Serca ze smoły" jest budowanie relacji między detektywami. "Ale to już było" - zdarzało mi się kilkakrotnie westchnąć. Krok do przodu, dwa kroki wstecz. Czytelnik ma już serdeczną nadzieję, że porzucony zostanie mało przekonujący wątek emocjonalny i skupią się na sprawie. Ja przynajmniej takie nadzieje miałam.

Niemniej, na kolejną część czekam i może mieć nawet tysiąc stron. Byle bez wątków obyczajowych forsowanych na siłę ;)

Na każdą kolejną część serii poświęconej detektywowi C.S. czekam z niecierpliwością. Św. Mikołaj i tym razem nie zawiódł i doposażył moją biblioteczkę o "Serce ze smoły". To, co poprzednicy traktują jako feler powieści - objętość - mnie osobiście ucieszyło. Jeszcze więcej czytania! Przyznaję jednak, że historia zabójstwa znanej twórczyni serialu ma dłużyzny i gdy po raz...

Ta książka jest trochę jak sama jesień egzystencji: poszarpane wspomnienia, dygresje, gubiący się nieco temat... Wiele bardzo ciekawych wątków, które nagle okazują się dla autora nie tak ważne, by je kontynuować i dokładnie pogłębiać (a szkoda, zamysł projektowania na nowo "ludziaków" i systemu).

Lektura wspaniała jako refleksja nad przyszłością, nad sensem poczynań, nastawieniem się na ostateczny koniec i wieczną żałobą za tym, co utracone.

Piękna szata graficzna, ale przypisy i wyjaśnienia nieco rozbijają płynną lekturę. Początkowo traktowałam je na równi z tekstem głównym, ale później okazało się, że nie są niezbędne dla rozumienia narracji. Żałuję, że nie mam wykształcenia informatycznego - zapewne więcej skorzystałabym z lektury, aczkolwiek wierzę, że literatura jako taka powinna być otwarta na każdego człowieka, również amatora w danej dziedzinie. Cześć oddaję jednak autorowi i jego umiejętności zrozumienia i opracowania materiału.

Serial na pewno obejrzę, choć czuję podskórnie, że jego twórcy pójdą w nieco inną stronę niż autor, skupiając się na budowaniu świata po apokalipsie.

Ta książka jest trochę jak sama jesień egzystencji: poszarpane wspomnienia, dygresje, gubiący się nieco temat... Wiele bardzo ciekawych wątków, które nagle okazują się dla autora nie tak ważne, by je kontynuować i dokładnie pogłębiać (a szkoda, zamysł projektowania na nowo "ludziaków" i systemu).

Lektura wspaniała jako refleksja nad przyszłością, nad sensem poczynań,...

Książkę czyta się bardzo dobrze. Bator od początku zaznacza, że nie będzie opisywać Japonii z pozycji wszechwiedzącego znawcy i specjalisty, lecz będą to jej spostrzeżenia ułożone na kształt wachlarza. Od nas zależy, które wątki rozwiniemy.
Jest to książka pełna humoru, za który bardzo pisarstwo Bator cenię. Nieraz wracałam do jakiegoś fragmentu, który wydał mi się wyjątkowo udany i pokazywałam mężowi, bo szkoda mi było taką perełkę zatrzymać dla siebie.
Książka pozwoliła mi lepiej zrozumieć Tokio i jego mieszkańców, a także sposób, w jaki formułuje do mnie e-maile przyjaciel z Japonii :).
Jedyny mankament to gorszej jakości zdjęcia. Chciałoby się ich więcej, nieco większego formatu i dokładniej dobrane.

Polecam zatem szacowne dzieło wielce szacownej autorki i przepraszam szacownych przyszłych i obecnych czytelników za ten być może zbyt skromny wpis.

Książkę czyta się bardzo dobrze. Bator od początku zaznacza, że nie będzie opisywać Japonii z pozycji wszechwiedzącego znawcy i specjalisty, lecz będą to jej spostrzeżenia ułożone na kształt wachlarza. Od nas zależy, które wątki rozwiniemy.
Jest to książka pełna humoru, za który bardzo pisarstwo Bator cenię. Nieraz wracałam do jakiegoś fragmentu, który wydał mi się...